Γκαλάπαγκος

Νομίζω δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι όταν κάποιος μετακομίζει στα Γκαλά- παγκος συντελείται μιά τεράστια αλλαγή. Είναι κάτι απολύτως φυσιο- λογικό γιά εμάς τους εγχωρίους και παρ' όλο ότι παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην οπτική θεώρηση τής καθημερινότητας, δυστυχώς δεν το έχουμε αρκούντως τονίσει.

Τίποτα δεν είναι εδώ όπως φαίνεται. Η Πραγματικότητα απεκδύεται τη λεοντή τής συμβατικότητας κι οι Παραστάσεις υποχωρούν χωρίς να υπόκεινται πλέον (στον ίδιο βαθμό) στις Αισθήσεις. Η Νόηση σταματά να επεμβαίνει (κατά 100%) μεταξύ Αντικειμενικού και Αντίληψης και η Βούληση παύει από κύριο συστατικό της Ύπαρξης.

Καταλαβαίνετε λοιπόν πως αναπόφευκτα, μετά από λίγο καιρό, κάθε ιθαγενής κάτοικος αποκτά και μιά ξεχωριστή ικανότητα. Μην το παρεξηγήσετε, δεν είναι κάτι που τού δίνεται (τίποτε δεν χαρίζεται όπου και να είσαι) αλλά κάτι το οποίο ανέκαθεν μετέφερε μέσα του και απλά αναδύεται λόγω συνθηκών.

Ας γίνουμε πιο σαφείς. Για παράδειγμα εγώ, έχω την ευχέρεια να προλαβαίνω τον Χρόνο! Μάλιστα, όπως το ακούσατε. Με το αδιάπτωτο τρέξιμό μου δύναμαι να προπορεύομαι τού Πανδαμάτορος όποτε το θελήσω και να ορώ ό,τι πρόκειται να συμβεί πριν συμβεί! Κατόπιν, στέκομαι λίγο όρθιος ως γνήσιο Meerkat και ο Χρόνος με τα σταθερά βήματά του με προλαβαίνει. Αν δε ξεχαστώ με προσπερνά αφήνοντάς με να ζω στο Παρελθόν.

Θέλετε να μιλήσουμε για τον Albatross; Εκεί να δείτε! Ένας ατέρμων ταξιδευτής τού αιθέρος. Με μιά μόνο ιδέα κίνησης των φτερών του και ωωωπ! βρίσκεται μακρυά. Λες "Alba-" κι είναι εδώ, λες "-tross" κι είναι στο φεγγάρι! Πανταχού παρών με βαθύγνωμη, σφαιρική γνώμη για όλα...

Η Lizard; Άλλο τούτο! Με την απαράμιλλη προσαρμογή στον εκάστοτε περιβάλλοντα φυσικό χώρο, σέρνεται και χάνεται ανάμεσά μας αόρατη μαθαίνοντας όλα τα μυστικά της Γης, όλα τα μυστικά τού Κόσμου! Εμβριθής γνώστης κάθε λεπτής απόχρωσης Αλήθειας. Αυτή την στιγμή ίσως και να είναι δίπλα σας...

Ξέρω, περιμένετε να σας πω για τον Δρ. Komodo. Ε όχι, αφήνω να σας πει ο ίδιος την απίθανη κλίση που τον συνοδεύει, κάτι πέρα από κάθε φαντασία...

Όλα αυτά βεβαίως δεν αποτελούν παιδικές παραμυθίες γύρω από το τζάκι. Είναι αληθινά και καθόλου φιλολογίες. Ξέρω, είναι δύσκολο να τα παραδεχτείτε, να αρνηθείτε τα δεσμά με τα οποία γεννηθήκατε. Όσο δύσπιστοι όμως και να είσαστε, παρακαλώ, να τα έχετε κατά νου κάθε φορά που διαβάζετε κάποιο επίκαιρο από τα νησιά Γκαλάπαγκος. Γιατί εδώ η Πραγματικότητα είναι πιο καθαρή απ' ότι ποτέ, σαν τα κρυστάλλινα κύματα που πνευστιούν και θνήσκουν στην αμμουδιά...

Οι γιορτές έφτασαν και σε πολλά Blogs οι γράφοντες στέλνουν ευχές στους άλλους bloggανθρώπους, κρεμάνε φωτάκια, κορδέλες και αη-βασίληδες, βάζουν φαντασμαγορικές εικόνες και μουσικές και γενικώς το ρίχνουν στο εορταστικό κιτς. Αυτά εμένα και των φίλων μου δεν μας πάνε ιδιαιτέρως. Βλέπετε, εμείς τα ζώα –και ιδίως οι Δράκοι- όσες μπάλες και να κρεμάσουμε πάνω μας δεν θα μοιάσουμε ποτέ σε Χριστουγεννιάτικο Δέντρο… Αφήνω που εδώ στα Γκαλάπαγκος αποκλείεται να χιονίσει για να στολίσουμε ένα κανονικό.

Πολλοί όμως φαίνεται να ξεχνούν, ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα blogs: Όσο κι αν στολιστεί ένα blog, αν είναι απογοητευτικό λόγω περιεχομένου, θα παραμείνει απογοητευτικό. Τον αράπη κι αν τον πλένεις…

Μην μασάτε λοιπόν αγαπητοί μου, όταν βλέπετε γιορτινές κορδέλες (και μην ελπίζετε εσείς που τις κρεμάτε)... Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.

υγ. Χρόνια Πολλά δεν σας εύχομαι. Θα σας ευχηθούν τόσοι αυτές τις μέρες "χρόνια πολλά", που ο πολλαπλασιασμός των χρόνων των ευχών (αν υποθέσουμε ότι αυτές έπιαναν) θα σας έκανε τόσο βαρετή τη ζωή στον πλανήτη, που θα μετανιώνατε την ώρα και τη στιγμή που αφήσατε να σας ευχηθούν...Η μόνη μου ευχή είναι η εξής: Να μην καταλήξετε ξαφνικά -και μάλιστα χωρίς να το καταλάβετε- στο στομάχι ενός Δράκου!

Τις λίγες ώρες που βρίσκω χρόνο από τις ποικίλες δραστηριότητες της μικρής κοινωνίας των πτηνών στα Γκαλάπαγκος, ανανεώνω το ημερολόγιο νήσου και ρίχνω ματιές (καμιά φορά αρκετές) σε άλλα διάφορα blogs, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τη σημασία αυτής της νέας πραγματικότητας, αν και τόσο μακριά απ’όλα.. Μέρα με τη μέρα σχηματίζεται στο μυαλό μου η πεποίθηση πως τα blogs αποτελούν ένα τεράστιο διαδικτυακό reality.. Θα μου πείτε, σαν τα reality που λατρέψαμε στην τηλεόραση, όταν ακόμα ζούσαμε στον πολιτισμό;

Ο ναυαγός αυτός είδε και έζησε πολλά στα ταξίδια του σε διάφορα μέρη του κόσμου. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Gulliver είδε και έζησε απλώς όλα εκείνα που υπήρχαν στην πατρίδα του δημιουργού του, σε μιαν εποχή που τα πράγματα εκεί δεν ήταν και τόσο ρόδινα. Οι εμπειρίες των ταξιδιών του Γκιούλιβερ δεν ήταν κάτι άλλο, παρά εμπειρίες από ένα ταξίδι σκέψης και περισυλλογής του Jonathan Swift μέσα στην ίδια τη δική του χώρα…

Έτσι κι εμείς, λοιπόν, ο Albatross, o Meerkat, η Lizard κι εγώ παραμένουμε στην Μπανανία-Ελλάδα των Νεοελλήνων και δεν φύγαμε από εδώ ποτέ. Ζούμε διασκορπισμένοι σε πόλεις ή σε προάστια και παλεύουμε την καθημερινότητά μας. Τα κύματα που σκάνε στην ακτή δεν είναι κύματα κάποιου πελάγους αλλά συνηθισμένα ακούσματα της γειτονιάς. Τα κελαηδίσματα δεν είναι παρά βρισιές από τα γύρω σπίτια, φωνές του δρόμου, καζανάκια πολυκατοικιών και θόρυβος τηλεόρασης από το διπλανό διαμέρισμα. Ελπίζω να μην σας απογοητεύω αγαπητοί και πιθανοί αναγνώστες…

Θέλω απλώς να σας ενημερώσω, ότι η πρόσκληση στα Γκαλάπαγκος δεν είναι πρόσκληση για ένα ταξίδι στη φαντασία πέρα από τα καθημερινά. Αλλά πρόσκληση για λίγη φαντασία στο -έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο- ταξίδι της καθημερινότητας…

Θυμάμαι, όταν ακόμα ήμουν ένα μικρό άλμπατρος και δεν ήξερα καλά καλά να πετάω, πίσω στην πατρίδα μου να παρακολουθώ μετά μανίας τη λατρεμένη σειρά The Dukes. Δύσκολα έχανα επεισόδιο και, ανακαλώντας την (περιορισμένη) μνήμη μου, είχα πάντα την απορία γιατί ο αγαπημένος σερίφης Ρόσκο δεν μπορούσε να συλλάβει τους ήρωες από τη στιγμή που ο General Lee πατούσε την άσφαλτο άλλης κομητείας. Από πίσω του ακριβώς να ήταν με το περιπολικό, αυτομάτως σταμάταγε και, αν και σε απόσταση λίγων μόλις μέτρων από τους φυγάδες, παραδόξως δεν έκανε τίποτα, αλλά έβαζε την ουρά στα σκέλια κι επέστρεφε στο σεριφάτο του άπραγος, για να του τα ψάλλει μετά ο χοντρο-Χογκ.

Αχ, αυτή η χιλιοειπωμένη και καταταλαιπωρημένη λέξη..Πόσες και πόσες (αναρίθμητες) φορές την άκουγα πίσω στην πατρίδα μου, πριν ξεκινήσω το μακρύ αποδημητικό ταξίδι προς τα Γκαλάπαγκος..Μόνο που χρησιμοποιείτο πάντα με αρνητικό πρόσημo μπροστά, δεν δεν δεν..και πάει λέγοντας. Δεν είμαι αρμόδιος, δεν έχω δικαιοδοσία, δεν ξέρω, δεν είδα, τηλεφωνείστε αλλού, μ' άλλα λόγια να πολυαγαπιώμαστε. Φυσικά και για ένα περίεργο λόγο, πάντοτε τα όρια της αρχής, μέσης και τέλους όλων αυτών των αρμοδιοτήτων που πηγάζουν απ'τη λέξη είναι ασαφή και θολά σαν πηχτή μαύρη ομίχλη στα Καρπάθια... Κι ο Δράκουλας (ο original και όχι ο Komodo) παραμονεύει...

Ε λοιπόν, μέχρι να λυθεί το (ασύλληπτα πολύπλοκο και μαθηματικά χαώδες) πρόβλημα της jurisdiction (με τον τρόπο που το έχουν λύσει εκεί στο τιμημένο deep south) δε θα λειτουργεί τίποτα σωστά, για την ακρίβεια όλα θα πηγαίνουν στραβά! Στον πολιτισμό βέβαια, γιατί εδώ κάτω στον ειρηνικό δεν υπάρχουν τέτοια διλήμματα...

Δεν τα ξαναφήνω τα Γκαλάπαγκος σε καμία περίπτωση και για καμιάν αιτία. Στο Συνέδριο των Δράκων, τρόμαξα και καλά που δεν κατάπια τη (φαρμακερή) γλώσσα μου μες στην τρομάρα. Οι Δράκοι ήταν τεράστιοι, Δράκοι-Μαθουσάλες, με άσπρες γενειάδες και τεράστιες ουρές, μερικοί φτάνανε τα δέκα μέτρα...Τί να σας λέω...

Τί να έκανα κι εγώ ο νέος, ψαρωμένος δράκος μπροστά τους; Κάθησα σε μια γωνιά αλλά πήγα κάποια στιγμή να μιλήσω -εμείς οι νέοι Δράκοι, είμαστε βλέπετε φιλόδοξοι. Τί ήθελα και μίλαγα;; Οι Δράκοι μου ρίξανε μια υποτιμητική ματιά σαν να ήμουνα μυρμήγκι κι όχι κοτζάμ Κόμοντο...Αλλά βέβαια στα μάτια τους, δεν ήμουνα παρά ένα σκέτο δρακουλίνι, σαν αυτά που τρώνε τα παιδιά και μετά δεν αγγίζουν το φαγητό τους....

Τί δουλειά είχα στο συνέδριο των γερο-Δράκων;; Ευτυχώς ήρθε εγκαίρως το Albatross και μ'έσωσε. Στα φτερά του πάνω και ολοταχώς για Γκαλάπαγκος!!

ΥΓ. Τα συνέδρια των γερο-Δράκων βλάπτουν σοβαρά την υγεία των νεαρών Δράκων. Να τα αποφεύγετε!

Αν και αγελαίο θηλαστικό, εδώ και καιρό έχω εγκαταλείψει το κοπάδι. Διατρέχω τα όμορφα νησιά των Γκαλάπαγκος και απολαμβάνω την ησυχία που απλώνεται σα σεντόνι απ' το πάλαι αγαπητό χέρι της μητέρας στο κρεβάτι των παιδικών μας ονείρων.

Όταν είναι, σταματώ και στέκομαι όρθιος. Ακίνητος, ορώ αυτό που υπάρχει πίσω απ'την κίνηση βαλς τού αέρα στα κλαδιά, κάτω από την φύλλινη αναπνοή των θαλασσίων δέντρων.

Ναι, κάποτε ήμουν κι εγώ ένα "νόμισμα νιόκοπο γεμάτο πάθος αγοράς".

Μολονότι είμαι ένα λαίμαργο και άξεστο ερπετό, ασχολούμαι που και που και με το διάβασμα...Στην κάρτα του επισκεπτηρίου μου μάλιστα αναγράφω ένα "Δρ. Κόμοντο" και πολλοί με μπερδεύουν με γιατρό ή με Δόκτορα κάποιας επιστήμης. Μέχρι να το καταλαβουν ότι το Δρ. σημαίνει Δράκος, βρίσκονται ήδη στην κοιλιά μου –τους έχω κάνει μια χαψιά…

Πρόσφατα λοιπόν, πήγα να διαβάσω λίγο (και να δαγκώσω και κανα ζουμερό κοριτσάκι!) στη Φιλοσοφική Αθηνών…Θέλησα κάποια στιγμή να βγάλω φωτοτυπίες και με στείλανε να πάω στο δεύτερο όροφο, όπου λειτουργεί φωτοτυπάδικο. Τι ήθελα και πήγαινα;;

Πρώτα πρώτα, οι άπειροι και αδαείς φωτοτυπάδες του δευτέρου ορόφου, κατέστρεψαν το παλαιό σύγγραμμα με ινδικές συνταγές μαγειρικής τρωκτικών που διάβαζα, σκίζοντας δυο τρεις-σελίδες, στην προσπάθειά τους να το τοποθετήσουν στο μηχάνημα…Πάει το βιβλίο λοιπόν.

Έπειτα, όταν άρχισαν να βγάζουν φωτοτυπίες βγάζανε μία σελίδα σωστά και την άλλη κομμένη ή στραβή ή θολή: Δεν κοίταζαν καν που έπρεπε να ακουμπήσουν το βιβλίο. Φώναξα τον υπεύθυνο κάποια στιγμή και του πρότεινα ευγενικά να βγάλω εγώ τις φωτοτυπίες (μιας και είχε πολλή δουλειά κι οι υπάλληλοί του αργούσαν). Ο υπέυθυνος όμως αρνήθηκε: Τον έπιασε το ελληναρίστικο «Ίσα ρε, που θα μας μάθεις τη δουλειά μας, παλιοΔράκε απ τα Γκαλάπαγκος!» ήταν σαν να μου έλεγε, και τελικά ανέλαβε ο ίδιος τη θέση του υπαλλήλου του, για να τελειώσουμε πιο σύντομα. Τζίφος! Κατέστρεψε άλλες δυο σελίδες του βιβλίου και έκοψε τις φωτοτυπημένες σελίδες στην άκρη. Όταν του έδειξα το τραγικό αποτέλεσμα, μου είπε «Εισαι άτυχος φίλε, δεν τις πιάνει ο φακός της μηχανής τις σελίδες που θες!» Τη δικαιολογία την είχε στο στόμα ο γελοίος…Πώς να του πω ότι είναι αδύνατον ο φακός να πιάνει σωστά τη μία σελίδα και λάθος την αμέσως επόμενη! Θα γινόταν έξαλλος με τέτοιες παρατηρήσεις εκ μέρους του «απαιτητικού και δύστροπου» πελάτη…

Το σκηνικό έκλεισε όταν ζήτησα το αυτονόητο: Να πιάσουν με συρραπτικό τις σελίδες (ήταν μόλις δέκα). Ο υπάλληλος δεν ήξερε καν πώς να τις πιάσει και ο συνδετήρας του συρραπτικού έπιασε εντελώς στραβά μόνο τις τρεις πρώτες…

Γιατί έγιναν όλα αυτά; Είναι απλό: Γιατί έπεσα σε κλασική περίπτωση ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται καθόλου να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Γιατί οι φωτοτυπάδες αυτοί δεν αγαπάνε τις φωτοτυπίες και κάνουν αγγαρεία. Γιατί ο τύπος τους είναι αυτός του απρόσεκτου, προχειρατζή, αεριτζή, νεοέλληνα επαγγελματία που νομίζει ότι ο πελάτης τον πληρώνει για να ξεσκονίζει τα μηχανήματά του και όχι για να ξέρει να τα χειρίζεται σωστά…Και φυσικά, ήταν και πανάκριβοι οι κύριοι.

‘Άλλη φορά θα αφήνω τις συνταγές μαγειρικής που διάβαζω κατά μέρος. Θα τους καταπίνω τέτοιους τύπους έτσι, στεγνούς και αμάσητους μαζί με τα μηχανήματά τους… Και μετά από λίγη ώρα, θα τους ξερνάω εκεί που τους αξίζει: Στον κάλαθο των αχρήστων, όπου εξαιτίας τους πετάγονται άπειρες κομμένες σελίδες δυσεύρετων βιβλίων και τόνοι χαρτιά από κακέκτυπες φωτοτυπίες.…

Άκουγα σήμερα στις ειδήσεις το εξής νέο:

«Ασυνείδητοι είχαν τρέψει παλιό χοιροστάσιο στο Μαρκόπουλο, σε αρένα για σκυλομαχίες. Πολλά αδέσποτα χάσανε εκεί τη ζωή τους και γίνανε τροφή για τα πίτμπουλ και τα άλλα σκυλιά-μαχητές».

Προχθές άκουσα πάλι ότι «κάποιος έριξε καυτό λάδι στο σκύλο του, για να δει πως θα αντιδράσει το άτυχο ζωντανό»…

Θυμήθηκα με όλα αυτά, ότι ερχόμενος στα Γκαλάπαγκος, είδα στο δρόμο πολλούς ασυνείδητους οδηγούς με το γνωστό κιβώτιο-φέρετρο πίσω και έξω από τα αυτοκίνητά τους και το σκυλί τους μέσα σε αυτό το κιβώτιο, να πνίγεται στο καυσαέριο και να κινδυνεύει σε περίπτωση σύγκρουσης να κατακρεουργηθεί από τα αυτοκίνητα…

Ε ρε τοξικό σάλιο που χρειάζονται κάτι τέτοιο τύποι. Να τους φτύνω και να μην σταματάω…Να τους τυλίγω στη θανατηφόρα γλώσσα μου, να τους βλέπω να ασφυκτιούν, να κιτρινίζουν, να πρασινίζουν, να κατουριούνται πάνω τους από το φόβο και να τους πιέζω ακόμη περισσότερο…Στο τέλος να τους τεμαχίζω αυτάκια, μύτες και άκρα με τα κοφτερά δόντια μου και να τα τρώω για μεζεδάκια. Και να τους αφήνω έτσι, διαπομπευμένους να ξαναγυρίσουν στην κοινωνία της οποίας τον πολιτισμό αμαυρώνουν με την κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια που επιφυλάσσουν στα αδύναμα όντα της φύσης…

ΥΓ. Την επόμενη φορά που θα συναντήσω στην εθνική οδό τζιπ με το γνωστό φέρετρο και τον σκύλο μέσα, δεν θα αντέξω. Θα κατεβώ, θα πάρω το λοστό ασφαλείας του αυτοκινήτου μου (είναι βαρύ πράγμα) και θα ανοίξω την κεφάλα του οδηγού-κυνηγού χωρίς να του μιλήσω. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει τίποτε μέσα αυτή η κεφάλα εκτός από άχυρο. Κι εγώ, ο Komodo, έχω γίνει τελευταία χορτοφάγος…