Γκαλάπαγκος

Τελικά αποδεικνύεται πως δεν πρέπει να κάνω το λάθος να φεύγω (έστω και για λίγο) από τον χαμένο παράδεισο των νησιών και να επιστρέφω στον πολιτισμό... Κι αυτό γιατί γυρνάω πίσω με στραπατσαρισμένα τα φτερά μου. Ίσως γιατί κατάφερα να δεχτώ... χυλόπιτα στον αδυσώπητα σκληρό (όπως αποδεικνύεται) κόσμο των blogs, που δεν συγχωρεί μια άποψη λίγο διαφορετική, ίσως πιο χαλαρή, ανατρεπτική από τα καθιερωμένα, όχι κατ'ανάγκη παρομοίου ύφους και αντίληψης με τις υπόλοιπες του συγκεκριμένου μπλογκοχώρου. Ίσως γιατί πρέπει να συμφωνούμε με όλους και με όλα, να τους επαινούμε για το θεάρεστο έργο που παράγουν, να βγάζουμε μια τεράστια γλώσσα (δεν έχω και μεγάλη σαν πτηνό που είμαι) και να τους πασαλείβουμε από πάνω μέχρι κάτω, προκειμένου να μην δεχτούμε την απόρριψη, να μην φάμε πόρτα, να μη...σβηστεί το σχόλιο, φυσικά προς χάριν της διαδικτυακής δημοκρατίας των blogs.

Άραγε αναρωτιέμαι ποιός ο λόγος της ύπαρξης σχολίων (και μάλιστα επωνύμων), όταν υφίστανται λογοκρισία και στέλνονται στον Καιάδα, εάν δεν αρέσουν; Γιατί απαγορεύεται -κόσμια πάντα- να διαφωνούμε; Μήπως γιατί υπάρχει ο φόβος της...κατακερμάτισης του επιπέδου της σελίδας; Γιατί να υφέρπει ένας φανατισμός (στα όρια του χουλιγκανισμού) στην έκφραση των απόψεων; Εν πάσει περιπτώσει, στους κανόνες του πολιτισμού όλες είναι προσωπικές και δεκτές επιλογές, αν και προτιμώ την πλήρη ελευθερία του ειρηνικού, όπου όλα επιτρέπονται, δίχως πάθη αδικαιολόγητα. Όπου οι δογματισμοί απουσιάζουν, πόσο μάλλον μεταξύ...ζώων.

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι οι λογοκρίνοντες, ενώ κατά βάθος διέπονται από μεσαιωνικό συντηρητισμό, διαρρηγνύουν ιμάτια όσον αφορά στην ύπαρξη άκρατης δημοκρατικότητας εκ μέρους τους και θεωρούν τη διαφορετικότητα απόψεων υγεία! Και μετά, πιάνει δουλειά το ψαλίδι. Ψυχεδέλεια! Μάλλον με το ένα χέρι πληκτρολογούν και με το άλλο...κόβουν!