Γκαλάπαγκος

Πραγματικό περιστατικό που μου συνέβη σήμερα το πρωί, τη στιγμή που πήγαινα στον φούρνο της γειτονιάς για να προμηθευτώ μια ζαμπονοτυρόπιτα μαζί με μια πορτοκαλάδα, έτσι για να βγάλω το πρωϊνό. Για την ακρίβεια συνέβη τη στιγμή που βγήκα από τον φούρνο, έτοιμος να πορευτώ για τον μακρύ πεντάλεπτο δρόμο του γυρισμού προς το σπίτι μου.

Ξαφνικά λοιπόν, εκεί που βγαίνω στην άσφαλτο, έτοιμος για το περπάτημα, φρενάρει απότομα ένα αυτοκίνητο δίπλα μου εξασκώντας παράλληλα το αναφαίρετο δικαίωμα της απανταχού και αναπάσας στιγμής κόρνας! Κάποιος γνωστός λέω με πέτυχε, αν και δεν υπήρχε βέβαια λόγος να ταράξει την ησυχία του καημένου του στενού, αλλά ok, πες το έκανε για να τον προσέξω, αφηρημένος ως συνήθως.

Αμ δε...Κανείς γνωστός δεν ήταν. Μια συμπαθής κατά τ'άλλα σαραντάρα που άνοιξε το παράθυρο ετοιμάζοντας να μου μιλήσει. Καμιά οδηγία για κανένα δρόμο θα θέλει, λέω..Ούτε αυτό! Σιγά μην ήταν τόσο προφανές! Αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν αρκετά απρόβλεπτο θα έλεγα, και μάλλον ανάγεται στη σφαίρα του σουρεαλιστικού...
-Με συγχωρείτε, αλλά μπορείτε να μου ανοίξετε τον καθρέπτη;;

Παύση................I Beg Your Pardon ???????????????

Κι όμως, αυτή ήταν η ερώτησή της! Προφανώς αυτή έκανε early πρωϊνό on the road ψάχνοντας να βρει άνθρωπο στο δρόμο για να της ανοίξει τον καθρέπτη, καθώς φαντάζομαι είναι τρελά πολύπλοκο να χρησιμοποιήσει τα χέρια, πριν ξεκινήσει, για να προβεί σε αυτή την (απαραίτητη, δε λέω) κίνηση...
Η αλήθεια είναι ότι έμεινα σαν χαχόλος να κοιτάω, με βλέμμα μάλλον μαστουρωμένης αγελάδας. Μου πήρε 3 με 4 δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω το βαθύτερο νόημα της ερώτησης...Μπα, δεν υπήρχε κανένα βάθος, η ερώτηση ήταν ευθεία. Αφού λοιπόν με έπιασε ένα χαμόγελο (μάλλον σκωπτικό), της ανοίγω τον καθρέπτη. Που ξέρεις, μπορεί ο επόμενος ν'αντιδράσει περίεργα και να την πληρώσει ο...καθρέπτης! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, να 'σαι καλά, αποκρίθηκε γεμάτη ανακούφιση η φέρελπις οδηγός. Ήταν ευγενής ομολογουμένως...Να 'μαι καλά...

ΥΓ Η ζαμπονοτυρόπιτα καμμένη ήταν..Τί άλλη περιπέτεια θα με βρει σήμερα;

Πού το βρίσκουν τόσο σάλιο και γλείφονται μεταξύ τους οι bloggers; Τέτοιο γλείψιμο και τέτοιες γλωσσάρες να πλαταγίζουν, έχω να δω από τότε που άφησα το νησάκι μου για ν' ακολουθήσω το Άλμπατρος στα Γκαλάπαγκος...Είναι άραγε τοξικό αυτό το σάλιο; Είναι δηλητηριώδεις οι γλώσσες;

Μήπως όταν κόλακες λιβανίζουν έναν Blogger για να κάνουν δημόσιες σχέσεις, είναι σαν να τον πασαλείβουν με τοξική βλέννη από την κορφή ως τα νύχια;; Μήπως αυτό το πασάλειμμα προκαλεί σήψη και μοιραία θάνατο; Μήπως αυτός ο θάνατος έρχεται με τη μορφή συνεχούς βαυκαλισμού, προσωπικής ψευδαίσθησης και αυταπάτης, άμετρης ματαιοδοξίας του θύματος (δηλ. αυτού που τον γλείφουν οι άλλοι) που τελικά το κατατρώει σαν σαράκι;

Αν όχι, τότε γιατί μου έχει σπάσει τη μύτη η μυρωδιά από δεκάδες bloggers-ψοφίμια τριγύρω; Που καθημερινά αλληλολιβανίζονται και αλληλογλείφονται μέχρι θανάτου;

Εσύ καλό μου Άλμπατρος τί βλέπεις από κει ψηλά; Πάλι θα την κάνω, νομίζω, ταράτσα στο φαγητό! Γιατί τα ψοφίμια είναι το καλύτερό μου...Γιούπι!

υγ. Αλλά βέβαια αν κανείς σκεφτεί λογικά, τη βρίσκει τη λύση: Στα Γκαλάπαγκος έχω έρθει. Και τα Γκαλάπαγκος -όπως και τα blogs- είναι γεμάτα από δηλητηριώδη ερπετά. Και, φυσικά, και από ψοφίμια.

Ερώτηση: γιατί κανείς δεν περιμένει τους επιβαίνοντες στο μετρό να κατέβουν, αλλά όλοι σπρώχνονται στην (απέλπιδα προσπάθεια) να επιβιβαστούν;

1.Αν δεν κατέβουν αυτοί που επιθυμούν να αποβιβασθούν, το τραίνο δεν θα ξεκινήσει, οπότε δεν κερδίζουν τίποτα.

2.Το τραίνο δεν θα φύγει ούτως ή άλλως πριν επιβιβαστούν, οπότε δεν υπάρχει ο κίνδυνος, αν καθυστερήσουν 5 ή 10 δευτερόλεπτα, να το χάσουν.

3.Χρόνο δεν κερδίζουν σίγουρα, γιατί τελικά αυτός που θα αποφασίσει πότε θα αναχωρήσει ο συρμός είναι ο οδηγός.

4.Πιθανότατα χάνουν κιόλας, γιατί με το συνωστισμό που δημιουργείται, δεν προχωρά κανείς (ούτε ο αποβιβασθείς ούτε ο επιβιβασθείς) οπότε ο οδηγός καθυστερεί την αναχώρηση.

5.Υπάρχει κίνδυνος για τη σωματική τους ακεραιότητα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα εμφανιστεί κάποιος με σχετικά ευαίσθητα νεύρα και θ'αρχίσει να...βαράει στο ψαχνό!

6.Το ότι είναι απλά αγένεια, το παραβλέπω (δεν υφίσταται αυτή η λέξη πλέον ως όρος ζωντανής γλώσσας)..

7.Επειδή κάποτε θα έρθει η σειρά τους να αποβιβαστούν, είναι ψυχολογικά έτοιμοι να υποστούν τα ίδια;

Στα Γκαλάπαγκος υπάρχει μετρό;;

It was already dark, the sun was setting in the romantic greek island...I have just seen a remote beach from far above, it looked deserted, lovely, like a dream come true! The absence of lightning didn’t bother me, I started the long walk down the cliff, till I heard a sudden noise, a shout: Where are you going you fool? It's getting dark soon, it's very dangerous, don’t go at that time of day, wait until tomorrow! It doesn’t worth it anyway...It was a very sympathetic old woman, who appeared from nowhere, just to save me from my arrogance and vanity...Maybe she was right, maybe it wasn’t the best time to try this manly thing...

The local old lady told me not to go, she meant well! But, dumb as I am, I didn’t listen to her, and I took my friends, and we start climbing the dangerous descent towards the beach, first thing the next morning! God damn!! It was all in vain!!!!!
The beach was pure bullshit, we had the feeling that everybody used this place to dumb their garbage there...You simply just couldn’t get into the water, unless you had some death wish or something...I should have used my stupid head and just listen to the old woman...She meant well...

-Πάω να βγάλω εισητήρια. Αναχωρώ ταχέως!
-Μα καλά, για τα νησιά Γκαλάπαγκος?
-Γιατί, τί έχει αυτό το σύμπλεγμα?
-Το σύμπλεγμα νησιών δεν έχει τίποτα, μια χαρά θα έλεγα ότι είναι, εσύ μάλλον έχεις συμπλέγματα στο κουφιοκέφαλό σου!
-Μα γιατί με αποπαίρνεις με τέτοιο σκαιό τρόπο?
-Γιατί βαρέθηκα να σ'ακούω να κλαίγεσαι πως εδώ πέρα δε βγαίνει, κι όλο θα την κάνω, θα την κάνω, θα την κάνω...Ε..Μα γιατί τελικά θέλεις να την κάνεις??
-Γιατί η κατάσταση είναι απάλευτη!
-Ήμουν σίγουρος για το προβλέψιμο της απάντησης..Και νομίζεις πως, αν αναχωρήσεις για εκεί, συναναστρεφόμενος τα συμπαθή ιθαγενή όντα, σερνόμενος δηλαδή και πλαταγίζοντας τη γλώσσα, θα κερδίσεις τίποτα?
-Δεν ξέρω! Ίσως την ψυχική μου ηρεμία!
-Η ψυχική ηρεμία είναι κάτι πολύ σχετικό...Ποιός σου εγγυάται ότι θα την ανακαλύψεις εκεί πέρα, ενώ εδώ προφανώς την έχεις απολέσει?
-Κανείς! Εδώ δεν τη βρίσκω πάντως σίγουρα..
-Έχεις προσπαθήσει καθόλου να την βρεις, ή έχεις παραιτηθεί οριστικά από την αναζήτηση?
-Είναι πέρα των δυνάμεών μου! Αφού βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω..!
-Μα τί γίνεται?
-Τίποτα δεν γίνεται...Δεν κινείται τίποτα! Όλα βαίνουν ομαλώς στους συνηθισμένους συμβατικούς ρυθμούς τους!
-Καλά πλάκα μου κάνεις?? Ενώ παρέα με τα ιγκουάνα θα πετύχεις τρελή και glamorous κοινωνική ζωή... Οι συνήθειές τους άλλωστε αλλάζουν από μέρα σε μέρα, έχουν τα άπειρα κοινωνικοπολιτικά ενδιαφέροντα..!
-Δεν υπάρχει πρόβλημα! Θα συναντήσω κι άλλα πολλά είδη στα νησιά, τους κορμοράνους για παράδειγμα!
-Ε και?
-Προσθέτουν ποικιλία και ποιότητα στη συναναστροφή...
-Μπορείς να εξηγήσεις αυτό το συμπέρασμα?
-Φαίνονται σκεπτόμενα, ταξιδιάρικα όντα...Elegant. Με ανησυχίες, διάθεση αλλαγής, εύρεσης νέων ενδιαφερόντων...
-Τα διέκρινες όλα αυτά ε, διαπερνώντας και εξετάζοντας το βαθυστόχαστο βλέμμα του κορμοράνου...
-Μπορείς να χλευάζεις όσο θες, αλλά έχω την εντύπωση πως οι κορμοράνοι είναι εξυπνότεροι απ'ότι νομίζεις...Μείνε εσύ να κάνεις παρέα στα πολύχρωμα και πλουμιστά παγώνια που μας έχουν κατακλείσει..!
-Τουλάχιστον αυτά είναι όμορφα...Μπορεί να στερούνται αξιοπρεπούς ποσότητας φαιάς ουσίας, αλλά είναι πολύ ευχάριστο να τα κοιτάς και να τα θαυμάζεις...
-Τα θαύμασα αρκετά, βαρέθηκα! Άλλωστε, υπάρχουν κι εκεί κάτω όμορφα πλάσματα, τα άλμπατρος, τα ροζ φλαμίγκο...Τα προτιμώ μακράν απ'τα παγώνια, έχουν ωραιότερη κορμοστασιά, λιγότερο ξιπασμένο βλέμμα...

-Δε λέω, ωραία τα ροζ φλαμίγκο, αλλά εμένα μου αρέσει κατά βάθος αυτή η σιγουριά, η αυταρέσκεια που αποπνέει ένα παγώνι, ο αέρας στις κινήσεις του.
-Για να καλύψει την κενότητα και την ανασφάλειά του το κάνει, κατάλαβέ το επιτέλους! Δείχνει άνετο, ενώ τα φαινόμενα απατούν!
-Εξακολουθεί να με συγκινεί όμως...Γίνε δήθεν εκλεκτικός και σνομπ, να δούμε τι θα καταλάβεις...
-Τίποτα δεν θα καταλάβω, απλώς τα γούστα μας διαφέρουν...
-Μου φαίνεται τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, χωρίς να υπάρχει λόγος...Χαλάρωσε λίγο, δεν χρειάζεται να δυϊλίζεις τα πάντα, ή ό,τι άλλο κάνεις τέλος πάντων. Τα παγώνια είναι μέρος της ζωής μας, μην τα απορρίπτεις όλα συλλήβδην.. Μάθε να ζεις με αυτά, είναι τόσο χαριτωμένα τα καημένα!
-Συνεχίζεις το βιολί σου και βαριέμαι...
-Τα παρατάω, δε βγάζω άκρη μαζί σου! Φύγε μακριά, πήγαινε εκεί στον ειρηνικό με τα ωραία πλασματάκια του, απ'τα οποία προφανώς υπάρχει έλλειψη εδώ πέρα...
-Αρκεί να βρω αυτό το εισητήριο και μην ανησυχείς, θα απαλλαχτείς από την παρουσία μου..
-Μόνο μου μη πεις σε λίγο καιρό ότι δεν καλύπτεσαι και ότι από τη ζωή εκεί...
-Δε νομίζω, εκεί θα κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, θα ταξιδεύω όπου θέλω όποτε θέλω..
-Να δούμε ποιός θα προθυμοποιηθεί να σ΄ακολουθήσει σε αυτές σου τις αναζητήσεις.
-Το άλμπατρος, μην το ξεχνάς, υπάρχει πιο ταξιδιάρικο πετούμενο από το άλμπατρος; Όλο πετά και από ψηλά στα σύννεφα τις θάλασσες αγναντεύει, ελεύθερο, χωρίς κανένα περιορισμό! Υπήρχε κι ένα ωραίο κομμάτι θυμάμαι, παλιό των Fleetwood Mac, αντιπροσώπευε ακριβώς αυτή του την διάθεση...