Γκαλάπαγκος

Ειλικρινά, δεν έφταιγα.... Και δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω πώς έγινε. Ασφαλώς και δεν ήθελα να τον φάω –άλλωστε κανείς από τους συμπολεμιστές μου στο μέτωπο της ανίας του ΚΕ.ΚΑΝ./Παλάσκα δεν υπήρξε συμπαθέστερος από τον άτυχο που τώρα βρίσκεται στα κατάβαθα της κοιλιάς μου. Απλώς «έσπασα». Αφήστε με να σας εξηγήσω πώς έγιναν τα πράγματα, και τότε ίσως με καταλάβετε.

Παρουσιάστηκα στου Παλάσκα στις 12 του περασμένου μήνα. Χαιρέτησα το Meerkat και πέταξα στα φτερά του καλού μου Άλμπατρος ως τον Σκαραμαγκά, όπου μύριζε ψόφιο ψάρι και σαπίλα. Βλέπετε, ακόμη κι ένας Δράκος πρέπει να υπηρετήσει τη θητεία του στο Π.Ν. Έτσι, άφησα τον ήλιο των Γκαλάπαγκος για τη μαυρίλα του ΚΕ.ΚΑΝ. και τα ψοφίμια των προαστίων της Αθήνας για νέα εδέσματα: Τα ψοφι-μακαρόνια που μαγείρευε ο γερο-μάγειρας στο κέντρο κατάταξης, ανακατώνοντάς τα τελετουργικά με τις γυμνές, τριχωτές χερούκλες του για να «δέσουν» με τον κιμά του παστίτσιου.

Αυτό ήταν....Μπορούσα να υποφέρω τα πάντα, το ανοργάνωτο καθημερινό μπουρδέλο της ναυτικής προπαίδευσης με την ατέλειωτη ορθοστασία και τον άσκοπο ποδαρόδρομο. Τα σκατά των υπαξιωματικών στις τουαλέτες του Κ.ΚΑΤ και τα πλημμυρισμένα κάτουρα στο αρματαγωγό. Το δυσκολοφόρετο σετ μπελαμάνα-κολαρίνα-λυκαδούρα, το οποίο πιανόταν καμιά φορά στα λέπια μου και μ’ενοχλούσε. Τις σκόπιμες και ηχηρές κλανιές των κελευστών ακριβώς τη στιγμή της βαθιάς εισπνοής του λόχου, λίγο πριν από το σωτήριο παράγγελμα «στον καιρό». Τα αθέλητα αλλά ενοχλητικά ροχαλητά των «τρένων» στον θάλαμό μου κάθε βράδυ. Αλλά αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω: Ένας ναύτης να ισχυρίζεται μπροστά σε έναν Δράκο του Κόμοντο που τιμά το είδος του, ότι ο «Μπαλαουρόδρακος» είναι το μεγαλύτερο σαρκοβόρο ερπετό επι γης;; Εσείς θα το αντέχατε;

Ο φοβερός Μπαλαουρόδρακος..... Έστηνε μόνιμα καρτέρι πίσω από το Διοικητήριο, έβγαζε καρεκλίτσες και σέρβιρε όλα τα καλά του κόσμου στους βαριεστημένους προπαιδευόμενους: Γλυκά, φαγητά, ποτά, και του πουλιού το γάλα... Ναύτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί πλησίαζαν σαν υπνωτισμένοι στο λημέρι του, όλες τις ώρες της μέρας και αγόραζαν, αγόραζαν, αγόραζαν...Ο Μπαλαουρόδρακος κατασπάραζε και το τελευταίο ευρώ τους, τρέφοντας ο ίδιος την καταναλωτική τους μανία με φανταχτερά και νόστιμα προϊόντα. Ευφυέστατο ζωντανό, πράγματι....Αλλά ανώτερο από έναν Δράκο του Κόμοντο; Ε λοιπόν όχι....

Έρχονται στιγμές που ένας Δράκος τρώει όχι από πείνα ή ανία αλλά για λόγους τιμής...Έτσι λοιπόν έγινε. Και λίγο πριν προλάβει ο συμπαθέστατος ναύτης να κατευθυνθεί για άλλη μια φορά στην κοιλιά του Μπαλαουρόδρακου, απλώς φρόντισα να καταλήξει στην δική μου. Μάταια τον αναζήτησε αργότερα ο αρχικελευστής...

Υγ. Κατόπιν, βεβαίως, πήγα κι εγώ στο Μπαλαούρο να ξεδιψάσω: Βλέπετε, είναι αλήθεια ότι ο μεγάλος Δράκος τρώει τον μικρό...