Γκαλάπαγκος

«’Υπάρχω;' λες, κι ύστερα 'δεν υπάρχεις!'»

λέει ένας ποιητής σε κάποιο από τα ποιήματά του, που διάβαζα όταν ήμουνα μικρός δρακουλίνος στην μακρινή Grecia.

_

Το τί υπήρξε ο Camilo Cienfuegos για την κουβανική επανάσταση δεν θα το αναλύσουμε εδώ. Ο αμαθής αναγνώστης ας ανατρέξει εις τας ενδόξους δέλτους τής κουβανικής ιστορίας για να ενημερωθεί καταλλήλως. Απλά αυτό που θα θέλαμε να υπογραμμίζουμε είναι η διαχρονικότης τής μεγίστης τούτης προσωπικότητος, η οποία αναλλοίωτη μέσα στον χρόνο έχει την δύναμη να δίνει μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς και να καθίσταται σανίδα σωτηρίας για ολόκληρα έθνη σε πραγματικά δύσκολες στιγμἐς, όπως για παράδειγμα αυτή που βιώνει τελευταίως ο δύσμοιρος λαός τής μακρυνής, και ενδόξου πάλαι ποτέ, πατρίδος τού Ομήρου.

Ο πάντοτε γελαστός Camilo –γεννηθείς το 1932 εις Lewton τής Αβάνας και γνήσιον τέκνον τής Revolución Cubana τού Fidel, Raul, Che και των άλλων ατάκτων παιδιών– μπορεί να χάθηκε νωρίς σε ένα μυστηριώδες αεροπλανικό δυστύχημα (δίνοντας άλλη τροπή στην μετέπειτα ωρίμανση τής Επανάστασης) η συνεισφορά του όμως πάντοτε ετιμάτο ως έπρεπε από το Καθεστώς γι' αυτό άλλωστε κι η μορφή του σήμερα, as we speak, απεικονίζεται εις το εγχώριο νόμισμα των συμπαθών και φωτογραφικώς ευπειθών Κουβανών, στα 20 pesos cubanos.

Η αξία του είναι τρομακτική. Ο κάτοχος ενός τέτοιου χαρτονομίσματος δύναται χωρίς υπερβολή να θεωρηθεί ως ανήκων εις την άρχουσαν τάξιν, μιάς και με 20 pesos μπορεί να εξασφαλίσει 20 ολόκληρες διαδρομές malecón-coppelia με τις αστικές συγκοινωνίες (λεωφορείο αριθμ. 11, παραλιακή-λεωφόρος 23 προς την πλατεία για εξαίρετο παγωτό coppelia), ή ένα πλήρες πρωινό με ζαχαρωτά ψωμάκια για τέσσερα άτομα από τον τοπικό φούρνο τής γειτονιάς ή τέλος να αγοράσει δύο δροσιστικές μετά περισσού ανθρακικού naranjas (πορτοκαλάδες ΗΒΗ το αναψυκτικώς ανάλογον).

Αντιλαμβάνεστε νομίζουμε το αγοραστικό μέγεθος ενός τέτοιου νομίσματος! Και για να βοηθήσουμε έτι περαιτέρω τον επαγωγικό συλλογισμό σας αρκεί να πούμε ότι το 1 peso cubano αντιστοιχεί σε λιγότερο από 0,04 ΕΥΡΩ, όπερ δηλοί in pure and simple spanish... que:


Τώρα λοιπόν που τα σύγχρονα συνωμοσιολογικά οικονομικά κέντρα τού Φον Μέτερνιχ θα θέσουν εκτός ΟΝΕ την... "μικράν αλλά τιμίαν" κατά Ελ. Βενιζέλο (το γνωστό aeropuerto José Martí) Grecia, εμείς εδώ από τας νήσους Galapagos προτείνουμε χωρίς αναβολή ΟΥΧΙ την επιστροφήν τής χώρας εις την δραχμήν με τας παρωχημένας απεικονίσεις των Θ.Κολοκοτρώνη, Λ.Μπουμπουλίνας, Ι.Καποδιστρίου, Ομήρου, Δημοκρίτου κτλ. (mais quelle banalité!) αλλά την άμεσον υιοθέτησιν τού κουβανικού νομίσματος μετά των ενδόξων γενειοφόρων μορφών των πρωταγωνιστών τής Revolución Cubana (πέρασαν κι όλας 51 χρόνια...)

Κάποτε οι παλαιότερες γενεές αποταμίευαν εν Ελλάδι χρυσές λίρες με σκοπό να τις χρησιμοποιήσουν σε κάποια ώρα ανάγκης (γιατρό, προίκα στο γάμο τής κόρης κοκ). Καιρός να μπουν κι εδώ τα πράγματα στην θέση τους και ν' αρχίσουν σε εκείνο το αλλοπρόσαλο κράτος να πράττουν όχι τα ήδιστα αλλά τα άριστα. Διότι περιττό να πούμε τί αξία σε λίγο θα έχει ένας Καμίλο όταν κάποιος αρρωστήσει και χρειαστεί ιατρική περίθαλψη ή υπό τί αρίστους οιωνούς θα ξεκινά ένα νιόπαντρο ζευγάρι την ζωή του με μερικούς Καμίλο στη τσέπη του.

Καλά μου λέει εδώ και χρόνια ο Άλμπατρος ότι πρέπει να ασχοληθώ σοβαρά με τον αθλητισμό. Και καλά κάνει -μάλλον- και είναι Πανάθα. Δεν ειναι να εμπιστεύεται κανείς ερυθρόχρωμους δράκους. Τρώνε πάντα τα καλύτερα κομμάτια... Πεινάωωω!!!

Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ προσεκτικά τις συναισθηματικές σχέσεις των άλλων ζώων τριγύρω μου, αναλογίζομαι τις δικές μου και δρακοσοφώ. Οι συναισθηματικές αυτές σχέσεις έχουν κάτι κοινό με το στομάχι μου. Χαλάνε όταν δεν τρέφονται με το σωστό περιεχόμενο.

Από την άλλη, αν και το σωστό περιεχόμενο για το στομάχι ενός Δράκου είναι τα ψοφίμια και το σκαθαροζούμι (το οποίο κάποιοι θέλουν να μου στερήσουν τραβολογώντας με σε μουσεία, αλλά χαλάλι!), το σωστό περιεχόμενο για τις συναισθηματικές σχέσεις είναι η ζωντάνια, το πάθος, η διάθεση για διαρκή επικοινωνία και εγγύτητα. Μόλις αυτή η διάθεση χαθεί, μόλις το γυαλί ραγίσει, μόλις η φλόγα σβήσει και το πάθος εκλείψει, ε τότε χαιρέτα μου τον κοκοφοίνικα (αναφέρομαι πάντοτε σε αυτόν στον οποίο κάθεται ο Kηθ!). Μιλάμε τότε για «ψόφια πράγματα», λέμε ότι η σχέση «ξόφλησε», «πέθανε» κ.λπ. Η ορολογία δεν είναι τυχαία. Πρόκειται εδώ για θάνατο – για «ψόφο»- και επειδή αυτό είναι το αγαπημένο θέμα κάθε Δράκου (και κάθε φιλοσόφου), οι συναισθηματικές σχέσεις γίνονται κι αυτές αγαπημένο θέμα συζήτησης.

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι, αν οι σχέσεις μου με πολλά άλλα ζώα χάλασαν όπως χαλάει το στομάχι μου. Μάλλον δεν συνέβη αυτό: Ενώ το στομάχι μου χαλούσε και χαλάει σπανίως, ό,τι κι αν φάω τελικώς, αρκετές σχέσεις μου χαλάσανε η μία μετά την άλλη, στο πέρασμα του χρόνου. Κι ενώ πάντα το χαλασμένο στομάχι μου στο τέλος έφτιαχνε, οι χαλασμένες σχέσεις μου παρέμειναν χαλασμένες. Δεν τις τάιζα, φαίνεται, με το σωστό περιεχόμενο.

Είναι φυσικό.

Ενδιαφερόμουν περισσότερο για το στομάχι μου.