Γκαλάπαγκος

Εντάξει, δεν λέω πως εδώ κάτω στα Γκαλάπαγκος με τόσα πολλά μαζεμένα είδη του ζωϊκού βασιλείου η κατάσταση είναι νορμάλ, αλλά εκεί μακριά στην συμπαθή Grecia ο Ιονέσκο και το θέατρο του παραλόγου πλέον ωχριούν μπροστά στην σουρεαλιστική κατάσταση που εξελίσσεται!

Μα, σπαθί νίντζα...; Ομολογώ δεν περίμενα ν'ακούσω ποτέ αυτή την έκφραση από τα χείλη δημοσιογράφου και, μολονότι αεικίνητο κατά τ΄άλλα πτηνό, έμεινα αποσβολωμένο με την εικόνα ενός έλληνα φέρελπι νέου να κυκλοφορεί στο κέντρο της πρωτεύουσας κραδαίνοντας ένα...σπαθί νίντζα! Άλλοι βέβαια κυκλοφορούσαν κρατώντας ασπίδες εποχής Braveheart, Ριχάρδου Λεοντόκαρδου και Εκατονταετούς Πολέμου, φαρέτρες, βέλη, ρόπαλα, κνούτα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, επαναφέροντας έτσι αυτό το ευρωπαϊκό κατά τ΄άλλα κράτος στην εποχή -κυριολεκτικά- του μεσαίωνα.

Άκουσα στις ειδήσεις της συμπαθούς ελληνικής τηλεόρασης βαθυστόχαστες κοινωνικοπολιτικές (ψυχολογικών προεκτάσεων) αναλύσεις για το τί έφερε τη χώρα εν έτει 2008 να ζει ένα ριμέικ της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου. Για μένα, με το περιορισμένης φαιάς ουσίας εγκέφαλο που διαθέτω ως πτηνό, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: o καθένας σε αυτό το ψυχεδελικό κράτος θέλει, έστω και για λίγα λεπτά της ζωής του, να ζήσει το όνειρό του. Βέβαια τα όνειρα για κάθε έναν από εμάς διαφέρουν, κυρίως ανάλογα με την ηλικία - έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι της τρυφερής αυτής ηλικίας που κατακαίνε σαν τις ορδές του Αττίλα τα πάντα στην Αθήνα βιώνουν το όνειρό τους, τη σημαντικότερη (για τους ίδιους) στιγμή της ύπαρξής τους! Γιατί ποιός από αυτούς θα φανταζόταν ότι κάποια στιγμή της ζωής του θα περιφερόταν αλαλάζοντας στην πόλη έχοντας για συντροφιά ένα σπαθί σαμουράι, εν μέσω σκηνικού χάους, πλήρους αναρχίας, απόλυτης ελευθερίας και ατιμωρησίας;! Είναι κάτι που θα έχει να το λέει στα εγγόνια του, αν επιβιώσει βέβαια της μάχης!

Προφανώς μιλάμε για παράνοια, αλλά μπορώ να δεχτώ ότι σε αυτή την ηλικία βράζει το αίμα μας και κατά βάθος μπορεί να μας αρέσει να βιώσουμε έστω και για λίγο μια κατάσταση μπάχαλου, διάλυσης, παρακμής (όπως στις ταινίες και τα playstation), πιθανότατα χωρίς να την προκαλέσουμε εμείς, αλλά ως απλοί παρατηρητές. Σε άλλες ηλικίες όμως που υποτίθεται πως το μυαλό ωριμάζει;

Προσωπικά αυτό που έχω διαπιστώσει στα χρόνια παραμονής μου στην Grecia είναι πως γενικά ο έλληνας πολίτης δεν έχει μάθει να κάθεται καλά. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι τα επαναστατικά κατάλοιπα, αλλά θεωρώ πως στους περισσότερους που ανήκουν στην κοινωνία αυτής της χώρας είναι εμποτισμένη μέσα η αίσθηση της αντίδρασης ως αυτοσκοπού, της ασυδοσίας, αρέσει κατά βάθος η έλλειψη τάξης, σοβαρότητας, πειθαρχίας, οργάνωσης. Εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν οι καπνιστές ότι η συνήθειά τους επηρεάζει και καταπατά τα δικαιώματα των μη καπνιστών σε δημόσιο χώρο, παρά σκέφονται μονάχα την...στέρηση των δικών τους ελευθεριών, θα πειστεί ποτέ κανένας να υποτάξει εαυτόν προς χάρι της εύρυθμης λειτουργίας του κοινωνικού συνόλου; Ή γενικά να σκεφτεί για σοβαρά θέματα;

Γιατί υπάρχει για παράδειγμα ένα σοβαρότερο θέμα: η ύπαρξη και κάποιων άλλων ανθρώπων ονειροπόλων, που δεν θα έπρεπε να είναι, γιατί απλούστατα καταλαμβάνουν θέσεις που δεν επιτρέπεται η ονειροπόληση. Ο Κώστας έζησε το όνειρό του το οποίο βέβαια μετατρέπεται σε εφιάλτη, ίσως γιατί ποτέ δεν έδειξε ότι αυτό το όνειρο ήταν τελικά κάτι που του ταίριαζε, αυτό που του άρεσε να κάνει όταν μεγαλώσει. Ίσως να προτιμούσε μια πιο ήρεμη ζωή στο Μαγγανάρι, χωρίς άγχη και σκοτούρες, αλλά οι συνθήκες τον ανάγκασαν να αναλάβει ένα φορτίο πιο βαρύ από αυτό που άντεχε ο χαλαρός χαρακτήρας του.

Από την άλλη ο Γιώργος με ένα πείσμα και μια παιδική αφέλεια Πήτερ Παν δείχνει πως θέλει να ζήσει κι αυτός το όνειρό του, την πρωθυπουργία και, καθώς μάλλον θα τα καταφέρει με τη σειρά του, τρέμω στην ιδέα πώς θα καταλήξει κι αυτουνού η εφηβική του ονείρωξη... Ελπίζω καλύτερα από μια ασφαλή διαδρομή με ποδήλατο σε ομαλό οδόστρωμα, αν και αμφιβάλλω, από τη στιγμή που η πολιτική απαιτεί να είσαι ικανός να αλλάξεις μια (αντίστοιχη) αλυσίδα εν κινήσει. Τελικά αυτό το αξίωμα που θα έπρεπε να συνοδεύεται από μια στοιχειώδη σοβαρότητα, έχει καταντήσει παιχνιδότοπος μαθητευόμενων μάγων, ανθρώπων που επιθυμούν με κάθε κόστος να μετουσιώσουν σε τρόπο διακυβέρνησης τα προσωπικά τους συμπλέγματα, ωθούμενοι από μια πρωτοφανή για την σύγχρονη εποχή τάση επιβολής του...κληρονομικού τους δικαιώματος!

Γιατί δεν θα με πείσει ποτέ κανένας ότι ο συγκεκριμένος Καραμανλής και ο συγκεκριμένος Παπανδρέου θα βρισκόντουσαν εκεί που βρίσκονται και θα βρεθούνε, αν λεγόντουσαν Κόμοντο, Μήρκατ ή Άλμπατρος... Τώρα όμως, γιατί όχι; Έχουν δικαίωμα να δοκιμάσουν και μετά ας κριθούν, όπως υποστηρίζουν συμπαθείς συμπολίτες μας. Τελικά τί είναι η πρωθυπουργία (και γενικά η πολιτική), πεδίο δοκιμών ή πεδίο βολής για νεοσύλλεκτους ναύτες στου Παλάσκα, που βαράνε και όπου πάει...; Εκτός κι αν βρισκόμαστε κάπου στην Βυζαντική Αυτοκρατορία των Κομνηνών και των Παλαιολόγων, όπου ο υιός του αυτοκράτορα έπαιρνε τη θέση του, όσο ηλίθιος ή ανίκανος κι αν ήταν...