Γκαλάπαγκος

Δεν είναι και τόσο μακριά από εδώ, λίγο πιο πάνω στην Καραϊβική... Πίσω από την μπάρα του λάτιν beach bar "Del Mar" της ειδυλλιακής παραλίας Lamoya beach, οι δύο έγχρωμοι barmen συζητούν χαμηλόφωνα, ετοιμάζοντας με μεράκι παράλληλα ένα strawberry daiquiri για τον μοναδικό θαμώνα (ήταν αργά το βράδυ), έναν τύπο με φωσφοριζέ μαγιό και χαβανέζικο πουκάμισο. Ρε Themos, λέει ο ένας μπάρμαν στον άλλο, λες να μας καταλάβει; Μην ανησυχείς Makis, δεν πρόκειται, μ'αυτή την ανεξίτηλη μπογιά δεν παίζει, είμαστε καλυμμένοι. Ρε Themos, αυτή η άφρο περούκα μήπως είναι υπερβολική; Χαλάρωσε Makis, δεν υποψιάζεται γρι ο Greek Investigator, άλλωστε μια απλή στάση κάνει, on his way to the Bahamas Islands για διακοπές. Πάλι καλά που δεν πηγαίνει προς τα Κέυμαν, όπου κι έχουμε όλες τις φτωχικές offshore αποταμιεύσεις μας... Ρε Makis, μην αφαιρείσαι, ανακάτεψε καλά το lime, μην του πασάρουμε μούφα κοκτέιλ!!

Μεταφερόμαστε λίγο πιο μακριά από εδώ, κάπου στην Ευρώπη, σε ένα απομονωμένο νησάκι που έχει αποκτήσει αλματώδη τουριστική αύξηση. Μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα μεταφέρθηκε εκεί κάτω, Korydallos Resort & Spa, πέντε αστέρων, όχι ότι κι ότι, μόνο εύποροι έχουν τη δυνατότητα καταλύματος. Η ατραξιόν του νησιού, που συγκεντρώνει θεατές απ'όλη τη μεσόγειο, είναι αναμφίβολα το ετήσιο πρωτάθλημα φρίσμπι που οργανώνεται μεταξύ των θαμώνων του ξενοδοχείου: αντί για τον παραδοσιακό δίσκο, χρησιμοποιούνται κάτι ξεχασμένα dvd από άλλες εποχές, από σκοτεινές αραχνιασμένες αποθήκες κάποιων πάλαι ποτέ δικαστηρίων. Τα στοιχήματα για το φετινό πρωτάθλημα δίνουν και παίρνουν, οι μπουκ έχουν έτοιμες αποδόσεις για τον τελικό νικητή: Team Mega 2.00, Team Alter 5.00, Team Ant1 8.00, Team Star 15.00, Team Nova (adult zone) 50.00. Λογικές και πάλι, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ομάδα Mega έχει κατακτήσει πέντε κύπελλα στη σειρά. Κυρίαρχοι του φρίσμπι! Δεν είναι χαζοί βέβαια οι μπουκ...

Πάμε μια βόλτα κι από την έρημο, στον ξεχασμένο ναό εκεί κάπου στην Ιορδανία, όπου ο γέρος πλέον Harrison Ford, τρεκλίζοντας στο Indiana Jones no.7, εισέρχεται προσεκτικά στο εσωτερικό... Οι μυστικοί χάρτες που με αίμα ανακάλυψε κι έχει στην κατοχή του οδηγούν σε αυτό το σημείο, το δισκοπότηρο είναι κοντά, το ολοκληρωμένο uncut αμοντάριστο dvd με τη σκηνή Ζ, όπως πραγματικά γυρίστηκε, στην αυθεντική της εκδοχή. Δεν θα είναι εύκολο όμως, παντού κυριαρχεί μια ύποπτη ερημιά: ο μύθος υποδεικνύει πως το dvd φυλάνε τέσσερις Ιππότες της Στρογγυλής Διαπλεκόμενης Τραπέζης, έτοιμοι να πεθάνουν για να διαφυλάξουν το μυστικό... Και δεν είναι μόνο αυτό. Όποιος αντικρύσει το dvd με γυμνά μάτια αυτόματα θα...λιώσει σαν γρανίτα παγωτό Calippo. Η αποστολή του Indiana είναι δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Κάτι σαν Mission Impossible, χωρίς τον Tom Cruise, ή αποστολή εκτός έδρας, μες στη φωλιά του CuckooDimos...

Μπορεί με μια πρώτη ματιά να μη φαίνεται, αλλά όλως περιέργως οι τρεις παραπάνω ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους. Μ' ένα σκοτεινό και άκρως υποχθόνιο τρόπο... Μπαρμπάντος-Γαυδοπούλα-Ιορδανία, το νέο τρίγωνο των Βερμούδων, το σίκουελ της Βαβέλ. Ευτυχώς τα Γκαλάπαγκος είναι, κατά τα δύο τρίτα τουλάχιστον, μακριά...

Τελικά αποδεικνύεται πως δεν πρέπει να κάνω το λάθος να φεύγω (έστω και για λίγο) από τον χαμένο παράδεισο των νησιών και να επιστρέφω στον πολιτισμό... Κι αυτό γιατί γυρνάω πίσω με στραπατσαρισμένα τα φτερά μου. Ίσως γιατί κατάφερα να δεχτώ... χυλόπιτα στον αδυσώπητα σκληρό (όπως αποδεικνύεται) κόσμο των blogs, που δεν συγχωρεί μια άποψη λίγο διαφορετική, ίσως πιο χαλαρή, ανατρεπτική από τα καθιερωμένα, όχι κατ'ανάγκη παρομοίου ύφους και αντίληψης με τις υπόλοιπες του συγκεκριμένου μπλογκοχώρου. Ίσως γιατί πρέπει να συμφωνούμε με όλους και με όλα, να τους επαινούμε για το θεάρεστο έργο που παράγουν, να βγάζουμε μια τεράστια γλώσσα (δεν έχω και μεγάλη σαν πτηνό που είμαι) και να τους πασαλείβουμε από πάνω μέχρι κάτω, προκειμένου να μην δεχτούμε την απόρριψη, να μην φάμε πόρτα, να μη...σβηστεί το σχόλιο, φυσικά προς χάριν της διαδικτυακής δημοκρατίας των blogs.

Άραγε αναρωτιέμαι ποιός ο λόγος της ύπαρξης σχολίων (και μάλιστα επωνύμων), όταν υφίστανται λογοκρισία και στέλνονται στον Καιάδα, εάν δεν αρέσουν; Γιατί απαγορεύεται -κόσμια πάντα- να διαφωνούμε; Μήπως γιατί υπάρχει ο φόβος της...κατακερμάτισης του επιπέδου της σελίδας; Γιατί να υφέρπει ένας φανατισμός (στα όρια του χουλιγκανισμού) στην έκφραση των απόψεων; Εν πάσει περιπτώσει, στους κανόνες του πολιτισμού όλες είναι προσωπικές και δεκτές επιλογές, αν και προτιμώ την πλήρη ελευθερία του ειρηνικού, όπου όλα επιτρέπονται, δίχως πάθη αδικαιολόγητα. Όπου οι δογματισμοί απουσιάζουν, πόσο μάλλον μεταξύ...ζώων.

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι οι λογοκρίνοντες, ενώ κατά βάθος διέπονται από μεσαιωνικό συντηρητισμό, διαρρηγνύουν ιμάτια όσον αφορά στην ύπαρξη άκρατης δημοκρατικότητας εκ μέρους τους και θεωρούν τη διαφορετικότητα απόψεων υγεία! Και μετά, πιάνει δουλειά το ψαλίδι. Ψυχεδέλεια! Μάλλον με το ένα χέρι πληκτρολογούν και με το άλλο...κόβουν!

Είχα σκοπό να γράψω κάτι άλλο, εξίσου ανούσιο με το κείμενο που αναρτώ, καθώς τίποτα στη μπανανία δεν αλλάζει. Μετά την είδηση που άκουσα πριν λίγο για το θάνατο ενός οπαδού του Ολυμπιακού το βράδυ μετά από συμπλοκή (δεν με απασχολεί καθόλου η ομάδα, θα μπορούσε να είναι οπαδός της Άνω Ραχούλας ή της Ρεάλ Υμηττού) δεν άντεξα και θέλω να εκφράσω λίγες σκέψεις με το φτωχό (αηδιασμένο) μυαλό μου.

Άραγε υπάρχει περίπτωση να καταλάβει κανένας ότι το συγκεκριμένο άθλημα είναι απλά ένα άθλημα και όχι μέσο εξωτερίκευσης κόμπλεξ και απωθημένων, υπό την κάλυψη της ατιμωρησίας, συνηθισμένο φαινόμενο εδώ που ζούμε; Αμφιβάλλω.

Υπάρχει περίπτωση να καταλάβει κανείς ότι ο αθλητισμός υποτίθεται πως είναι διασκέδαση και απολύτως τίποτε παραπάνω; Αμφιβάλλω.

Υπάρχει περίπτωση να αναλάβουν ποτέ τις ευθύνες τους οι υπεύθυνοι, και εννοώ ανθρώπους που ασχολούνται με το αντικείμενο, δηλαδή προέδρους και διοικήσεις (οι οποίοι βέβαια αναλώνονται σε σχόλια και προκλήσεις εκατέρωθεν επιπέδου επιεικώς ελεϊνού) ή δημοσιογράφους κι εφημερίδες (με ευφάνταστα πρωτοσέλιδα κυρίως σεξουαλικού περιεχομένου), οι οποίοι δυστυχώς επηρεάζουν μερίδα του κοινού; Κι επειδή κι εδώ αμφιβάλλω, υπάρχει ελπίδα κάποιος άλλος αρμόδιος τομέας (δεν ξέρω, η δικαιοσύνη πχ) να τους εγκαλέσει στην τάξη; Χλωμό πάλι.

Αν και από μικρός ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο (μου αρέσει να παρακολουθώ), ομολογώ πως το ενδιαφέρον μου για τα εγχώρια τεκτενόμενα τείνει πλέον προς το απόλυτο μηδέν. Αισθάνομαι πως δεν με εκφράζει όλο αυτό που εκπροσωπείται στην Ελλάδα, με τον τρόπο που αυτό πλασάρεται (και το εν γένει επίπεδό του). Και βέβαια, μετά το χθεσινό αποτέλεσμα, οι περισσότεροι θα αναλωθούν σε σχόλια και εκατέρωθεν πειράγματα περί τεσσάρας, επιπέδου προσχολικής ηλικίας. Μάλλον ξεχνάνε ότι υπάρχουν σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθούν (εκτός αν δεν έχουν με τι άλλο ν'ασχοληθούν), όπως πχ η ανθρώπινη ζωή. Αν αυτή βέβαια είναι σημαντικότερη από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, δεν ξέρω, προφανώς στα μάτια και στα μυαλά των πιθήκων που σκαρφαλώνουν στις κερκίδες δεν είναι. Τουλάχιστον οι συμπαθείς και καλοί φίλοι μπαμπουΐνοι ανεβαίνουν στα δέντρα για ένα λόγο, οι αντίστοιχοι των γηπέδων για ποιόν ακριβώς;

Συγγνώμη για το ύφος, κατά τ' άλλα είμαι ήρεμο πτηνό.

Ο Meerkat μίλησε στο προηγούμενο post του για μια ξεχωριστή ιδιότητα που με καθιστά κι εμένα ιδιαίτερο σε σχέση με τα άλλα ζώα… Δεν είπε ψέματα, απλώς δεν ξέρω τι ακριβώς είχε κατά νου. Εγώ θα σας μιλήσω σήμερα για μια ιδιότητά μου, που την έχουν πολλοί ακόμη, και που κάνει πολλούς από μας «ιδιαίτερους»: Είναι η ιδιότητα του «τζαμάρειν» και εξηγώ αμέσως σε τι συνίσταται αυτή!