27/12/10
Komodo, ergo sum!
Ναυαγός:
Komodo
«’Υπάρχω;' λες, κι ύστερα 'δεν υπάρχεις!'»λέει ένας ποιητής σε κάποιο από τα ποιήματά του, που διάβαζα όταν ήμουνα μικρός δρακουλίνος στην μακρινή Grecia.
H διερώτηση αυτή περί της υπάρξεως, απασχολεί περισσότερο από άλλα ζώα τους Δράκους. Φταίει μάλλον το γεγονός ότι τρώνε ψοφίμια, οπότε ο θάνατος των άλλων αποτελεί τη δική τους ζωή και η μη-ύπαρξη της τροφής τους συνιστά την δική τους ύπαρξη, ως τρεφομένων. Το ερώτημα αυτό απασχολούσε και μένα ιδιαίτερα έντονα σήμερα, εκεί που είχα καταβροχθίσει ένα ωραίο ψοφίμι-γαλοπούλας (γιορτών ένεκα), και άραζα κάτω από έναν φοίνικα στην παραλία των Galapagos, γρατσουνίζοντας με μπλουζ μελωδίες το αυτοσχέδιο δρακο-μπάντζο μου...
Αν η ανυπαρξία της ζωής της τροφής μου προκαλεί τη δική μου, ζωντανή ύπαρξη, τότε μήπως, τελικά, η δική μου, ζώσα ύπαρξη έχει κάτι από την ανυπαρξία που την τρέφει; Μήπως δηλαδή, στην πραγματικότητα, είμαι ανύπαρκτος –όπως τα ψοφίμια που καταναλώνω; Πώς θα διαπιστώσω ότι υπάρχω και ζω, όταν με τρέφει η ανυπαρξία; Κάποιοι λένε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκεί να τσιμπηθούμε, για να καταλάβουμε ότι ζούμε....Με μένα όμως αυτό το κόλπο δύσκολα πιάνει: Είναι αδύνατον να τσιμπηθώ, καθώς με τα τόσα λέπια στο κορμί μου, έτσι κι αλλιώς δεν θα ήμουν σε θέση να καταλάβω ένα τσίμπημα...
Αν η ανυπαρξία της ζωής της τροφής μου προκαλεί τη δική μου, ζωντανή ύπαρξη, τότε μήπως, τελικά, η δική μου, ζώσα ύπαρξη έχει κάτι από την ανυπαρξία που την τρέφει; Μήπως δηλαδή, στην πραγματικότητα, είμαι ανύπαρκτος –όπως τα ψοφίμια που καταναλώνω; Πώς θα διαπιστώσω ότι υπάρχω και ζω, όταν με τρέφει η ανυπαρξία; Κάποιοι λένε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκεί να τσιμπηθούμε, για να καταλάβουμε ότι ζούμε....Με μένα όμως αυτό το κόλπο δύσκολα πιάνει: Είναι αδύνατον να τσιμπηθώ, καθώς με τα τόσα λέπια στο κορμί μου, έτσι κι αλλιώς δεν θα ήμουν σε θέση να καταλάβω ένα τσίμπημα...
Ώσπου η λύση στο ερώτημα, με βρήκε όπως το μήλο τον Νεύτωνα: Αν δεν μπορώ να βεβαιωθώ για την ύπαρξή μου, αρκεί να με βεβαιώσουν άλλοι ότι υπάρχω. Και ποιοί καλύτεροι να το κάνουν, από τους αγαπητούς μου φίλους, τον Μeerkat και τον Albatross, που ζούμε μαζί στα Γκαλάπαγκος, κι όμως τον τελευταίο καιρό τόσο σπάνια βλεπόμαστε, καθώς έχουμε ο καθένας αράξει σε διαφορετικές γωνίτσες αυτού του νησιού;
Έτσι, κάλεσα σε δείπνο τους φίλους μου απόψε το βράδυ. Και τώρα που σας γράφω καπνίζω το πούρο που ο Albatross μου έφερε από ένα ταξίδι του στην Κούβα και γεύομαι το σπιτικό γλυκό κουταλιού που ο Meerkat μου έφερε για δώρο...Οι φίλοι μου ήρθαν, φάγανε και συζήτησαν μαζί μου μετά από τόσον καιρό που είχα να τους δώ, και με διαβεβαίωσαν στο τέλος ότι πράγματι είμαι ο Δρ. Κόμοντο, έχω μεταναστεύσει στα Γκαλάπαγκος εδώ και κάποια χρόνια και, οπωσδήποτε, «υπάρχω» σε αυτά. Κι ας μη γράφω τόσο συχνά τελευταία. Κι ας τρώω συνεχώς ψοφίμια...
«’Υπάρχω;’ λες. Κι ύστερα 'δεν υπάρχεις!'» λέει ένας ποιητής...
Εγώ λέω καλύτερα: Komodo, ergo sum!
Υγ. Είναι ωραίο να βλέπεις καλούς φίλους μετά από καιρό.
Έτσι, κάλεσα σε δείπνο τους φίλους μου απόψε το βράδυ. Και τώρα που σας γράφω καπνίζω το πούρο που ο Albatross μου έφερε από ένα ταξίδι του στην Κούβα και γεύομαι το σπιτικό γλυκό κουταλιού που ο Meerkat μου έφερε για δώρο...Οι φίλοι μου ήρθαν, φάγανε και συζήτησαν μαζί μου μετά από τόσον καιρό που είχα να τους δώ, και με διαβεβαίωσαν στο τέλος ότι πράγματι είμαι ο Δρ. Κόμοντο, έχω μεταναστεύσει στα Γκαλάπαγκος εδώ και κάποια χρόνια και, οπωσδήποτε, «υπάρχω» σε αυτά. Κι ας μη γράφω τόσο συχνά τελευταία. Κι ας τρώω συνεχώς ψοφίμια...
«’Υπάρχω;’ λες. Κι ύστερα 'δεν υπάρχεις!'» λέει ένας ποιητής...
Εγώ λέω καλύτερα: Komodo, ergo sum!
Υγ. Είναι ωραίο να βλέπεις καλούς φίλους μετά από καιρό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 βρήκαν το μπουκάλι:
Αν και νομίζω πως υπερβάλλεις όσον αφορά στην χρονική συχνότητα των συναντήσεων των κατοίκων του νησιού (δεν είναι τόσο αραιές στην πραγματικότητα) καταλαβαίνω απολύτως την ανάγκη διαπίστωσης...αυτοΰπαρξης.
Γνωρίζεις άλλωστε καλά το περιστατικό που κλόνισε συθέμελα την δική μου πεποίθηση (αν και ποτέ το γεγονός της ύπαρξής μου δεν αποτελούσε πεποίθηση), όταν αναρωτιέσαι τελικά αν αποτελείς συγκροτημένη ανθρώπινη οντότητα...εκτός facebook!
Μπα, στην πραγματικότητα ένα πτηνό είμαι που κάνει βόλτες από δω κι από κει και καταλήγει στα καλοκαιρινά αυτή την εποχή Γκαλάπαγκος... Δεν φτιάχνουμε ένα zoobook να την σπάσουμε σ'αυτόν τον Ζούκερμαν;!
Ντόκτωρ, σε ευχαριστούμε για τα ψοφίμια που μάς τάισες. Ήταν γευστικώτατα!
Όσον αφορά στο ερώτημα σου για το "αν υπάρχεις", μήπως ν' ακολουθoύσες την συνταγή τής Dama
και να κρεμάσεις πάνω σου μια ταμπέλα που να γράφει ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Σίγουρα τότε δεν θα περνούσες απαρατήρητος!
Ορμώμενη από τις υπαρξιακές περιπλοκές που επανεμφανίζονται τις απογευματινές ώρες κάθε Κυριακής, κατά τις ώρες δηλαδή που στις τσόχες μας το κυριακάτικο παιχνίδι τελειώνει και ξεκινά το εβδομαδιαίο κούρδισμα, προαπολογισμός, θέλω και γω -μια και είναι του συρμού- να κάνω κατάληψη αυτού του τόπικ με την αναζήτηση των αιτίων αυτής της δυσθυμίας που παρατηρείται τις εσπερινές ώρες της συγκεκριμένης μέρας.Ως εκ τούτου ρίχνω τα χαρτιά για να ανακαλύψω μοιραία την αλήθεια και τι βλέπω; Πως τόσο καιρό παίζουμε λάθος παιχνίδι, με λάθος κανόνες, λάθος μοίρασμα, λάθος συμπαίκτες. Με κάποιο τρόπο πρέπει να ξαναστηθεί το σκηνικό, έστω και στην πασιέτζα. Το know λίγο πολύ το υφίσταται, μένει μόνο το how.
Δα(αναθε)μα
Δάμα
Είσαι επίτιμη προσκεκλημένη στο επόμενο δείπνο που θα οργανωθεί στα Γκαλάπαγκος, παρουσία πάντοτε των Αλμπατρος και Μήρκατ..
Θα είναι σε ταβερνείο και θα δεχθείς επίσημη πρόσκληση μέσω του παρόντος ιστολογίου.
Να μας παρακολουθείς λοιπόν από την τσόχα σου!
Ήδη έβγαλα την τσόχα από το τραπέζι και γυαλίζω τα ξύλινα παπούτσια μου μέχρι να γίνουν χάρτινα κι επίσημα για να μπορώ να τα φορέσω!
Ομάδα Δάμα
Δημοσίευση σχολίου