Γκαλάπαγκος

Έρχονται φορές που ένας Δράκος τρώει την ουρά του. Έτσι, ακριβώς όπως άλλα ζώα μασάνε τα νύχια τους, ξύνουν τα λοφία τους (άλμπατρος), τινάζουν τα αυτιά τους, ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα ή κουνούν ελαφρά τη μύτη τους (σουριγατί), εμείς οι Δράκοι γυρίζουμε -στα καλά καθούμενα- και δαγκώνουμε την ουρά μας. Αυτή η φιδίσια κίνηση, την οποία οι φιλόσοφοι θεωρούσαν πάντοτε ως σύμβολο της ολοκλήρωσης και της τελειότητας δεν είναι ένα δρακόντειο τικ, αλλά –μολονότι ασυναίσθητη- υπακούει σε βαθύτερες αρχές.

Σκεφτείτε ως εξής: Εμείς οι Δράκοι του Κόμοντο, έχουμε ως σκοπό της blogικής ζωής μας να καταγγέλουμε από τα Γκαλάπαγκος (όπου μας ξέβρασε το κύμα) τα κακώς κείμενα στην Grecia και να καταβροχθίζουμε τους κακούς που τα προκαλούν (όταν λοιπόν τρώμε, τρώμε τους κακούς). Αν ξαφνικά αλλάζουμε θύμα και καταβροχθίζουμε τον ίδιο τον εαυτό μας (ξεκινώντας από την ουρά) σημαίνει ότι κι εμείς κάτι κακό κάναμε (και δεν το πήραμε χαμπάρι). Κάποιο κακώς κείμενο θέσαμε, και πρέπει γι’αυτό να αυτό-φαγωθούμε. Όχι λοιπόν, δεν πρόκειται για απλό δρακόντειο τικ, αλλά για κάτι σοβαρότερο.

Δαγκώνω κι εγώ πολύ συχνά την ουρά μου τελευταία….Βλέπω τριγύρω μου τη σαπίλα και μαυρίλα της Grecia, και χορταίνω την κοιλιά μου καταγγέλοντας (δηλαδή καταβροχθίζοντας!) τους εκφραστές της, από την ασφαλή απόσταση που μου παρέχουν τα Γκαλάπαγκος. Δευτερόλεπτα μετά, διαπιστώνω ότι έχω φτάσει ήδη πιο πάνω από την ουρά μου, και κοντεύω να καταπιώ τον ίδιο τον εαυτό μου. Δεν είμαι καθόλου καλύτερος από όσους καταγγέλλω, από τα λογής λογής ψοφίμια που καταναλώνω: Ούτε εγώ, ας πούμε, βγάζω πάντα φλας όταν οδηγώ (αλλά τρώω όλους αυτούς που δεν βγάζουν), κι εγώ παραβιάζω μονοδρόμους και καβαλάω πεζοδρόμια όταν βιάζομαι (αλλά τρώω και πάλι όσους το κάνουν), κι εγώ έβαλα βύσμα για να περάσω καλά στο στρατό (αλλά το θεωρώ ηθικώς απαράδεκτο), κι εγώ ίσως να βρω δουλειά με κομματικά μέσα (αλλά θα είμαι πάντα εναντίον της παρεοκρατίας), κι εγώ ίσως να είμαι ξενοφοβικός (αλλά εκτοξεύω πάντοτε τοξικά σάλια κατά των δεδηλωμένων). Και πάει λέγοντας…

Πώς γίνεται άραγε και δεν πεθαίνω με το δρακόντειο αυτό «χαρακίρι»;


υγ.Μάλλον θα είμαι πολύ χοντρός για να με καταπιώ….

Πικραμένος, απογοητευμένος και μέχρι το μεδούλι μουσκεμένος από το εκνευριστικά σταθερό τέμπο του ψιλόβροχου (που αρνείτο πεισματικά να ελαττώσει ισχύ μέσω του έντονου βοριά), ο Νορθ άνοιξε αργά την πόρτα. Η είσοδος στο τροπικό μπαρ del Sol ήταν, εξαιτίας του απόμακρου του ορμίσκου, αναγκαστικά έντονη. Επιλογή προορισμού θες στην τύχη, θες λόγω ενός εσωτερικού προαισθήματος πως τούτο το μοναχικό μέρος για μοναχικές καρδιές θα ζέσταινε, για κάποιον ανεξιχνίαστο για την ώρα λόγο, την απόμακρη (εν μέσω μελαγχολικών μεταπτώσεων) ψυχή του...

Αργία; Φουρτούνου το τζιπάκι μ', φεύγου απ'τας Αθήνας,
τάπερ πιθιρά γκαζόζιες - ε, δι θα πειθάνουμε της πείν'ς.

Δρούμου παίρνου δρόμου αφήνου και στην ύπαιθρου γυρνού!
Πιτάου σκουπίδια ένθεν κείθεν. Τί γιατί; διν κατοικού ιδού.

Παρά θιν' αλούς καπνίζου, βυθίζου την γόπ' στην άμμο την ψιλή.
Μη φωνάζ' μωρί βλάχο - χαρτ' είν' αποσυντίθ'τ' στού πι κι φι.

Παίρνου φώτοζ μι SLR για τ' άλμπ'μ ούλες οικουγινιειακές
τρώου φτύνου κατουριέμ' αφήνου πλαστικά σι θάλασσ'ς κι ακτές.

Κάνου κόντρ'ς με τουν Γιάνν' τού μπακάλ' ωρέ πόχ' του τρακτέρ
στην πλατεία μαρσάρου στα μαλλιά νιώθου τουν καθαρό αέρ'.

Τρέχου στους δρόμ'ς -δικοί μ' είν'- τζιπ έχου κι ούλου κορνάρου
στην Κακιά Σκάλ' αλλάζου λουρίδ' κι όποιουν πάρ' ο Χάρου.

Στα διούδια κουρτάρου την κοπέλλ' μ 'όλου νάζια κι χαρές
αχ, την ουμουρφιά μ' ανάθεμ' ακούμ' πυρπολιεί καρδιές!

Καλιή η 'ξοχή κι τού χουριού μα πουλλή βλαχιά κι τουν γουνιών
πότε θα γυρίσου ουρέ στην πόλ' να κάνου ρεβιγιόν.

Χρόνους βγαίν' χρόνους μπαίν' μία ευχή για του κατόπ'
είθ' άλλοι να μάς μοιάσου' να γίνουνε ανθρώποι.