Γκαλάπαγκος

Νομίζω ότι θα προτιμούσα σε αυτή την ζωή να μην είμαι ο Δρ. Κόμοντο. Και ευχαρίστως θα απεμπολούσα μέχρι και τον τίτλο του Δράκοντος, αν ήταν να μου δοθεί κι εμένα το χάρισμα μιας ταπεινής σαύρας, που μόνο ταπεινά δεν περνάει την ζωή της…Για την ακρίβεια, άλλοτε την περνάει κραυγάζοντας «σεμνά και ταπεινά» και άλλοτε κλέβει «σεμνά και ταπεινά» τις άλλες σαύρες, στο Χρηματιστήριο.

Το ερπετό αυτό σας είναι γνωστό, το λένε Χαμαιλέοντα. Ανάλογα με τις εποχές και το περιβάλλον αλλάζει το χρώμα του –είναι αυτό που λέμε «προσαρμοστικό». Ο Χαμαιλέων προστατεύει την ύπαρξή του μέσα στον κακό κόσμο μας, με την μέθοδο της αλλαγής χρώματος, την πιο αποτελεσματική μέθοδο όλων των καιρών. Και την πιο γλοιώδη.

Ο Χαμαιλέων δεν προσαρμόζεται μόνο στις εποχές, αλλά, πρωτίστως, στις κυβερνήσεις. Μέχρι χθες ήταν ένα γαλάζιο παιδί, που δούλευε (τον κόσμο) στο υπουργείο, πίνοντας φραπε και παίρνοντας έναν καλό μισθό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ή, μάλλον, στο χρώμα του. Από τις αρχές Οκτώβρη, ο μισθός αυτός θα δίδεται μόνο σε εκείνους που θα έχουν χρώμα πράσινο: Κανένα πρόβλημα, ήδη ο Χαμαιλέων ετοιμάζει το πράσινο κοστουμάκι του για την περίσταση. Με αυτό, θα εμφανιστεί πρώτος πρώτος μετά τις εκλογές, θα κάνει μια ελαφρά υπόκλιση στον αρμόδιο για το ρουσφετάκι σφογγοκωλάριο, και την επόμενη κιόλας στιγμή, θα βρίσκεται αραχτός στο γραφειάκι του. Εκεί, αντί να δουλεύει, θα ατενίζει τα πόδια της -εξίσου πράσινης- γραμματέως κάτω από το τραπέζι και θα ξύνει νωχελικά τα λέπια του. Στο μεταξύ, οι άλλες σαύρες, οι λεγόμενες «απροσάρμοστες» θα δουλεύουν σκληρά για να τον πληρώνουν με λεφτά του δημοσίου. Επίσης, θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί σε ιδιώτες, θα ματώνουν για να αυξήσουν τις γνώσεις και τα προσόντα τους, θα πηγαίνουν στον ΑΣΕΠ και τις πάσης φύσεως εξετάσεις Δημοσίου χωρίς μέσο. Και αν -ώ του θαύματος!- τύχει και επιτύχουν σε αυτές, θα εξακολουθούν να αυταπατώνται εκεί, με την ιδέα ότι ο προιστάμενός τους θα τους προαγάγει χωρίς να κοιτάξει το χρώμα τους.

Την στιγμή που σας γράφω έχω εντοπίσει έναν Χαμαιλέοντα με τα κιάλια μου από τα Γκαλάπαγκος: Τον βλέπω ευδιάθετο, να χαμογελάει στο μπαλκόνι του σπιτιού του, κοιτάζοντας τις σημαίες να ανεμίζουν και ακούγοντας τις ντουντούκες να τσιρίζουν στους δρόμους και τις πλατείες, τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές. Έπειτα, μπαίνει μέσα, τακτοποιεί στην ντουλάπα το γαλάζιο του μπλέηζερ και κάνει μια τελευταία πρόβα στο πράσινο κοστούμι του. Τέλος, βγαίνει έξω μια βόλτα για να πάρει αέρα….Και κάπου εκεί στην πλατεία Κοτζιά, στην ομιλία του Τσίπρα, βλέπει μια κοπελίτσα από κείνες τις ωραίες που συνωστίζονται για να δουν τον «Πρόεδρο», και, αυτομάτως, κοκκινίζει.

Όχι από συστολή. Από προσαρμοστικότητα…