Γκαλάπαγκος

Λίγα λεπτά προτού εκπνεύσει το σωτήριον έτος 2009 (εδώ στα Γκαλάπαγκος η αλλαγή θα μας έρθει κάποιες ώρες νωρίτερα) ας αποπειραθούμε μια επιγραμματική ανασκόπηση των τεκταινομένων του χρόνου, όσον αφορά επακριβώς στις αναρτήσεις των ζώων συγκριτικά με την τωρινή επικρατούσα κατάσταση.

1/1 Ο ρέδνεκ αντάλλαξε την ισιλάρ με φουλφουρμά...Κατά τ΄άλλα τα ίδια.

8/1 Το ρεκόρ χωριού και γύρω περιοχών παραμένει ακατάρριπτο.

24/1 Ο Δράκος εξακολουθεί να σέρνεται ανέπαφος κι ακμαίος, παρ' όλα τα σημάδια από τις δαγκωματιές στην ουρά.

23/2 Εννοείται πως η υπερπαραγωγή συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον!

14/3 Το μήνυμα στα εισιτήρια μπορεί να αναγράφεται πλέον σωστά, επ'ουδενί όμως δεν μειώθηκαν άλλα μαργαριτάρια που κατά καιρούς πέφτουν από τον ουρανό με την ισχύ μανιταριών (άλλου είδους).

28/4 Η παγκόσμια ιστορική κοινότητα αναψηλάφισε το ζήτημα αναγνωρίζοντας επιτέλους την ιστορική συνέχεια της φυλής των Ούννων μέσω των Νεοελλήνων. Αναμένεται η έκδοση της αντίστοιχης πραγματείας.

1/7 Τα πάντα (τσιγάρα) όλα και τα (δύσμοιρα) κοάλα τίποτα. Ή αλλιώς τα πάντα ρει but everything stays the same.

8/9 Το νησί παραμένει στην γνωστή γεωγραφικά καταγεγραμμένη (εδώ κι αιώνες) θέση. Όπως άλλωστε και τα Γκαλάπαγκος, επιτρέποντας στους ναυαγούς να ταλαιπωρήσουν την διεθνή κοινότητα των ιστολογίων για ακόμη μια χρονιά...

Νομίζω ότι θα προτιμούσα σε αυτή την ζωή να μην είμαι ο Δρ. Κόμοντο. Και ευχαρίστως θα απεμπολούσα μέχρι και τον τίτλο του Δράκοντος, αν ήταν να μου δοθεί κι εμένα το χάρισμα μιας ταπεινής σαύρας, που μόνο ταπεινά δεν περνάει την ζωή της…Για την ακρίβεια, άλλοτε την περνάει κραυγάζοντας «σεμνά και ταπεινά» και άλλοτε κλέβει «σεμνά και ταπεινά» τις άλλες σαύρες, στο Χρηματιστήριο.

Το ερπετό αυτό σας είναι γνωστό, το λένε Χαμαιλέοντα. Ανάλογα με τις εποχές και το περιβάλλον αλλάζει το χρώμα του –είναι αυτό που λέμε «προσαρμοστικό». Ο Χαμαιλέων προστατεύει την ύπαρξή του μέσα στον κακό κόσμο μας, με την μέθοδο της αλλαγής χρώματος, την πιο αποτελεσματική μέθοδο όλων των καιρών. Και την πιο γλοιώδη.

Ο Χαμαιλέων δεν προσαρμόζεται μόνο στις εποχές, αλλά, πρωτίστως, στις κυβερνήσεις. Μέχρι χθες ήταν ένα γαλάζιο παιδί, που δούλευε (τον κόσμο) στο υπουργείο, πίνοντας φραπε και παίρνοντας έναν καλό μισθό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ή, μάλλον, στο χρώμα του. Από τις αρχές Οκτώβρη, ο μισθός αυτός θα δίδεται μόνο σε εκείνους που θα έχουν χρώμα πράσινο: Κανένα πρόβλημα, ήδη ο Χαμαιλέων ετοιμάζει το πράσινο κοστουμάκι του για την περίσταση. Με αυτό, θα εμφανιστεί πρώτος πρώτος μετά τις εκλογές, θα κάνει μια ελαφρά υπόκλιση στον αρμόδιο για το ρουσφετάκι σφογγοκωλάριο, και την επόμενη κιόλας στιγμή, θα βρίσκεται αραχτός στο γραφειάκι του. Εκεί, αντί να δουλεύει, θα ατενίζει τα πόδια της -εξίσου πράσινης- γραμματέως κάτω από το τραπέζι και θα ξύνει νωχελικά τα λέπια του. Στο μεταξύ, οι άλλες σαύρες, οι λεγόμενες «απροσάρμοστες» θα δουλεύουν σκληρά για να τον πληρώνουν με λεφτά του δημοσίου. Επίσης, θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί σε ιδιώτες, θα ματώνουν για να αυξήσουν τις γνώσεις και τα προσόντα τους, θα πηγαίνουν στον ΑΣΕΠ και τις πάσης φύσεως εξετάσεις Δημοσίου χωρίς μέσο. Και αν -ώ του θαύματος!- τύχει και επιτύχουν σε αυτές, θα εξακολουθούν να αυταπατώνται εκεί, με την ιδέα ότι ο προιστάμενός τους θα τους προαγάγει χωρίς να κοιτάξει το χρώμα τους.

Την στιγμή που σας γράφω έχω εντοπίσει έναν Χαμαιλέοντα με τα κιάλια μου από τα Γκαλάπαγκος: Τον βλέπω ευδιάθετο, να χαμογελάει στο μπαλκόνι του σπιτιού του, κοιτάζοντας τις σημαίες να ανεμίζουν και ακούγοντας τις ντουντούκες να τσιρίζουν στους δρόμους και τις πλατείες, τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές. Έπειτα, μπαίνει μέσα, τακτοποιεί στην ντουλάπα το γαλάζιο του μπλέηζερ και κάνει μια τελευταία πρόβα στο πράσινο κοστούμι του. Τέλος, βγαίνει έξω μια βόλτα για να πάρει αέρα….Και κάπου εκεί στην πλατεία Κοτζιά, στην ομιλία του Τσίπρα, βλέπει μια κοπελίτσα από κείνες τις ωραίες που συνωστίζονται για να δουν τον «Πρόεδρο», και, αυτομάτως, κοκκινίζει.

Όχι από συστολή. Από προσαρμοστικότητα…

Κωπηλατούμε απ' το πρωί. Τα κελεύσματα δυναμώνουν καθώς το ηφαίστειο βρυχάται πίσω μας. Ο ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι απ' τα κορμιά μας. Στην εναρμονισμένη κίνηση των κουπιών αποτίθενται οι τύχες των δικών μας, των περιουσιών μας, τού απλού πολιτισμού που δημιουργήσαμε. Κανένας χρόνος για χάσιμο. Ούτε για σκέψη. Κάθε ανάσα ίσως νά 'ναι η τελευταία μας. Κυττάζω μπροστά, λοξά προς στο άλμπουρο, την Ιππολύτη που κρατά τον μικρό φοβισμένο Λύκωνα. Μού πρσφέρει ένα χαμόγελο να με εμψυχώσει αλλά το μειδίαμά της είναι όλο τρόμο - το ξέρει. Αναλογίζομαι πόσο τυχερός ήμουν που με κύτταξε, τότε νέο παιδί κι εγώ στις τοπικές γιορτές τής Δήμητρας! Τί άγχος είχα... Γι' αυτήν τραβάω κουπί τώρα. Έτσι, τόσο μανιασμένα. Γι' αυτήν κι όλες τις Ιππολύτες που δεν γνώρισα και που σφίγγουν στην αγκαλιά τους ένα μικρό Λύκωνα, κάπου μακρυά, στην άκρη αυτής τής απροσμέτρητης θάλασσας.

Και τότε συνέβη. Η έκρηξη ήταν σαν πόνος ηδονής, σαν πόνος γέννας. Το ηφαίστειο έβγαλε τα σωθικά του με μιάς και η Στρογγύλη -κλαίγοντας θαρρείς- άρχισε αργά και βασανιστικά να βυθίζεται στην μανιασμένη θάλασσα που δέχονταν το σώμα της με ένα αίσθημα αδιαφορίας και αυταρέσκειας. Γυρίσαμε τα κεφάλια. Μία εικόνα πέραν κάθε συναισθήματος. Δεν μίλαγε κανείς. Δεν έκλαιγε κανείς. Όλα στέκονταν παραπάνω απ' τις δυνάμεις μας. Σαν όνειρο που βλέπει κανείς από ψηλά και πρωταγωνιστείς και περιμένεις να ξυπνήσεις. Οι καρδιές μας είχαν συντονιστεί κι ήταν ένας ο χτύπος που αντηχούσε σε ολόκληρο το Παρόν και ολόκληρο το άγνωρο Μέλλον. Γύρισα. Η Ιππολύτη εκεί. Τί τύχη... Έσφιξα το κουπί σαν να έσφιγγα το κορμί της. Έκλεισα τα μάτια. Έσκυψα. Στο νέο ρυθμό που πάλλονταν οι καρδιές μας ξεκίνησα πάλι να τραβώ. Η Στρογγύλη ήταν παρελθόν. Δεν υπήρχε πια. Δικό μας ήταν ό,τι προλάβαμε να διασώσουμε εσπευσμένα, σε αυτήν την απερίγραπτη μυθική έξοδο χιλιάδων πεντηκοντόρων και επιβατικών νηών. Κι ό,τι φυσικά φυλάξαμε ερμητικά κι ευλαβικά στην μνήμη μας...

Αύριο-μεθαύριο, μετά από χίλια χρόνια (ποιός ξέρει!), τότε που θα έχουν εδραιωθεί άλλοι Θεοί κι άλλα ήθη, νέος κόσμος θα κατοικεί το νησί, ένας κόσμος διαφορετικός αλλά με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ελπίδες τους ίδιους φόβους που θα γελά, θα ερωτεύεται και θα πονά κάτω από τον ίδιο Κυκλαδικό ουρανό, κάτω από ένα άγνωστο για εμάς μελλοντικό νησιωτικό όνομα.

Κοσμοϊστορικό γεγονός συντελείται από το πρωΐ στην μακρινή Grecia και, ως όφειλα, άνοιξα τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα περιμένοντας με έκδηλη ομολογουμένως αγωνία σχετικές ειδήσεις. Δεν είναι και λίγο άλλωστε η ακριτική αυτή ευρωπαϊκή χώρα τελευταία των Μοϊκανών να επιβάλλει στους πολίτες της απαγόρευση καπνίσματος, έστω και υπό το βάρος της οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αμφιβάλλω βέβαια αν από μόνη της θα είχε ποτέ το σθένος ν'απαγορεύσει κάτι τέτοιο, λαμβάνοντας υπ'όψιν την αιώνια τροχοπέδη του πολιτικού κόστους (μια και οποιαδήποτε απόφαση στην Grecia παίρνεται ανάλογα με το πόσο μεγάλο είναι αυτό). Αλήθεια όμως, έχει πράγματι απαγορευτεί το τσιγάρο;

Διαβάζοντας στο διαδίκτυο (ναι, έχουμε κι από αυτό στα Γκαλάπαγκος) δηλώσεις του αρμοδίου υπουργού έπαθα μια μικρή σύγχυση στο πετούμενο κεφάλι μου. Ο υπουργός λοιπόν απευθύνει έκκληση στους πολίτες για να τηρηθεί το μέτρο, βασιζόμενος με αυτό τον τρόπο στην υπευθυνότητα των Ελλήνων (το παραθέτω σχεδόν αυτούσιο από σελίδα του internet).

Δυο σύντομες παρατηρήσεις επί της bold (sic) προτάσεως:

Α σκέλος: από πότε ένα ευνομούμενο κράτος όταν επιβάλλει νόμο παρακαλά τους πολίτες να τον σεβαστούν;! Είχα την εντύπωση πως ο νόμος είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο και όχι αντικείμενο (μετά από ευγενικό ερώτημα) χαλαρής επιλογής βάσει της διακριτικής ευχέρειας του πολίτη. "Πρέπει όλοι να σεβαστούν τους νόμους του κράτους" υποστηρίζει ο υπουργός. Αυτό δεν είναι αυτονόητο;

Β σκέλος: πότε ήταν η τελευταία φορά που κάτι καλό βγήκε στηριζόμενο στην...υπευθυνότητα των κατοίκων της Grecia; Εκτός αν το κράτος και οι δημόσιες υπηρεσίες του (που βασίζονται ευρέως στο φιλότιμο και την υπευθυνότητα) λειτουργούν στην εντέλεια, οπότε δεν έχουμε προφανώς ουδεμία αμφιβολία για το αν και τώρα οι Έλληνες επιδείξουν παρόμοιο υπεύθυνο ζήλο.

Έχοντας τις προάλλες μια έκλαμψη επιθυμίας (μακρινής) ιστορικής εκμάθησης, αναζήτησα πληροφορίες για τον θρυλικό Αττίλα, αρχηγό της κραταιάς όσο και τρομερής φυλής των Ούννων. Αυτοί οι νομάδες μογγολικής προέλευσης έφτασαν στη μεγαλύτερη ακμή τους υπό την βασιλεία του, καταλαμβάνοντας ένα αχανές τμήμα της ανατολικής Ευρώπης μέχρι και την Κασπία θάλασσα, προτού ο Αττίλας ηττηθεί στην αποφασιστική μάχη των Καταλανικών Πεδίων από τον Αέτιο το 451μΧ.

Η Wikipedia ισχυρίζεται πως μετά τον θάνατο του Αττίλα το 452μΧ το κράτος των Ούννων διαλύθηκε και τα ίχνη του έσβησαν στην ιστορία. Μέγας μύθος. Αποκλειστικά στα Γκαλάπαγκος επιχειρείται η αποκατάσταση της ιστορικής ορθότητας και αποκαλύπτεται με επιχειρήματα η μεγάλη αλήθεια: πως οι Ούννοι δεν εξαφανίστηκαν αλλά εξαπλώθηκαν με το πέρασμα των αιώνων, με αποτέλεσμα τη σήμερον ημέρα απόγονη φυλή τους να καταλαμβάνει γεωγραφικά τον χώρο που αποκαλείται Grecia.

Βεβαίως ο σύγχρονος Ούννος έχει εξελιχθεί και προσαρμοστεί στις συνθήκες και τις απαιτήσεις της εποχής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έχει εκπολιτιστεί. Γιατί όταν πετάει ό,τι κυριολεκτικά βρει στο έδαφος, δικαιολογώντας το από την στιγμή που δεν ζει εκεί, αντιγράφει συνήθειες των προγόνων που ως νομάδες δεν είχαν πραγματικό σπίτι, οπότε ουδόλως ενδιαφέρονταν για τέτοια θέματα. Γιατί όταν κάνει ζιγκ-ζαγκ στην εθνική, κολλάει από πίσω και προσπερνά χειρονομώντας, φέρνει αναπόφευκτα στο νου τις θρυλικές επιδρομές (με τα άγρια άλογα φυσικά) των προγόνων του. Και τώρα άγρια άλογα χρησιμοποιούνται με μικρή αλλαγή στο περίβλημα. Όταν αράζει στα καφέ και συνδιαλέγεται περιοριζόμενος σ'ένα μικρό ποσοστό του λεξιλογίου (κυρίως σε άναρθρες κραυγές) αναπολεί προφανώς τις συζητήσεις των νομάδων στις σκηνές κάπου στην στέππα. Όταν, σε προσπάθεια συνεννόησης μαζί του, αλαλάζει και προσπαθεί να επιβάλει το δίκιο του ισχυρού και όχι της λογικής ή του δικαίου, σαφώς έρχεται στην επιφάνεια το κατάλοιπο της νοοτροπίας των Ούννων, που υποθάλπει και εξυπονοεί την κυριαρχία μέσω της υποταγής του αδυνάτου διά της βίας. Όταν ορμά και σπρώχνεται χωρίς λόγο και αιτία για να μπει στο μετρό (λες κι αυτό θα φύγει), επιμελώς επαναφέρει σε κάποιο τμήμα του εγκεφάλου την πολεμική στρατηγική των προγόνων, γιουρούσι δηλ. χωρίς ιδιαίτερη τακτική.

Ελπίζω πως μετά τα ατράνταχτα κοινωνικά παραδείγματα η διεθνής ιστορική κοινότητα θα αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια της συνέχειας αυτής της φυλής δικαιώνοντας τους Ούννους. Μαζί τους ως συγκάτοικοι στην μικρή Grecia (αλλά μειονότητα συγκριτικά) απαιτούν παρόμοια αναγνώριση και οι Βάνδαλοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Προ εκπλήξεως ευρέθησαν κατά τας τρεχούσας ημέρας άπαντες οι κάτοικοι τού κλεινού άστεως. Μία αόρατος χειρ φαίνεται να επενέβη εις τον Υπόγειον Μητροπολιτικόν Σιδηρόδρομον τής συγχρόνου εϋκτιμένου πρωτευούσης. Ω, ναι! Κοσμογονικαί αλλαγαί εις το αναγραφόμενον μήνυμα των μηχανών επικυρώσεως (και ουχί "ακυρώσεως"). Συγκεκριμένως, ΕΙΣΑΓΑΓΕΤΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΝ! (κλικ εις φωτογραφίαν διά τού λόγου το αληθές). Το έκτακτον ανακοινωθέν τού Υπερυπουργείου Συμμορφώσεως αναφέρει λεπτομερώς το τραγικόν όσο και επικίνδυνον γεγονός. Εν ολίγοις, ευρέθη Έλλην (;) τού 21ου αιώνος ο οποίος κατά τα φαινόμενα: (1ον) γιγνώσκει την ύπαρξιν τής υποτακτικής αορίστου εις την ταπεινήν γλώσσαν τού Ομήρου εν αντιθέσει προς την ανύπαρκτον υποτακτικήν μέλλοντος, (2ον) γιγνώσκει την ορθήν κλίσιν τού πολυβανισθέντος ρήματος "άγω", και (3ον) ούτος ο άνθρωπος εργάζεται... εις το ελληνικόν δημόσιον!

Η Άμεσος (απο)Δράσις εξαπολύσασα ανθρωποκυνηγητόν θεωρεί θέμα ωρών την σύλληψιν τού αγενεστάτου δράστου όστις φαίνεται να έχει εμπλακεί και εις παλαιότερα περιστατικά αναλόγου περιεχομένου (ευγενεστάτη εξυπηρέτησις διά πληροφορίας τινών ερωτησάντων επιβατών, βοήθεια σεβασμίας γραίας προς διάσχισιν διαβάσεως πεζών και σχετικαί επαίσχυντοι πράξεις τοιούτου είδους). Η αποκατάστασις των ζημίων θα είναι άμεσος και η τιμωρία τού ενόχου παραδειγματική εν τω μέσω κεντρικωτάτης οδού των Αθηνών και τούτο διότι όπως εδήλωσε η Αυτού Εξοχότης, Μεγαλειότατος Κύριος Υπερυπουργός... "εφκολότερη ίναι η αφομίωσι του ενώς στους πολούς παρά των πολόν στον ένα". Και ημείς με την σειράν μας -γνήσιοι οπαδοί τού φραπέ και των παραλιακών chaises longues- συμφωνούμε και επαυξάνομε!

Με το που έκλεισε η τηλεόραση (που ευτυχώς πιάνει που και που Grecia) μια ζεστή ηλιαχτίδα χαράς πλημμύρισε την πετούμενη καρδιά μου. Χαρά, δικαίωση και συνάμα ικανοποίηση για τον τερματισμό αυτού του απαράδεκτου απαρτχάιντ που αδίκως κρατούσε μακριά από κινηματογραφικές γκλάμουρ εξελίξεις μια μικρή αλλά άξια χώρα. Όχι πια. Ένα συμβάν ήταν αρκετό για τον τερματισμό της απομόνωσης.

Το καλύτερο; Δεν χρειάζεται καν να μεταφερθούμε στο Χόλυγουντ, το Χόλυγουντ έρχεται ταπεινωμένο και μετανιωμένο σε μας! Και δεν αναφέρομαι σε mainstream τηλεοπτικές σειρές τύπου Prison Break που προφανώς ωχριούν μπροστά στην ανεπανάληπτη ελληνική πραγματικότητα, αλλά σε υπερπαραγωγές του 60, σαν κι αυτή όπου ο (λατρεμένος) Steve McQueen δραπετεύει μετά κόπων και βασάνων από ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων και περιφέρεται ευθαρσώς στην γερμανική 3rd Reich επαρχία καβαλώντας μια Triumph μηχανή.

Στην σύγχρονη Grecia όμως δεν φειδόμαστε χρημάτων, τινάζουμε τα production budgets στον αέρα! Μηχανάκια, αυτοκίνητα, νταλίκες, σκάφη και άλλα επίγεια μέσα αποδεικνύονται πολύ ταπεινά και συμβατικά για να ικανοποιήσουν την αστείρευτη και αχαλίνωτη φαντασία μας. Κι αν στα κέντρα αποφάσεων του Χόλυγουντ έχει απομείνει ικμάδα αξιοπρέπειας και αίσθησης δικαιοσύνης, τα Όσκαρ καλύτερης παραγωγής, σεναρίου και ειδικών εφέ πρέπει να απονεμηθούν άνευ συναγωνισμού στον Old Costas. Όχι μία, αλλά από δύο φορές το καθένα.

ΥΓ Φυσικά στο τέλος της ταινίας ο δραπέτης ΜcQueen συλλαμβάνεται. Το φυσικά ως έννοια που εξυπονοείται για τους Γερμανούς κυνηγούς του φυγά, αγνοείται για τους αντίστοιχους εγχώριους...Προς όφελος της δράσης και του απρόσμενου φινάλε!

Έρχονται φορές που ένας Δράκος τρώει την ουρά του. Έτσι, ακριβώς όπως άλλα ζώα μασάνε τα νύχια τους, ξύνουν τα λοφία τους (άλμπατρος), τινάζουν τα αυτιά τους, ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα ή κουνούν ελαφρά τη μύτη τους (σουριγατί), εμείς οι Δράκοι γυρίζουμε -στα καλά καθούμενα- και δαγκώνουμε την ουρά μας. Αυτή η φιδίσια κίνηση, την οποία οι φιλόσοφοι θεωρούσαν πάντοτε ως σύμβολο της ολοκλήρωσης και της τελειότητας δεν είναι ένα δρακόντειο τικ, αλλά –μολονότι ασυναίσθητη- υπακούει σε βαθύτερες αρχές.

Σκεφτείτε ως εξής: Εμείς οι Δράκοι του Κόμοντο, έχουμε ως σκοπό της blogικής ζωής μας να καταγγέλουμε από τα Γκαλάπαγκος (όπου μας ξέβρασε το κύμα) τα κακώς κείμενα στην Grecia και να καταβροχθίζουμε τους κακούς που τα προκαλούν (όταν λοιπόν τρώμε, τρώμε τους κακούς). Αν ξαφνικά αλλάζουμε θύμα και καταβροχθίζουμε τον ίδιο τον εαυτό μας (ξεκινώντας από την ουρά) σημαίνει ότι κι εμείς κάτι κακό κάναμε (και δεν το πήραμε χαμπάρι). Κάποιο κακώς κείμενο θέσαμε, και πρέπει γι’αυτό να αυτό-φαγωθούμε. Όχι λοιπόν, δεν πρόκειται για απλό δρακόντειο τικ, αλλά για κάτι σοβαρότερο.

Δαγκώνω κι εγώ πολύ συχνά την ουρά μου τελευταία….Βλέπω τριγύρω μου τη σαπίλα και μαυρίλα της Grecia, και χορταίνω την κοιλιά μου καταγγέλοντας (δηλαδή καταβροχθίζοντας!) τους εκφραστές της, από την ασφαλή απόσταση που μου παρέχουν τα Γκαλάπαγκος. Δευτερόλεπτα μετά, διαπιστώνω ότι έχω φτάσει ήδη πιο πάνω από την ουρά μου, και κοντεύω να καταπιώ τον ίδιο τον εαυτό μου. Δεν είμαι καθόλου καλύτερος από όσους καταγγέλλω, από τα λογής λογής ψοφίμια που καταναλώνω: Ούτε εγώ, ας πούμε, βγάζω πάντα φλας όταν οδηγώ (αλλά τρώω όλους αυτούς που δεν βγάζουν), κι εγώ παραβιάζω μονοδρόμους και καβαλάω πεζοδρόμια όταν βιάζομαι (αλλά τρώω και πάλι όσους το κάνουν), κι εγώ έβαλα βύσμα για να περάσω καλά στο στρατό (αλλά το θεωρώ ηθικώς απαράδεκτο), κι εγώ ίσως να βρω δουλειά με κομματικά μέσα (αλλά θα είμαι πάντα εναντίον της παρεοκρατίας), κι εγώ ίσως να είμαι ξενοφοβικός (αλλά εκτοξεύω πάντοτε τοξικά σάλια κατά των δεδηλωμένων). Και πάει λέγοντας…

Πώς γίνεται άραγε και δεν πεθαίνω με το δρακόντειο αυτό «χαρακίρι»;


υγ.Μάλλον θα είμαι πολύ χοντρός για να με καταπιώ….

Πικραμένος, απογοητευμένος και μέχρι το μεδούλι μουσκεμένος από το εκνευριστικά σταθερό τέμπο του ψιλόβροχου (που αρνείτο πεισματικά να ελαττώσει ισχύ μέσω του έντονου βοριά), ο Νορθ άνοιξε αργά την πόρτα. Η είσοδος στο τροπικό μπαρ del Sol ήταν, εξαιτίας του απόμακρου του ορμίσκου, αναγκαστικά έντονη. Επιλογή προορισμού θες στην τύχη, θες λόγω ενός εσωτερικού προαισθήματος πως τούτο το μοναχικό μέρος για μοναχικές καρδιές θα ζέσταινε, για κάποιον ανεξιχνίαστο για την ώρα λόγο, την απόμακρη (εν μέσω μελαγχολικών μεταπτώσεων) ψυχή του...

Αργία; Φουρτούνου το τζιπάκι μ', φεύγου απ'τας Αθήνας,
τάπερ πιθιρά γκαζόζιες - ε, δι θα πειθάνουμε της πείν'ς.

Δρούμου παίρνου δρόμου αφήνου και στην ύπαιθρου γυρνού!
Πιτάου σκουπίδια ένθεν κείθεν. Τί γιατί; διν κατοικού ιδού.

Παρά θιν' αλούς καπνίζου, βυθίζου την γόπ' στην άμμο την ψιλή.
Μη φωνάζ' μωρί βλάχο - χαρτ' είν' αποσυντίθ'τ' στού πι κι φι.

Παίρνου φώτοζ μι SLR για τ' άλμπ'μ ούλες οικουγινιειακές
τρώου φτύνου κατουριέμ' αφήνου πλαστικά σι θάλασσ'ς κι ακτές.

Κάνου κόντρ'ς με τουν Γιάνν' τού μπακάλ' ωρέ πόχ' του τρακτέρ
στην πλατεία μαρσάρου στα μαλλιά νιώθου τουν καθαρό αέρ'.

Τρέχου στους δρόμ'ς -δικοί μ' είν'- τζιπ έχου κι ούλου κορνάρου
στην Κακιά Σκάλ' αλλάζου λουρίδ' κι όποιουν πάρ' ο Χάρου.

Στα διούδια κουρτάρου την κοπέλλ' μ 'όλου νάζια κι χαρές
αχ, την ουμουρφιά μ' ανάθεμ' ακούμ' πυρπολιεί καρδιές!

Καλιή η 'ξοχή κι τού χουριού μα πουλλή βλαχιά κι τουν γουνιών
πότε θα γυρίσου ουρέ στην πόλ' να κάνου ρεβιγιόν.

Χρόνους βγαίν' χρόνους μπαίν' μία ευχή για του κατόπ'
είθ' άλλοι να μάς μοιάσου' να γίνουνε ανθρώποι.