12/1/10
Στο στομάχι ενός Δράκου
Ναυαγός:
Komodo
Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ προσεκτικά τις συναισθηματικές σχέσεις των άλλων ζώων τριγύρω μου, αναλογίζομαι τις δικές μου και δρακοσοφώ. Οι συναισθηματικές αυτές σχέσεις έχουν κάτι κοινό με το στομάχι μου. Χαλάνε όταν δεν τρέφονται με το σωστό περιεχόμενο.
Από την άλλη, αν και το σωστό περιεχόμενο για το στομάχι ενός Δράκου είναι τα ψοφίμια και το σκαθαροζούμι (το οποίο κάποιοι θέλουν να μου στερήσουν τραβολογώντας με σε μουσεία, αλλά χαλάλι!), το σωστό περιεχόμενο για τις συναισθηματικές σχέσεις είναι η ζωντάνια, το πάθος, η διάθεση για διαρκή επικοινωνία και εγγύτητα. Μόλις αυτή η διάθεση χαθεί, μόλις το γυαλί ραγίσει, μόλις η φλόγα σβήσει και το πάθος εκλείψει, ε τότε χαιρέτα μου τον κοκοφοίνικα (αναφέρομαι πάντοτε σε αυτόν στον οποίο κάθεται ο Kηθ!). Μιλάμε τότε για «ψόφια πράγματα», λέμε ότι η σχέση «ξόφλησε», «πέθανε» κ.λπ. Η ορολογία δεν είναι τυχαία. Πρόκειται εδώ για θάνατο – για «ψόφο»- και επειδή αυτό είναι το αγαπημένο θέμα κάθε Δράκου (και κάθε φιλοσόφου), οι συναισθηματικές σχέσεις γίνονται κι αυτές αγαπημένο θέμα συζήτησης.
Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι, αν οι σχέσεις μου με πολλά άλλα ζώα χάλασαν όπως χαλάει το στομάχι μου. Μάλλον δεν συνέβη αυτό: Ενώ το στομάχι μου χαλούσε και χαλάει σπανίως, ό,τι κι αν φάω τελικώς, αρκετές σχέσεις μου χαλάσανε η μία μετά την άλλη, στο πέρασμα του χρόνου. Κι ενώ πάντα το χαλασμένο στομάχι μου στο τέλος έφτιαχνε, οι χαλασμένες σχέσεις μου παρέμειναν χαλασμένες. Δεν τις τάιζα, φαίνεται, με το σωστό περιεχόμενο.
Είναι φυσικό.
Ενδιαφερόμουν περισσότερο για το στομάχι μου.
Από την άλλη, αν και το σωστό περιεχόμενο για το στομάχι ενός Δράκου είναι τα ψοφίμια και το σκαθαροζούμι (το οποίο κάποιοι θέλουν να μου στερήσουν τραβολογώντας με σε μουσεία, αλλά χαλάλι!), το σωστό περιεχόμενο για τις συναισθηματικές σχέσεις είναι η ζωντάνια, το πάθος, η διάθεση για διαρκή επικοινωνία και εγγύτητα. Μόλις αυτή η διάθεση χαθεί, μόλις το γυαλί ραγίσει, μόλις η φλόγα σβήσει και το πάθος εκλείψει, ε τότε χαιρέτα μου τον κοκοφοίνικα (αναφέρομαι πάντοτε σε αυτόν στον οποίο κάθεται ο Kηθ!). Μιλάμε τότε για «ψόφια πράγματα», λέμε ότι η σχέση «ξόφλησε», «πέθανε» κ.λπ. Η ορολογία δεν είναι τυχαία. Πρόκειται εδώ για θάνατο – για «ψόφο»- και επειδή αυτό είναι το αγαπημένο θέμα κάθε Δράκου (και κάθε φιλοσόφου), οι συναισθηματικές σχέσεις γίνονται κι αυτές αγαπημένο θέμα συζήτησης.
Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι, αν οι σχέσεις μου με πολλά άλλα ζώα χάλασαν όπως χαλάει το στομάχι μου. Μάλλον δεν συνέβη αυτό: Ενώ το στομάχι μου χαλούσε και χαλάει σπανίως, ό,τι κι αν φάω τελικώς, αρκετές σχέσεις μου χαλάσανε η μία μετά την άλλη, στο πέρασμα του χρόνου. Κι ενώ πάντα το χαλασμένο στομάχι μου στο τέλος έφτιαχνε, οι χαλασμένες σχέσεις μου παρέμειναν χαλασμένες. Δεν τις τάιζα, φαίνεται, με το σωστό περιεχόμενο.
Είναι φυσικό.
Ενδιαφερόμουν περισσότερο για το στομάχι μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 βρήκαν το μπουκάλι:
Δράκε προέβης σε μια εκ βαθέων ενδοσκόπηση των σπλάχνων σου, της οποίας το συμπέρασμα, αν και σκληρό, πιθανότατα είναι αληθινό.
Το δικό μου στομάχι ανατομικά είναι μεν σαφώς μικρότερο (ένα ταπεινό άλμπατρος σίγουρα χρειάζεται λιγότερη τροφή), έχει αποτελέσει δε προϊόν προσωπικού ενδιαφέροντος σε παρόμοιο ποσοστό. Ίσως αυτή η προβληματική χώνεψη τελικά να μας οδήγησε στα μακρινά αλλά φιλόξενα εδάφη του Ισημερινού...
Βέβαια πρέπει να σημειώσουμε ότι οι σχέσεις μας δεν περνούν μόνο από το δικό μας στομάχι, αλλά και από των άλλων. Ζώων διαφόρων κατηγοριών και μεγεθών, η ενδοσκόπηση των οποίων ίσως αποβεί ακόμα πιο πολύπλοκη ή χρονοβόρα. Και καθώς οι κοκοφοίνικες είναι άφθονοι εδώ κάτω στο τροπικό κλίμα, μάλλον δεν προλαβαίνουμε να ερμηνεύσουμε την πεπτική λειτουργία των άλλων. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του σοφού Κηθ, ο οποίος προφανώς ανακάλυψε τον δικό του κοκοφοίνικα (άσχετα αν το τέλος αυτής της σχέσης ήταν λίγο απότομο)...
Δεν τρέχει τίποτα όμως! Θα φοινικοτσακιστούμε, θα μάθουμε!
Εμείς πάντως τα εθισμένα στα παίγνια τραπουλόχαρτα κάθε Καθαρά Δευτέρα (τη μόνη μέρα που απέχουμε από τα χαρτιά και πετάμε χαρταετό) διαβάζουμε (πριν τα φάμε) τα φόρτουνε-ρητά του Μεγάλου Ζαν Ταραμά όπου στα περισσότερα το λέει καθαρά: Αν δε ρισκάρεις δεν θα χάσεις, μα αν δεν τολμήσεις δεν πρόκειται και να κερδίσεις. Αν θες πάλι απλά να παίξεις, παίξε (κι αν θες να φύγεις φύγε κ.ο.κ.) Βέβαια εμείς είμαστε -όπως προείπα- ταπεινά τραπουλόχαρτα και μάλιστα δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω τα περισσότερα από εμάς σημαδεμένα και τις υπόλοιπες μέρες (πλην τις Καθαρές Δευτέρες, οπότε και να τονίσω πως έχουμε άπλετο χρόνο για εκδρομές και για πικνίκ και ιδίως για μουσεία) βολοδέρνουμε εθισμένα έξω από κάθε είδους λέσχη (πλην της λέσχης των αξιωματικών γιατί δεν τα πάμε καθόλου καλά με τα αξιώματα και τις αξιωματικές καταστάσεις). Η έξη μας αυτή όλες τις υπόλοιπες μέρες (πλην τις καθαρές δευτέρες) μας εμποδίζει να κάνουμε σχέσεις με άλλα χαρτικά και κοπτικά και συρραπτικά και έτσι δεν μπορούμε να εκφέρουμε κρίση.
Δημοσίευση σχολίου