27/12/10

Komodo, ergo sum!

«’Υπάρχω;' λες, κι ύστερα 'δεν υπάρχεις!'»

λέει ένας ποιητής σε κάποιο από τα ποιήματά του, που διάβαζα όταν ήμουνα μικρός δρακουλίνος στην μακρινή Grecia.
H διερώτηση αυτή περί της υπάρξεως, απασχολεί περισσότερο από άλλα ζώα τους Δράκους. Φταίει μάλλον το γεγονός ότι τρώνε ψοφίμια, οπότε ο θάνατος των άλλων αποτελεί τη δική τους ζωή και η μη-ύπαρξη της τροφής τους συνιστά την δική τους ύπαρξη, ως τρεφομένων. Το ερώτημα αυτό απασχολούσε και μένα ιδιαίτερα έντονα σήμερα, εκεί που είχα καταβροχθίσει ένα ωραίο ψοφίμι-γαλοπούλας (γιορτών ένεκα), και άραζα κάτω από έναν φοίνικα στην παραλία των Galapagos, γρατσουνίζοντας με μπλουζ μελωδίες το αυτοσχέδιο δρακο-μπάντζο μου...

Αν η ανυπαρξία της ζωής της τροφής μου προκαλεί τη δική μου, ζωντανή ύπαρξη, τότε μήπως, τελικά, η δική μου, ζώσα ύπαρξη έχει κάτι από την ανυπαρξία που την τρέφει; Μήπως δηλαδή, στην πραγματικότητα, είμαι ανύπαρκτος –όπως τα ψοφίμια που καταναλώνω; Πώς θα διαπιστώσω ότι υπάρχω και ζω, όταν με τρέφει η ανυπαρξία; Κάποιοι λένε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκεί να τσιμπηθούμε, για να καταλάβουμε ότι ζούμε....Με μένα όμως αυτό το κόλπο δύσκολα πιάνει: Είναι αδύνατον να τσιμπηθώ, καθώς με τα τόσα λέπια στο κορμί μου, έτσι κι αλλιώς δεν θα ήμουν σε θέση να καταλάβω ένα τσίμπημα...

Ώσπου η λύση στο ερώτημα, με βρήκε όπως το μήλο τον Νεύτωνα: Αν δεν μπορώ να βεβαιωθώ για την ύπαρξή μου, αρκεί να με βεβαιώσουν άλλοι ότι υπάρχω. Και ποιοί καλύτεροι να το κάνουν, από τους αγαπητούς μου φίλους, τον Μeerkat και τον Albatross, που ζούμε μαζί στα Γκαλάπαγκος, κι όμως τον τελευταίο καιρό τόσο σπάνια βλεπόμαστε, καθώς έχουμε ο καθένας αράξει σε διαφορετικές γωνίτσες αυτού του νησιού;

Έτσι, κάλεσα σε δείπνο τους φίλους μου απόψε το βράδυ. Και τώρα που σας γράφω καπνίζω το πούρο που ο Albatross μου έφερε από ένα ταξίδι του στην Κούβα και γεύομαι το σπιτικό γλυκό κουταλιού που ο Meerkat μου έφερε για δώρο...Οι φίλοι μου ήρθαν, φάγανε και συζήτησαν μαζί μου μετά από τόσον καιρό που είχα να τους δώ, και με διαβεβαίωσαν στο τέλος ότι πράγματι είμαι ο Δρ. Κόμοντο, έχω μεταναστεύσει στα Γκαλάπαγκος εδώ και κάποια χρόνια και, οπωσδήποτε, «υπάρχω» σε αυτά. Κι ας μη γράφω τόσο συχνά τελευταία. Κι ας τρώω συνεχώς ψοφίμια...

«’Υπάρχω;’ λες. Κι ύστερα 'δεν υπάρχεις!'» λέει ένας ποιητής...

Εγώ λέω καλύτερα: Komodo, ergo sum!

Υγ. Είναι ωραίο να βλέπεις καλούς φίλους μετά από καιρό.

12/10/10

Μαθήματα φυσικοαστρονομίας

Είναι καιρός τώρα που ήθελα να αποτυπώσω (ως αδιάψευστο πειστήριο) αυτή την ταμπέλα, στεκόμενη αγέρωχη και επιβλητική στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην οδό Σόλωνος. Παραβλέπω το εξωτικό του σημειολογικού της "οράσεως" βουνού εν μέσω σκληρού αστικού τοπίου. Το ερώτημα παραμένει αμείλικτο: Υπάρχει (ή υπήρξε) ποτέ άνθρωπος που θα ενδιαφερθεί να μεταφερθεί στην Πάρνηθα βρισκόμενος στο...κέντρο της Αθήνας;! Κι αν υπάρχει, γιατί η ταμπέλα δεν συνεχίζεται (εν μέσω απείρων στενών) πιο κάτω;

Πάντως για να λέμε του στραβού το δίκιο, το βουνό ευθεία είναι. Όπως και το Ρίο (ντε Τζανέιρο), το Τόκυο και η έρημος Ατακάμα. Όλα ευθεία είναι και περιμένουν καρτερικά τη σηματοδότησή τους. Πώς το είχε πει ο Γαλιλαίος, η γη γυρίζει...

17/6/10

Με τον τρόπο τού Μ.Α.

IF...

Αν – λέω αν…
Αν όλα δεν συνέβαιναν τόσο νωρίς
Η αποχώρησή σου απ’ το Greek Idol στην πρώτη φάση
Μετά Big Brother, Φάρμα, Dancing with the stars
Αν στα 24 σου δεν πέρναγες απ' το Ελλάδα έχεις ταλέντο
Για τα δέκα λεπτά δημοσιότητας,
Με δυό κινητά στα χέρια, ένα στριφτό
Τσιγάρο στα χείλη όταν σ’ εκθέταν στο Τηλεψυχιατρείο
Αν – σήμερα κάτοικος Β.Π. με τζηπ, μονοκατοικία και ράτσα σκύλο
Αδιάφορος πια για όλους, στιμμένο καρπούζι,
Ξοφλημένη περίπτωση, με μοντέλο-αμάξι από καιρό ξεπερασμένο,
Αν – λέω αν…
Με λίγη καλή θέληση έρχονταν όλα κάπως διαφορετικά
Ή από μια τυχαία κομματική εκδούλευση, όπως σε τόσους και τόσους
Συγχορευτές, συμπαίκτες, συμματαιοδόξους – δε λέω ξεπλυμένοις χρήμασι
Αλλά αν…

(Φτάνει. Μ’ αυτά δεν βγαίνουμε στην TV. Μην επιμένεις.
Άλλη ζήμενς θέλει για ν' αρέσουν, άλλη «ρουσφετουσίωση».

Το παραρίξαμε στους φραπέδες).
_
8/5/10

Camilo C.

Το τί υπήρξε ο Camilo Cienfuegos για την κουβανική επανάσταση δεν θα το αναλύσουμε εδώ. Ο αμαθής αναγνώστης ας ανατρέξει εις τας ενδόξους δέλτους τής κουβανικής ιστορίας για να ενημερωθεί καταλλήλως. Απλά αυτό που θα θέλαμε να υπογραμμίζουμε είναι η διαχρονικότης τής μεγίστης τούτης προσωπικότητος, η οποία αναλλοίωτη μέσα στον χρόνο έχει την δύναμη να δίνει μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς και να καθίσταται σανίδα σωτηρίας για ολόκληρα έθνη σε πραγματικά δύσκολες στιγμἐς, όπως για παράδειγμα αυτή που βιώνει τελευταίως ο δύσμοιρος λαός τής μακρυνής, και ενδόξου πάλαι ποτέ, πατρίδος τού Ομήρου.

Ο πάντοτε γελαστός Camilo –γεννηθείς το 1932 εις Lewton τής Αβάνας και γνήσιον τέκνον τής Revolución Cubana τού Fidel, Raul, Che και των άλλων ατάκτων παιδιών– μπορεί να χάθηκε νωρίς σε ένα μυστηριώδες αεροπλανικό δυστύχημα (δίνοντας άλλη τροπή στην μετέπειτα ωρίμανση τής Επανάστασης) η συνεισφορά του όμως πάντοτε ετιμάτο ως έπρεπε από το Καθεστώς γι' αυτό άλλωστε κι η μορφή του σήμερα, as we speak, απεικονίζεται εις το εγχώριο νόμισμα των συμπαθών και φωτογραφικώς ευπειθών Κουβανών, στα 20 pesos cubanos.

Η αξία του είναι τρομακτική. Ο κάτοχος ενός τέτοιου χαρτονομίσματος δύναται χωρίς υπερβολή να θεωρηθεί ως ανήκων εις την άρχουσαν τάξιν, μιάς και με 20 pesos μπορεί να εξασφαλίσει 20 ολόκληρες διαδρομές malecón-coppelia με τις αστικές συγκοινωνίες (λεωφορείο αριθμ. 11, παραλιακή-λεωφόρος 23 προς την πλατεία για εξαίρετο παγωτό coppelia), ή ένα πλήρες πρωινό με ζαχαρωτά ψωμάκια για τέσσερα άτομα από τον τοπικό φούρνο τής γειτονιάς ή τέλος να αγοράσει δύο δροσιστικές μετά περισσού ανθρακικού naranjas (πορτοκαλάδες ΗΒΗ το αναψυκτικώς ανάλογον).

Αντιλαμβάνεστε νομίζουμε το αγοραστικό μέγεθος ενός τέτοιου νομίσματος! Και για να βοηθήσουμε έτι περαιτέρω τον επαγωγικό συλλογισμό σας αρκεί να πούμε ότι το 1 peso cubano αντιστοιχεί σε λιγότερο από 0,04 ΕΥΡΩ, όπερ δηλοί in pure and simple spanish... que:

un Camilo = 20 pesos cubanos = 20 x 0,04 = 0,8 EUROS!

Τώρα λοιπόν που τα σύγχρονα συνωμοσιολογικά οικονομικά κέντρα τού Φον Μέτερνιχ θα θέσουν εκτός ΟΝΕ την... "μικράν αλλά τιμίαν" κατά Ελ. Βενιζέλο (το γνωστό aeropuerto José Martí) Grecia, εμείς εδώ από τας νήσους Galapagos προτείνουμε χωρίς αναβολή ΟΥΧΙ την επιστροφήν τής χώρας εις την δραχμήν με τας παρωχημένας απεικονίσεις των Θ.Κολοκοτρώνη, Λ.Μπουμπουλίνας, Ι.Καποδιστρίου, Ομήρου, Δημοκρίτου κτλ. (mais quelle banalité!) αλλά την άμεσον υιοθέτησιν τού κουβανικού νομίσματος μετά των ενδόξων γενειοφόρων μορφών των πρωταγωνιστών τής Revolución Cubana (πέρασαν κι όλας 51 χρόνια...)

Κάποτε οι παλαιότερες γενεές αποταμίευαν εν Ελλάδι χρυσές λίρες με σκοπό να τις χρησιμοποιήσουν σε κάποια ώρα ανάγκης (γιατρό, προίκα στο γάμο τής κόρης κοκ). Καιρός να μπουν κι εδώ τα πράγματα στην θέση τους και ν' αρχίσουν σε εκείνο το αλλοπρόσαλο κράτος να πράττουν όχι τα ήδιστα αλλά τα άριστα. Διότι περιττό να πούμε τί αξία σε λίγο θα έχει ένας Καμίλο όταν κάποιος αρρωστήσει και χρειαστεί ιατρική περίθαλψη ή υπό τί αρίστους οιωνούς θα ξεκινά ένα νιόπαντρο ζευγάρι την ζωή του με μερικούς Καμίλο στη τσέπη του.

ιν καμίλο γουί τράστ
7/3/10

Προς μπανανίαν επιστολαί

Έτυχε να διαβάσω τις προάλλες την περιβόητη επιστολή της σκανδαλοθηρικής Bild προς τον Πρωθυπουργό της αγαπημένης μας ευρωπαϊκής μπανανίας (απαραίτητος ο γεωγραφικός προσδιορισμός προς αποφυγή σύγχυσης με την δική μας νησιωτική μπανανία). Η επιστολή αυτή λοιπόν αναφέρει μερικές κακές συνήθειες (sic) της Grecia χαρακτηριζόμενη σε κάποιες περιπτώσεις από μια δόση υπερβολής και σε άλλες από μια εμφανή δόση ειρωνίας. Παρ΄όλα αυτά ανακρίβειες δεν περιέχει.

Εδώ έγκειται το (σε τραγελαφικό βαθμό) οξύμωρο της υπόθεσης. Μετά την δημοσιοποίηση της επιστολής πολλοί θιγμένοι υπέρμαχοι του νεοελληνικού ιδεώδους διέρρηξαν ιμάτια κατά του άδικου των ξενόφερτων λόγων, συντάσσοντας παράλληλα θυμωμένες απαντήσεις. Κι εγώ ως άμοιρο πτηνό αναρωτιέμαι: Γι' αυτές τις περιπτώσεις (ή τουλάχιστον για τις περισσότερες) που αναφέρει η Bild δεν κράζουμε τακτικότατα εμείς οι ίδιοι οι νεοέλληνες το κράτος στο οποίο βιώνουμε μια σουρεαλιστική καθημερινότητα; Γιατί διαμαρτυρόμαστε όταν κάποιος άλλος λέει το προφανές που εμείς οι ίδιοι αναμφιβόλως έχουμε αποδεχτεί ως αληθές μέσω της δικής μας προγενέστερης εκ των έσω κριτικής; Μάλλον ξέρουμε καλά τί συμβαίνει στην Grecia, απλά ως στρουθοκάμηλοι δεν ανεχόμαστε να μας το υπενθυμίζει άλλος.

Εν τέλει πού την βρίσκουμε την όρεξη να διαμαρτυρόμαστε όταν οι ίδιοι αδυνατούμε για παράδειγμα να πετάξουμε ένα σκουπίδι στον διπλανό κάδο (πού να περπατήσουμε 2 μέτρα τώρα), να παρκάρουμε κανονικά και όχι κλείνοντας τον μισό δρόμο (πού να περπατήσουμε 30 μέτρα μέχρι το περίπτερο), ή να αποφύγουμε το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, μολονότι υφίσταται νόμος (άλλο νεοελληνικό ανέκδοτο) που το απαγορεύει. Ξέχασα, περιορίζεται βάναυσα η ελευθερία μας. Ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσει το γεγονός ότι, αντίθετα με άλλους "αφελείς" λαούς, εμείς δεν διακρίνουμε όρια σ' αυτή την ελευθερία.

ΥΓ Θυμήθηκα τώρα την ασύλληπτη πινακίδα που είχα πετύχει κάποτε οδηγώντας "Απαγορεύεται η ρίψη σκουπιδιών στο χαντάκι, εκ του τάδε δήμου". Η συγκεκριμένη πινακίδα ήταν γραμμένη μόνο στα ελληνικά. Ούτε στα αγγλικά, ούτε στα...γερμανικά. Ίσως γιατί αυτοί που γράφουν τις επιστολές όταν έρχονται εδώ κάτω σέβονται περισσότερο την χώρα από εμάς τους γηγενείς.

28/2/10

Ένας Δράκος στο γήπεδο

Καλά μου λέει εδώ και χρόνια ο Άλμπατρος ότι πρέπει να ασχοληθώ σοβαρά με τον αθλητισμό. Και καλά κάνει -μάλλον- και είναι Πανάθα. Δεν ειναι να εμπιστεύεται κανείς ερυθρόχρωμους δράκους. Τρώνε πάντα τα καλύτερα κομμάτια... Πεινάωωω!!!

12/1/10

Στο στομάχι ενός Δράκου

Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ προσεκτικά τις συναισθηματικές σχέσεις των άλλων ζώων τριγύρω μου, αναλογίζομαι τις δικές μου και δρακοσοφώ. Οι συναισθηματικές αυτές σχέσεις έχουν κάτι κοινό με το στομάχι μου. Χαλάνε όταν δεν τρέφονται με το σωστό περιεχόμενο.

Από την άλλη, αν και το σωστό περιεχόμενο για το στομάχι ενός Δράκου είναι τα ψοφίμια και το σκαθαροζούμι (το οποίο κάποιοι θέλουν να μου στερήσουν τραβολογώντας με σε μουσεία, αλλά χαλάλι!), το σωστό περιεχόμενο για τις συναισθηματικές σχέσεις είναι η ζωντάνια, το πάθος, η διάθεση για διαρκή επικοινωνία και εγγύτητα. Μόλις αυτή η διάθεση χαθεί, μόλις το γυαλί ραγίσει, μόλις η φλόγα σβήσει και το πάθος εκλείψει, ε τότε χαιρέτα μου τον κοκοφοίνικα (αναφέρομαι πάντοτε σε αυτόν στον οποίο κάθεται ο Kηθ!). Μιλάμε τότε για «ψόφια πράγματα», λέμε ότι η σχέση «ξόφλησε», «πέθανε» κ.λπ. Η ορολογία δεν είναι τυχαία. Πρόκειται εδώ για θάνατο – για «ψόφο»- και επειδή αυτό είναι το αγαπημένο θέμα κάθε Δράκου (και κάθε φιλοσόφου), οι συναισθηματικές σχέσεις γίνονται κι αυτές αγαπημένο θέμα συζήτησης.

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι, αν οι σχέσεις μου με πολλά άλλα ζώα χάλασαν όπως χαλάει το στομάχι μου. Μάλλον δεν συνέβη αυτό: Ενώ το στομάχι μου χαλούσε και χαλάει σπανίως, ό,τι κι αν φάω τελικώς, αρκετές σχέσεις μου χαλάσανε η μία μετά την άλλη, στο πέρασμα του χρόνου. Κι ενώ πάντα το χαλασμένο στομάχι μου στο τέλος έφτιαχνε, οι χαλασμένες σχέσεις μου παρέμειναν χαλασμένες. Δεν τις τάιζα, φαίνεται, με το σωστό περιεχόμενο.

Είναι φυσικό.

Ενδιαφερόμουν περισσότερο για το στομάχι μου.

Τοπογραφία

Τα νησιά Γκαλάπαγκος είναι ένα αρχιπέλαγος αποτελούμενο από 13 κύρια ηφαιστειακά νησιά, 6 μικρότερα νησιά, και 107 βράχους και νησάκια, ανήκει πολιτικά στο Εκουαδόρ και είναι φημισμένο για τον απέραντο αριθμό ενδημικών ειδών τους και τις μελέτες που έκανε εκεί ο Κάρολος Δαρβίνος, οι οποίες οδήγησαν στη θεωρία της φυσικής επιλογής.

Μηνύματα

Διαλέξεις στην Αθήνα