26/12/07
Δρακόντειες ευχές
Ναυαγός:
Komodo
Οι γιορτές έφτασαν και σε πολλά Blogs οι γράφοντες στέλνουν ευχές στους άλλους bloggανθρώπους, κρεμάνε φωτάκια, κορδέλες και αη-βασίληδες, βάζουν φαντασμαγορικές εικόνες και μουσικές και γενικώς το ρίχνουν στο εορταστικό κιτς. Αυτά εμένα και των φίλων μου δεν μας πάνε ιδιαιτέρως. Βλέπετε, εμείς τα ζώα –και ιδίως οι Δράκοι- όσες μπάλες και να κρεμάσουμε πάνω μας δεν θα μοιάσουμε ποτέ σε Χριστουγεννιάτικο Δέντρο… Αφήνω που εδώ στα Γκαλάπαγκος αποκλείεται να χιονίσει για να στολίσουμε ένα κανονικό.Πολλοί όμως φαίνεται να ξεχνούν, ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα blogs: Όσο κι αν στολιστεί ένα blog, αν είναι απογοητευτικό λόγω περιεχομένου, θα παραμείνει απογοητευτικό. Τον αράπη κι αν τον πλένεις…
Μην μασάτε λοιπόν αγαπητοί μου, όταν βλέπετε γιορτινές κορδέλες (και μην ελπίζετε εσείς που τις κρεμάτε)... Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.
υγ. Χρόνια Πολλά δεν σας εύχομαι. Θα σας ευχηθούν τόσοι αυτές τις μέρες "χρόνια πολλά", που ο πολλαπλασιασμός των χρόνων των ευχών (αν υποθέσουμε ότι αυτές έπιαναν) θα σας έκανε τόσο βαρετή τη ζωή στον πλανήτη, που θα μετανιώνατε την ώρα και τη στιγμή που αφήσατε να σας ευχηθούν...Η μόνη μου ευχή είναι η εξής: Να μην καταλήξετε ξαφνικά -και μάλιστα χωρίς να το καταλάβετε- στο στομάχι ενός Δράκου!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 βρήκαν το μπουκάλι:
Komodo, πάλι νωρίς ξύπνησα, αρχίζοντας τις εναέριες βόλτες πάνω από τις παραλίες, που είναι αλήθεια πως δε θυμίζουν και πολύ γιορτινό κλίμα, εδώ στον ισημερινό.
Να μου πεις, τί είναι καλύτερο, να περάσεις έτσι λιτά τις γιορτές, ή να σε κατακλύσουν με μπαράζ ομοβροντίας από λαμπάκια, φωτάκια, άγιους βασίληδες και όλα τα παρεπόμενα;
Το κιτς κυριαρχεί παντού, είτε βγεις έξω στους δρόμους, είτε ανοίξεις τηλεόραση (εκεί κυρίως), είτε φυσικά περιπλανηθείς στα blogs, που κι αυτά είναι εν μέρει μια απεικόνιση της σύγχρονης κοινωνίας.
Πάντως ως πτηνό θα δεχθώ τα χρόνια πολλά, γιατί με όλη αυτή την αλόγιστη παρέμβαση της ανθρώπινης λαίλαπας στην πανίδα και χλωρίδα, προβλέπω τα χρόνια μου να είναι...λίγα.
Τώρα το θυμήθηκα, το πιο λυπηρό (γιορτινό θεωρητικά) θέαμα που έχω αντικρύσει είναι πέρσι στα διόδια (των πολιτισμένων δρόμων), όταν είχαν βάλει να κάθεται όρθιος με τις ώρες ένας άμοιρος ντυμένος αγιοβασίλης και να εύχεται σε όλους τους οδηγούς υψώνοντας το χέρι παράλληλα, δίνοντας κάρτα. Μιλάμε το χέρι (όταν πέρασα εγώ τουλάχιστον) μετά βίας πλέον σηκωνόταν κι η φωνή μετά βίας έβγαινε...
Δημοσίευση σχολίου