Γκαλάπαγκος

"...Είμαι απολύτως βέβαιος, πως θα τον είχες φάει πριν απο μένα, αν άκουγες την τελευταία του ατάκα!", είπα στον Άλμπατρος όταν με βρήκε να λιάζομαι στο βράχο μου στα Γκαλάπαγκος, φτύνοντας το τελευταίο κοκκαλάκι αυτού του εξυπνάκια, που είχε τρυπώσει ανάμεσα στα δόντια μου και με γαργαλούσε...


"Απλώς αχώνευτος!", τόνισα, ξέροντας ότι ο φίλος μου θα πιάσει το λογοπαίγνιό μου (βλέπετε τίποτε δεν είναι κυριολεκτικώς αχώνευτο για έναν Δράκο του Κόμοντο...)

"Μα, να τον φας;" απόρησε ο Άλμπατρος..."Μήπως παραήσουν σκληρός μαζί του;", συμπλήρωσε μειδιώντας. "Και τώρα ποιός θα μου μαγειρεύει αρνάκι οσομπούκο όταν θα γυρίζω στην Γκρέτσια και θα επισκέπτομαι το σπιτικό της αδελφής μου; Με ποιόν θα πίνουμε ένα ποτήρι κρασί; Ποιόν θα κοροιδεύω όταν θα τρώμε μαζί στου Κυρ-Στέρνα;"

"Α, όλα κι όλα!", του απάντησα. "Ας πρόσεχε! ´Εχει και η βλακεία κάποια όρια, Άλμπατρος!"...

Κάπου εκεί, ακούστηκε ένα "τόκ, τόκ!" σα θρήνος, μέσα από την κοιλιά μου...
"Κλοτσάει!" ψιθύρισε ο φίλος μου. "Τον δύστυχο..." μουρμούρισε.

"Οχι αυτός. Το κρασί!" "Το κρασί κλοτσάει!" απάντησα, κάπως αδιάφορα.

Υγ. Βλέπετε, αυτή ήταν η ατάκα που ο ψωνισμένος -δήθεν έμπειρος οινογεύστης- εξυπνάκιας είχε εκστομίσει, δοκιμάζοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, λίγο πριν γίνει το γεύμα μου.