Γκαλάπαγκος

H διερώτηση αυτή περί της υπάρξεως, απασχολεί περισσότερο από άλλα ζώα τους Δράκους. Φταίει μάλλον το γεγονός ότι τρώνε ψοφίμια, οπότε ο θάνατος των άλλων αποτελεί τη δική τους ζωή και η μη-ύπαρξη της τροφής τους συνιστά την δική τους ύπαρξη, ως τρεφομένων. Το ερώτημα αυτό απασχολούσε και μένα ιδιαίτερα έντονα σήμερα, εκεί που είχα καταβροχθίσει ένα ωραίο ψοφίμι-γαλοπούλας (γιορτών ένεκα), και άραζα κάτω από έναν φοίνικα στην παραλία των Galapagos, γρατσουνίζοντας με μπλουζ μελωδίες το αυτοσχέδιο δρακο-μπάντζο μου...

Αν η ανυπαρξία της ζωής της τροφής μου προκαλεί τη δική μου, ζωντανή ύπαρξη, τότε μήπως, τελικά, η δική μου, ζώσα ύπαρξη έχει κάτι από την ανυπαρξία που την τρέφει; Μήπως δηλαδή, στην πραγματικότητα, είμαι ανύπαρκτος –όπως τα ψοφίμια που καταναλώνω; Πώς θα διαπιστώσω ότι υπάρχω και ζω, όταν με τρέφει η ανυπαρξία; Κάποιοι λένε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκεί να τσιμπηθούμε, για να καταλάβουμε ότι ζούμε....Με μένα όμως αυτό το κόλπο δύσκολα πιάνει: Είναι αδύνατον να τσιμπηθώ, καθώς με τα τόσα λέπια στο κορμί μου, έτσι κι αλλιώς δεν θα ήμουν σε θέση να καταλάβω ένα τσίμπημα...

Ώσπου η λύση στο ερώτημα, με βρήκε όπως το μήλο τον Νεύτωνα: Αν δεν μπορώ να βεβαιωθώ για την ύπαρξή μου, αρκεί να με βεβαιώσουν άλλοι ότι υπάρχω. Και ποιοί καλύτεροι να το κάνουν, από τους αγαπητούς μου φίλους, τον Μeerkat και τον Albatross, που ζούμε μαζί στα Γκαλάπαγκος, κι όμως τον τελευταίο καιρό τόσο σπάνια βλεπόμαστε, καθώς έχουμε ο καθένας αράξει σε διαφορετικές γωνίτσες αυτού του νησιού;

Έτσι, κάλεσα σε δείπνο τους φίλους μου απόψε το βράδυ. Και τώρα που σας γράφω καπνίζω το πούρο που ο Albatross μου έφερε από ένα ταξίδι του στην Κούβα και γεύομαι το σπιτικό γλυκό κουταλιού που ο Meerkat μου έφερε για δώρο...Οι φίλοι μου ήρθαν, φάγανε και συζήτησαν μαζί μου μετά από τόσον καιρό που είχα να τους δώ, και με διαβεβαίωσαν στο τέλος ότι πράγματι είμαι ο Δρ. Κόμοντο, έχω μεταναστεύσει στα Γκαλάπαγκος εδώ και κάποια χρόνια και, οπωσδήποτε, «υπάρχω» σε αυτά. Κι ας μη γράφω τόσο συχνά τελευταία. Κι ας τρώω συνεχώς ψοφίμια...

«’Υπάρχω;’ λες. Κι ύστερα 'δεν υπάρχεις!'» λέει ένας ποιητής...

Εγώ λέω καλύτερα: Komodo, ergo sum!

Υγ. Είναι ωραίο να βλέπεις καλούς φίλους μετά από καιρό.