Γκαλάπαγκος

Με το που έκλεισε η τηλεόραση (που ευτυχώς πιάνει που και που Grecia) μια ζεστή ηλιαχτίδα χαράς πλημμύρισε την πετούμενη καρδιά μου. Χαρά, δικαίωση και συνάμα ικανοποίηση για τον τερματισμό αυτού του απαράδεκτου απαρτχάιντ που αδίκως κρατούσε μακριά από κινηματογραφικές γκλάμουρ εξελίξεις μια μικρή αλλά άξια χώρα. Όχι πια. Ένα συμβάν ήταν αρκετό για τον τερματισμό της απομόνωσης.

Το καλύτερο; Δεν χρειάζεται καν να μεταφερθούμε στο Χόλυγουντ, το Χόλυγουντ έρχεται ταπεινωμένο και μετανιωμένο σε μας! Και δεν αναφέρομαι σε mainstream τηλεοπτικές σειρές τύπου Prison Break που προφανώς ωχριούν μπροστά στην ανεπανάληπτη ελληνική πραγματικότητα, αλλά σε υπερπαραγωγές του 60, σαν κι αυτή όπου ο (λατρεμένος) Steve McQueen δραπετεύει μετά κόπων και βασάνων από ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων και περιφέρεται ευθαρσώς στην γερμανική 3rd Reich επαρχία καβαλώντας μια Triumph μηχανή.

Στην σύγχρονη Grecia όμως δεν φειδόμαστε χρημάτων, τινάζουμε τα production budgets στον αέρα! Μηχανάκια, αυτοκίνητα, νταλίκες, σκάφη και άλλα επίγεια μέσα αποδεικνύονται πολύ ταπεινά και συμβατικά για να ικανοποιήσουν την αστείρευτη και αχαλίνωτη φαντασία μας. Κι αν στα κέντρα αποφάσεων του Χόλυγουντ έχει απομείνει ικμάδα αξιοπρέπειας και αίσθησης δικαιοσύνης, τα Όσκαρ καλύτερης παραγωγής, σεναρίου και ειδικών εφέ πρέπει να απονεμηθούν άνευ συναγωνισμού στον Old Costas. Όχι μία, αλλά από δύο φορές το καθένα.

ΥΓ Φυσικά στο τέλος της ταινίας ο δραπέτης ΜcQueen συλλαμβάνεται. Το φυσικά ως έννοια που εξυπονοείται για τους Γερμανούς κυνηγούς του φυγά, αγνοείται για τους αντίστοιχους εγχώριους...Προς όφελος της δράσης και του απρόσμενου φινάλε!