Γκαλάπαγκος

Εντάξει, δεν λέω πως εδώ κάτω στα Γκαλάπαγκος με τόσα πολλά μαζεμένα είδη του ζωϊκού βασιλείου η κατάσταση είναι νορμάλ, αλλά εκεί μακριά στην συμπαθή Grecia ο Ιονέσκο και το θέατρο του παραλόγου πλέον ωχριούν μπροστά στην σουρεαλιστική κατάσταση που εξελίσσεται!

Μα, σπαθί νίντζα...; Ομολογώ δεν περίμενα ν'ακούσω ποτέ αυτή την έκφραση από τα χείλη δημοσιογράφου και, μολονότι αεικίνητο κατά τ΄άλλα πτηνό, έμεινα αποσβολωμένο με την εικόνα ενός έλληνα φέρελπι νέου να κυκλοφορεί στο κέντρο της πρωτεύουσας κραδαίνοντας ένα...σπαθί νίντζα! Άλλοι βέβαια κυκλοφορούσαν κρατώντας ασπίδες εποχής Braveheart, Ριχάρδου Λεοντόκαρδου και Εκατονταετούς Πολέμου, φαρέτρες, βέλη, ρόπαλα, κνούτα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, επαναφέροντας έτσι αυτό το ευρωπαϊκό κατά τ΄άλλα κράτος στην εποχή -κυριολεκτικά- του μεσαίωνα.

Άκουσα στις ειδήσεις της συμπαθούς ελληνικής τηλεόρασης βαθυστόχαστες κοινωνικοπολιτικές (ψυχολογικών προεκτάσεων) αναλύσεις για το τί έφερε τη χώρα εν έτει 2008 να ζει ένα ριμέικ της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου. Για μένα, με το περιορισμένης φαιάς ουσίας εγκέφαλο που διαθέτω ως πτηνό, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: o καθένας σε αυτό το ψυχεδελικό κράτος θέλει, έστω και για λίγα λεπτά της ζωής του, να ζήσει το όνειρό του. Βέβαια τα όνειρα για κάθε έναν από εμάς διαφέρουν, κυρίως ανάλογα με την ηλικία - έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι της τρυφερής αυτής ηλικίας που κατακαίνε σαν τις ορδές του Αττίλα τα πάντα στην Αθήνα βιώνουν το όνειρό τους, τη σημαντικότερη (για τους ίδιους) στιγμή της ύπαρξής τους! Γιατί ποιός από αυτούς θα φανταζόταν ότι κάποια στιγμή της ζωής του θα περιφερόταν αλαλάζοντας στην πόλη έχοντας για συντροφιά ένα σπαθί σαμουράι, εν μέσω σκηνικού χάους, πλήρους αναρχίας, απόλυτης ελευθερίας και ατιμωρησίας;! Είναι κάτι που θα έχει να το λέει στα εγγόνια του, αν επιβιώσει βέβαια της μάχης!

Προφανώς μιλάμε για παράνοια, αλλά μπορώ να δεχτώ ότι σε αυτή την ηλικία βράζει το αίμα μας και κατά βάθος μπορεί να μας αρέσει να βιώσουμε έστω και για λίγο μια κατάσταση μπάχαλου, διάλυσης, παρακμής (όπως στις ταινίες και τα playstation), πιθανότατα χωρίς να την προκαλέσουμε εμείς, αλλά ως απλοί παρατηρητές. Σε άλλες ηλικίες όμως που υποτίθεται πως το μυαλό ωριμάζει;

Προσωπικά αυτό που έχω διαπιστώσει στα χρόνια παραμονής μου στην Grecia είναι πως γενικά ο έλληνας πολίτης δεν έχει μάθει να κάθεται καλά. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι τα επαναστατικά κατάλοιπα, αλλά θεωρώ πως στους περισσότερους που ανήκουν στην κοινωνία αυτής της χώρας είναι εμποτισμένη μέσα η αίσθηση της αντίδρασης ως αυτοσκοπού, της ασυδοσίας, αρέσει κατά βάθος η έλλειψη τάξης, σοβαρότητας, πειθαρχίας, οργάνωσης. Εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν οι καπνιστές ότι η συνήθειά τους επηρεάζει και καταπατά τα δικαιώματα των μη καπνιστών σε δημόσιο χώρο, παρά σκέφονται μονάχα την...στέρηση των δικών τους ελευθεριών, θα πειστεί ποτέ κανένας να υποτάξει εαυτόν προς χάρι της εύρυθμης λειτουργίας του κοινωνικού συνόλου; Ή γενικά να σκεφτεί για σοβαρά θέματα;

Γιατί υπάρχει για παράδειγμα ένα σοβαρότερο θέμα: η ύπαρξη και κάποιων άλλων ανθρώπων ονειροπόλων, που δεν θα έπρεπε να είναι, γιατί απλούστατα καταλαμβάνουν θέσεις που δεν επιτρέπεται η ονειροπόληση. Ο Κώστας έζησε το όνειρό του το οποίο βέβαια μετατρέπεται σε εφιάλτη, ίσως γιατί ποτέ δεν έδειξε ότι αυτό το όνειρο ήταν τελικά κάτι που του ταίριαζε, αυτό που του άρεσε να κάνει όταν μεγαλώσει. Ίσως να προτιμούσε μια πιο ήρεμη ζωή στο Μαγγανάρι, χωρίς άγχη και σκοτούρες, αλλά οι συνθήκες τον ανάγκασαν να αναλάβει ένα φορτίο πιο βαρύ από αυτό που άντεχε ο χαλαρός χαρακτήρας του.

Από την άλλη ο Γιώργος με ένα πείσμα και μια παιδική αφέλεια Πήτερ Παν δείχνει πως θέλει να ζήσει κι αυτός το όνειρό του, την πρωθυπουργία και, καθώς μάλλον θα τα καταφέρει με τη σειρά του, τρέμω στην ιδέα πώς θα καταλήξει κι αυτουνού η εφηβική του ονείρωξη... Ελπίζω καλύτερα από μια ασφαλή διαδρομή με ποδήλατο σε ομαλό οδόστρωμα, αν και αμφιβάλλω, από τη στιγμή που η πολιτική απαιτεί να είσαι ικανός να αλλάξεις μια (αντίστοιχη) αλυσίδα εν κινήσει. Τελικά αυτό το αξίωμα που θα έπρεπε να συνοδεύεται από μια στοιχειώδη σοβαρότητα, έχει καταντήσει παιχνιδότοπος μαθητευόμενων μάγων, ανθρώπων που επιθυμούν με κάθε κόστος να μετουσιώσουν σε τρόπο διακυβέρνησης τα προσωπικά τους συμπλέγματα, ωθούμενοι από μια πρωτοφανή για την σύγχρονη εποχή τάση επιβολής του...κληρονομικού τους δικαιώματος!

Γιατί δεν θα με πείσει ποτέ κανένας ότι ο συγκεκριμένος Καραμανλής και ο συγκεκριμένος Παπανδρέου θα βρισκόντουσαν εκεί που βρίσκονται και θα βρεθούνε, αν λεγόντουσαν Κόμοντο, Μήρκατ ή Άλμπατρος... Τώρα όμως, γιατί όχι; Έχουν δικαίωμα να δοκιμάσουν και μετά ας κριθούν, όπως υποστηρίζουν συμπαθείς συμπολίτες μας. Τελικά τί είναι η πρωθυπουργία (και γενικά η πολιτική), πεδίο δοκιμών ή πεδίο βολής για νεοσύλλεκτους ναύτες στου Παλάσκα, που βαράνε και όπου πάει...; Εκτός κι αν βρισκόμαστε κάπου στην Βυζαντική Αυτοκρατορία των Κομνηνών και των Παλαιολόγων, όπου ο υιός του αυτοκράτορα έπαιρνε τη θέση του, όσο ηλίθιος ή ανίκανος κι αν ήταν...

Ειλικρινά, δεν έφταιγα.... Και δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω πώς έγινε. Ασφαλώς και δεν ήθελα να τον φάω –άλλωστε κανείς από τους συμπολεμιστές μου στο μέτωπο της ανίας του ΚΕ.ΚΑΝ./Παλάσκα δεν υπήρξε συμπαθέστερος από τον άτυχο που τώρα βρίσκεται στα κατάβαθα της κοιλιάς μου. Απλώς «έσπασα». Αφήστε με να σας εξηγήσω πώς έγιναν τα πράγματα, και τότε ίσως με καταλάβετε.

Παρουσιάστηκα στου Παλάσκα στις 12 του περασμένου μήνα. Χαιρέτησα το Meerkat και πέταξα στα φτερά του καλού μου Άλμπατρος ως τον Σκαραμαγκά, όπου μύριζε ψόφιο ψάρι και σαπίλα. Βλέπετε, ακόμη κι ένας Δράκος πρέπει να υπηρετήσει τη θητεία του στο Π.Ν. Έτσι, άφησα τον ήλιο των Γκαλάπαγκος για τη μαυρίλα του ΚΕ.ΚΑΝ. και τα ψοφίμια των προαστίων της Αθήνας για νέα εδέσματα: Τα ψοφι-μακαρόνια που μαγείρευε ο γερο-μάγειρας στο κέντρο κατάταξης, ανακατώνοντάς τα τελετουργικά με τις γυμνές, τριχωτές χερούκλες του για να «δέσουν» με τον κιμά του παστίτσιου.

Αυτό ήταν....Μπορούσα να υποφέρω τα πάντα, το ανοργάνωτο καθημερινό μπουρδέλο της ναυτικής προπαίδευσης με την ατέλειωτη ορθοστασία και τον άσκοπο ποδαρόδρομο. Τα σκατά των υπαξιωματικών στις τουαλέτες του Κ.ΚΑΤ και τα πλημμυρισμένα κάτουρα στο αρματαγωγό. Το δυσκολοφόρετο σετ μπελαμάνα-κολαρίνα-λυκαδούρα, το οποίο πιανόταν καμιά φορά στα λέπια μου και μ’ενοχλούσε. Τις σκόπιμες και ηχηρές κλανιές των κελευστών ακριβώς τη στιγμή της βαθιάς εισπνοής του λόχου, λίγο πριν από το σωτήριο παράγγελμα «στον καιρό». Τα αθέλητα αλλά ενοχλητικά ροχαλητά των «τρένων» στον θάλαμό μου κάθε βράδυ. Αλλά αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω: Ένας ναύτης να ισχυρίζεται μπροστά σε έναν Δράκο του Κόμοντο που τιμά το είδος του, ότι ο «Μπαλαουρόδρακος» είναι το μεγαλύτερο σαρκοβόρο ερπετό επι γης;; Εσείς θα το αντέχατε;

Ο φοβερός Μπαλαουρόδρακος..... Έστηνε μόνιμα καρτέρι πίσω από το Διοικητήριο, έβγαζε καρεκλίτσες και σέρβιρε όλα τα καλά του κόσμου στους βαριεστημένους προπαιδευόμενους: Γλυκά, φαγητά, ποτά, και του πουλιού το γάλα... Ναύτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί πλησίαζαν σαν υπνωτισμένοι στο λημέρι του, όλες τις ώρες της μέρας και αγόραζαν, αγόραζαν, αγόραζαν...Ο Μπαλαουρόδρακος κατασπάραζε και το τελευταίο ευρώ τους, τρέφοντας ο ίδιος την καταναλωτική τους μανία με φανταχτερά και νόστιμα προϊόντα. Ευφυέστατο ζωντανό, πράγματι....Αλλά ανώτερο από έναν Δράκο του Κόμοντο; Ε λοιπόν όχι....

Έρχονται στιγμές που ένας Δράκος τρώει όχι από πείνα ή ανία αλλά για λόγους τιμής...Έτσι λοιπόν έγινε. Και λίγο πριν προλάβει ο συμπαθέστατος ναύτης να κατευθυνθεί για άλλη μια φορά στην κοιλιά του Μπαλαουρόδρακου, απλώς φρόντισα να καταλήξει στην δική μου. Μάταια τον αναζήτησε αργότερα ο αρχικελευστής...

Υγ. Κατόπιν, βεβαίως, πήγα κι εγώ στο Μπαλαούρο να ξεδιψάσω: Βλέπετε, είναι αλήθεια ότι ο μεγάλος Δράκος τρώει τον μικρό...

Έφυγε κι ο αγαπητός Δόκτωρ από κοντά μας!

Όχι, δεν έπεσε θύμα κάποιου ισχυροτέρου ερπομένου σαρκοφάγου (δεν υφίσταται άλλωστε τέτοιο) αλλά πήγε απ' ό,τι λέει το ρεπορτάζ στού μακρυνού (Π)αλάσκα, να ντυθεί παραλλαγή για να μπορεί να επιτίθεται σε ακόμη πιο ανυποψίαστα θύματα, ξηράς τε και θαλάσσης!

Κλαυθμός και οδυρμός στον Ε.Σ. Μάναι οδύρονται δια τα τέκνα των! ουχί μόνον καλούνται οι παίδες των να υπηρετήσωσι την ένδοξον Πατρίδα αλλά έχουσι την ατυχήν συγκυρίαν όπως συμπέσωσι χρονικώς και τοπολογικώς μετά τού αδυσωπήτου αυτού σιχαμερού doctor-ος, όστις ως λέγεται δεν έχει αφήσει ζωντανό αξιωματικό για αξιωματικό!

Αναμένουμε εναγωνίως νέα από το Μέτωπο, από τον ανταποκριτή της πρώτης γραμμής Ντόκτορα "eat 'em all" Komodo.