Γκαλάπαγκος

Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ προσεκτικά τις συναισθηματικές σχέσεις των άλλων ζώων τριγύρω μου, αναλογίζομαι τις δικές μου και δρακοσοφώ. Οι συναισθηματικές αυτές σχέσεις έχουν κάτι κοινό με το στομάχι μου. Χαλάνε όταν δεν τρέφονται με το σωστό περιεχόμενο.

Από την άλλη, αν και το σωστό περιεχόμενο για το στομάχι ενός Δράκου είναι τα ψοφίμια και το σκαθαροζούμι (το οποίο κάποιοι θέλουν να μου στερήσουν τραβολογώντας με σε μουσεία, αλλά χαλάλι!), το σωστό περιεχόμενο για τις συναισθηματικές σχέσεις είναι η ζωντάνια, το πάθος, η διάθεση για διαρκή επικοινωνία και εγγύτητα. Μόλις αυτή η διάθεση χαθεί, μόλις το γυαλί ραγίσει, μόλις η φλόγα σβήσει και το πάθος εκλείψει, ε τότε χαιρέτα μου τον κοκοφοίνικα (αναφέρομαι πάντοτε σε αυτόν στον οποίο κάθεται ο Kηθ!). Μιλάμε τότε για «ψόφια πράγματα», λέμε ότι η σχέση «ξόφλησε», «πέθανε» κ.λπ. Η ορολογία δεν είναι τυχαία. Πρόκειται εδώ για θάνατο – για «ψόφο»- και επειδή αυτό είναι το αγαπημένο θέμα κάθε Δράκου (και κάθε φιλοσόφου), οι συναισθηματικές σχέσεις γίνονται κι αυτές αγαπημένο θέμα συζήτησης.

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι, αν οι σχέσεις μου με πολλά άλλα ζώα χάλασαν όπως χαλάει το στομάχι μου. Μάλλον δεν συνέβη αυτό: Ενώ το στομάχι μου χαλούσε και χαλάει σπανίως, ό,τι κι αν φάω τελικώς, αρκετές σχέσεις μου χαλάσανε η μία μετά την άλλη, στο πέρασμα του χρόνου. Κι ενώ πάντα το χαλασμένο στομάχι μου στο τέλος έφτιαχνε, οι χαλασμένες σχέσεις μου παρέμειναν χαλασμένες. Δεν τις τάιζα, φαίνεται, με το σωστό περιεχόμενο.

Είναι φυσικό.

Ενδιαφερόμουν περισσότερο για το στομάχι μου.