8/9/09

Θήρα - 1650πΧ.

ΧΡΟ[ΝΙΚΟ]Ν ΚΕΙ[ΜΕ]ΝΟΝ ΑΓ[ΝΩ]ΣΤΟΥ ΣΥΓ[ΓΡ]ΑΦΕΩΣ [Ο]ΠΩΣ ΑΝΕ[ΥΡΕ]ΘΗ ΚΑΙ ΑΝ[ΕΓ]ΝΩΣΘΗ ΕΙΣ ΠΡΟ[ΣΦ]ΑΤΟΥΣ [ΑΝΑΣ]ΚΑΦΑΣ

Κωπηλατούμε απ' το πρωί. Τα κελεύσματα δυναμώνουν καθώς το ηφαίστειο βρυχάται πίσω μας. Ο ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι απ' τα κορμιά μας. Στην εναρμονισμένη κίνηση των κουπιών αποτίθενται οι τύχες των δικών μας, των περιουσιών μας, τού απλού πολιτισμού που δημιουργήσαμε. Κανένας χρόνος για χάσιμο. Ούτε για σκέψη. Κάθε ανάσα ίσως νά 'ναι η τελευταία μας. Κυττάζω μπροστά, λοξά προς στο άλμπουρο, την Ιππολύτη που κρατά τον μικρό φοβισμένο Λύκωνα. Μού πρσφέρει ένα χαμόγελο να με εμψυχώσει αλλά το μειδίαμά της είναι όλο τρόμο - το ξέρει. Αναλογίζομαι πόσο τυχερός ήμουν που με κύτταξε, τότε νέο παιδί κι εγώ στις τοπικές γιορτές τής Δήμητρας! Τί άγχος είχα... Γι' αυτήν τραβάω κουπί τώρα. Έτσι, τόσο μανιασμένα. Γι' αυτήν κι όλες τις Ιππολύτες που δεν γνώρισα και που σφίγγουν στην αγκαλιά τους ένα μικρό Λύκωνα, κάπου μακρυά, στην άκρη αυτής τής απροσμέτρητης θάλασσας.

Και τότε συνέβη. Η έκρηξη ήταν σαν πόνος ηδονής, σαν πόνος γέννας. Το ηφαίστειο έβγαλε τα σωθικά του με μιάς και η Στρογγύλη -κλαίγοντας θαρρείς- άρχισε αργά και βασανιστικά να βυθίζεται στην μανιασμένη θάλασσα που δέχονταν το σώμα της με ένα αίσθημα αδιαφορίας και αυταρέσκειας. Γυρίσαμε τα κεφάλια. Μία εικόνα πέραν κάθε συναισθήματος. Δεν μίλαγε κανείς. Δεν έκλαιγε κανείς. Όλα στέκονταν παραπάνω απ' τις δυνάμεις μας. Σαν όνειρο που βλέπει κανείς από ψηλά και πρωταγωνιστείς και περιμένεις να ξυπνήσεις. Οι καρδιές μας είχαν συντονιστεί κι ήταν ένας ο χτύπος που αντηχούσε σε ολόκληρο το Παρόν και ολόκληρο το άγνωρο Μέλλον. Γύρισα. Η Ιππολύτη εκεί. Τί τύχη... Έσφιξα το κουπί σαν να έσφιγγα το κορμί της. Έκλεισα τα μάτια. Έσκυψα. Στο νέο ρυθμό που πάλλονταν οι καρδιές μας ξεκίνησα πάλι να τραβώ. Η Στρογγύλη ήταν παρελθόν. Δεν υπήρχε πια. Δικό μας ήταν ό,τι προλάβαμε να διασώσουμε εσπευσμένα, σε αυτήν την απερίγραπτη μυθική έξοδο χιλιάδων πεντηκοντόρων και επιβατικών νηών. Κι ό,τι φυσικά φυλάξαμε ερμητικά κι ευλαβικά στην μνήμη μας...

Αύριο-μεθαύριο, μετά από χίλια χρόνια (ποιός ξέρει!), τότε που θα έχουν εδραιωθεί άλλοι Θεοί κι άλλα ήθη, νέος κόσμος θα κατοικεί το νησί, ένας κόσμος διαφορετικός αλλά με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ελπίδες τους ίδιους φόβους που θα γελά, θα ερωτεύεται και θα πονά κάτω από τον ίδιο Κυκλαδικό ουρανό, κάτω από ένα άγνωστο για εμάς μελλοντικό νησιωτικό όνομα.

1 βρήκαν το μπουκάλι:

Albatross είπε...

Νέα ήθη, νέοι άνθρωποι, εναρμονισμένη κίνηση προπέλας στα μικρά επίνεια οικισμών, μυθική είσοδος μυρίων θαλαμηγών κατά το θερινό ηλιοστάσιο, μυρμήγκια συνωστισμένα στην παρυφή του βορινού κάστρου προς μελέτη του καθημερινού φαινομένου της πτώσεως του ηλιακού δίσκου, αέναη αστραπιαία κίνηση εκατομμυρίων κλείστρων και διαφραγμάτων, αμπέλια και κτήματα μήτρες γλυκού κρασιού, υπόσκαφα, αρχιτεκτονική πλαστικά ρέουσα, μονάδες αναψυχής φυτρωμένα μανιτάρια στο μαλακό έδαφος, πισίνες χλωριούχου ύδατος ανεπιθύμητα τέκνα των κοκκινωπών σπλάχνων της λάβας.

Κι όλα αυτά ωσότου το ηφαίστειο ματαιόδοξα αποφασίσει πως έφτασε η ώρα για μια νέα ανακατανομή των ρόλων... Ίσως μετά από άλλα 1000 χρόνια.

Τοπογραφία

Τα νησιά Γκαλάπαγκος είναι ένα αρχιπέλαγος αποτελούμενο από 13 κύρια ηφαιστειακά νησιά, 6 μικρότερα νησιά, και 107 βράχους και νησάκια, ανήκει πολιτικά στο Εκουαδόρ και είναι φημισμένο για τον απέραντο αριθμό ενδημικών ειδών τους και τις μελέτες που έκανε εκεί ο Κάρολος Δαρβίνος, οι οποίες οδήγησαν στη θεωρία της φυσικής επιλογής.

Μηνύματα

Διαλέξεις στην Αθήνα