Γκαλάπαγκος

Ομολογώ πως ακούγοντας τα νέα από την μακρινή Grecia αυτή την περίοδο έχω ανησυχήσει ιδιαίτερα. Το μόνο που βγαίνει από τα ελληνικά κανάλια είναι μια διάχυτη (και προφανώς δικαιολογημένη) απαισιοδοξία έως κατάθλιψη. Αισθάνομαι πως εκεί πέρα έχουν επιστρέψει πίσω στον μεσαίωνα και βιώνουν τα δικά τους προσωπικά σκοτεινά χρόνια. Μπορεί και να είναι έτσι. Ή μπορεί ο Μεσαίωνας να μην έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, απλώς υπήρξε η ουτοπική αίσθηση της Αναγέννησης.

Ουτοπική γιατί μες από την original αναγέννηση ξεπήδησαν ένας Ντα Βίντσι, ένας Νεύτων, ένας Γαλιλαίος ή ένας Κοπέρνικος, ενώ η δική μας "Αναγέννηση" είναι συνυφασμένη με δυο τρεις πολιτικές οικογένειες που κυβερνήσανε και κυβερνάνε τον τόπο βρέξει χιονίσει. Οι περισσότεροι πιστέψανε πως αυτοί οι πολιτικοί ανακαλύψανε την βαρύτητα και (μέσω του σπουδαίου επιτεύγματος) θα οδηγούσανε την χώρα εκ του ασφαλούς αλλαγμένη, εκσυγχρονισμένη και επανιδρυμένη στον 21ο αιώνα. Το αποτέλεσμα δικαίωσε τις προσδοκίες, από την αντίθετη πλευρά βέβαια.

Το οξύμωρο είναι πως δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς προκειμένου να κατανοήσει πως ανέκαθεν ζούσαμε έναν Μεσαίωνα. Αρκεί ν'αναλογιστεί τον τρόπο διακυβερνήσεως των κρατών εκείνη την περίοδο: Οικογενειοκρατία. Συνήθως ο υιός, ο ανιψιός, ο συγγενής εν πάση περιπτώσει έπαιρνε την θέση του πατέρα στην εξουσία, όσο άχρηστος κι ανίκανος κι αν ήταν. Γνώριμες καταστάσεις στην σύγχρονη Grecia των τελευταίων πενήντα ετών.

Φαντάζομαι τελικά πως το ΔΝΤ είναι η Ιερά Εξέταση που θα τιμωρήσει σκληρά και παραδειγματικά τους Έλληνες καθώς αναμφίβολα απομακρύνθηκαν από την χριστιανική ηθική του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πρόβλημα είναι πως θα καταλήξουν όλοι στην πυρά, αντί να καούν μόνο οι αρμόδιοι μάγοι και μάγισσες του ατοπήματος της Πίστεως. Καλός άπιστος είναι ο καμμένος άπιστος. Δεν κάνει διακρίσεις ο Τορκεμάδα...