Γκαλάπαγκος

Εντάξει, δεν λέω πως εδώ κάτω στα Γκαλάπαγκος με τόσα πολλά μαζεμένα είδη του ζωϊκού βασιλείου η κατάσταση είναι νορμάλ, αλλά εκεί μακριά στην συμπαθή Grecia ο Ιονέσκο και το θέατρο του παραλόγου πλέον ωχριούν μπροστά στην σουρεαλιστική κατάσταση που εξελίσσεται!

Μα, σπαθί νίντζα...; Ομολογώ δεν περίμενα ν'ακούσω ποτέ αυτή την έκφραση από τα χείλη δημοσιογράφου και, μολονότι αεικίνητο κατά τ΄άλλα πτηνό, έμεινα αποσβολωμένο με την εικόνα ενός έλληνα φέρελπι νέου να κυκλοφορεί στο κέντρο της πρωτεύουσας κραδαίνοντας ένα...σπαθί νίντζα! Άλλοι βέβαια κυκλοφορούσαν κρατώντας ασπίδες εποχής Braveheart, Ριχάρδου Λεοντόκαρδου και Εκατονταετούς Πολέμου, φαρέτρες, βέλη, ρόπαλα, κνούτα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, επαναφέροντας έτσι αυτό το ευρωπαϊκό κατά τ΄άλλα κράτος στην εποχή -κυριολεκτικά- του μεσαίωνα.

Άκουσα στις ειδήσεις της συμπαθούς ελληνικής τηλεόρασης βαθυστόχαστες κοινωνικοπολιτικές (ψυχολογικών προεκτάσεων) αναλύσεις για το τί έφερε τη χώρα εν έτει 2008 να ζει ένα ριμέικ της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου. Για μένα, με το περιορισμένης φαιάς ουσίας εγκέφαλο που διαθέτω ως πτηνό, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: o καθένας σε αυτό το ψυχεδελικό κράτος θέλει, έστω και για λίγα λεπτά της ζωής του, να ζήσει το όνειρό του. Βέβαια τα όνειρα για κάθε έναν από εμάς διαφέρουν, κυρίως ανάλογα με την ηλικία - έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι της τρυφερής αυτής ηλικίας που κατακαίνε σαν τις ορδές του Αττίλα τα πάντα στην Αθήνα βιώνουν το όνειρό τους, τη σημαντικότερη (για τους ίδιους) στιγμή της ύπαρξής τους! Γιατί ποιός από αυτούς θα φανταζόταν ότι κάποια στιγμή της ζωής του θα περιφερόταν αλαλάζοντας στην πόλη έχοντας για συντροφιά ένα σπαθί σαμουράι, εν μέσω σκηνικού χάους, πλήρους αναρχίας, απόλυτης ελευθερίας και ατιμωρησίας;! Είναι κάτι που θα έχει να το λέει στα εγγόνια του, αν επιβιώσει βέβαια της μάχης!

Προφανώς μιλάμε για παράνοια, αλλά μπορώ να δεχτώ ότι σε αυτή την ηλικία βράζει το αίμα μας και κατά βάθος μπορεί να μας αρέσει να βιώσουμε έστω και για λίγο μια κατάσταση μπάχαλου, διάλυσης, παρακμής (όπως στις ταινίες και τα playstation), πιθανότατα χωρίς να την προκαλέσουμε εμείς, αλλά ως απλοί παρατηρητές. Σε άλλες ηλικίες όμως που υποτίθεται πως το μυαλό ωριμάζει;

Προσωπικά αυτό που έχω διαπιστώσει στα χρόνια παραμονής μου στην Grecia είναι πως γενικά ο έλληνας πολίτης δεν έχει μάθει να κάθεται καλά. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι τα επαναστατικά κατάλοιπα, αλλά θεωρώ πως στους περισσότερους που ανήκουν στην κοινωνία αυτής της χώρας είναι εμποτισμένη μέσα η αίσθηση της αντίδρασης ως αυτοσκοπού, της ασυδοσίας, αρέσει κατά βάθος η έλλειψη τάξης, σοβαρότητας, πειθαρχίας, οργάνωσης. Εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν οι καπνιστές ότι η συνήθειά τους επηρεάζει και καταπατά τα δικαιώματα των μη καπνιστών σε δημόσιο χώρο, παρά σκέφονται μονάχα την...στέρηση των δικών τους ελευθεριών, θα πειστεί ποτέ κανένας να υποτάξει εαυτόν προς χάρι της εύρυθμης λειτουργίας του κοινωνικού συνόλου; Ή γενικά να σκεφτεί για σοβαρά θέματα;

Γιατί υπάρχει για παράδειγμα ένα σοβαρότερο θέμα: η ύπαρξη και κάποιων άλλων ανθρώπων ονειροπόλων, που δεν θα έπρεπε να είναι, γιατί απλούστατα καταλαμβάνουν θέσεις που δεν επιτρέπεται η ονειροπόληση. Ο Κώστας έζησε το όνειρό του το οποίο βέβαια μετατρέπεται σε εφιάλτη, ίσως γιατί ποτέ δεν έδειξε ότι αυτό το όνειρο ήταν τελικά κάτι που του ταίριαζε, αυτό που του άρεσε να κάνει όταν μεγαλώσει. Ίσως να προτιμούσε μια πιο ήρεμη ζωή στο Μαγγανάρι, χωρίς άγχη και σκοτούρες, αλλά οι συνθήκες τον ανάγκασαν να αναλάβει ένα φορτίο πιο βαρύ από αυτό που άντεχε ο χαλαρός χαρακτήρας του.

Από την άλλη ο Γιώργος με ένα πείσμα και μια παιδική αφέλεια Πήτερ Παν δείχνει πως θέλει να ζήσει κι αυτός το όνειρό του, την πρωθυπουργία και, καθώς μάλλον θα τα καταφέρει με τη σειρά του, τρέμω στην ιδέα πώς θα καταλήξει κι αυτουνού η εφηβική του ονείρωξη... Ελπίζω καλύτερα από μια ασφαλή διαδρομή με ποδήλατο σε ομαλό οδόστρωμα, αν και αμφιβάλλω, από τη στιγμή που η πολιτική απαιτεί να είσαι ικανός να αλλάξεις μια (αντίστοιχη) αλυσίδα εν κινήσει. Τελικά αυτό το αξίωμα που θα έπρεπε να συνοδεύεται από μια στοιχειώδη σοβαρότητα, έχει καταντήσει παιχνιδότοπος μαθητευόμενων μάγων, ανθρώπων που επιθυμούν με κάθε κόστος να μετουσιώσουν σε τρόπο διακυβέρνησης τα προσωπικά τους συμπλέγματα, ωθούμενοι από μια πρωτοφανή για την σύγχρονη εποχή τάση επιβολής του...κληρονομικού τους δικαιώματος!

Γιατί δεν θα με πείσει ποτέ κανένας ότι ο συγκεκριμένος Καραμανλής και ο συγκεκριμένος Παπανδρέου θα βρισκόντουσαν εκεί που βρίσκονται και θα βρεθούνε, αν λεγόντουσαν Κόμοντο, Μήρκατ ή Άλμπατρος... Τώρα όμως, γιατί όχι; Έχουν δικαίωμα να δοκιμάσουν και μετά ας κριθούν, όπως υποστηρίζουν συμπαθείς συμπολίτες μας. Τελικά τί είναι η πρωθυπουργία (και γενικά η πολιτική), πεδίο δοκιμών ή πεδίο βολής για νεοσύλλεκτους ναύτες στου Παλάσκα, που βαράνε και όπου πάει...; Εκτός κι αν βρισκόμαστε κάπου στην Βυζαντική Αυτοκρατορία των Κομνηνών και των Παλαιολόγων, όπου ο υιός του αυτοκράτορα έπαιρνε τη θέση του, όσο ηλίθιος ή ανίκανος κι αν ήταν...

Ειλικρινά, δεν έφταιγα.... Και δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω πώς έγινε. Ασφαλώς και δεν ήθελα να τον φάω –άλλωστε κανείς από τους συμπολεμιστές μου στο μέτωπο της ανίας του ΚΕ.ΚΑΝ./Παλάσκα δεν υπήρξε συμπαθέστερος από τον άτυχο που τώρα βρίσκεται στα κατάβαθα της κοιλιάς μου. Απλώς «έσπασα». Αφήστε με να σας εξηγήσω πώς έγιναν τα πράγματα, και τότε ίσως με καταλάβετε.

Παρουσιάστηκα στου Παλάσκα στις 12 του περασμένου μήνα. Χαιρέτησα το Meerkat και πέταξα στα φτερά του καλού μου Άλμπατρος ως τον Σκαραμαγκά, όπου μύριζε ψόφιο ψάρι και σαπίλα. Βλέπετε, ακόμη κι ένας Δράκος πρέπει να υπηρετήσει τη θητεία του στο Π.Ν. Έτσι, άφησα τον ήλιο των Γκαλάπαγκος για τη μαυρίλα του ΚΕ.ΚΑΝ. και τα ψοφίμια των προαστίων της Αθήνας για νέα εδέσματα: Τα ψοφι-μακαρόνια που μαγείρευε ο γερο-μάγειρας στο κέντρο κατάταξης, ανακατώνοντάς τα τελετουργικά με τις γυμνές, τριχωτές χερούκλες του για να «δέσουν» με τον κιμά του παστίτσιου.

Αυτό ήταν....Μπορούσα να υποφέρω τα πάντα, το ανοργάνωτο καθημερινό μπουρδέλο της ναυτικής προπαίδευσης με την ατέλειωτη ορθοστασία και τον άσκοπο ποδαρόδρομο. Τα σκατά των υπαξιωματικών στις τουαλέτες του Κ.ΚΑΤ και τα πλημμυρισμένα κάτουρα στο αρματαγωγό. Το δυσκολοφόρετο σετ μπελαμάνα-κολαρίνα-λυκαδούρα, το οποίο πιανόταν καμιά φορά στα λέπια μου και μ’ενοχλούσε. Τις σκόπιμες και ηχηρές κλανιές των κελευστών ακριβώς τη στιγμή της βαθιάς εισπνοής του λόχου, λίγο πριν από το σωτήριο παράγγελμα «στον καιρό». Τα αθέλητα αλλά ενοχλητικά ροχαλητά των «τρένων» στον θάλαμό μου κάθε βράδυ. Αλλά αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω: Ένας ναύτης να ισχυρίζεται μπροστά σε έναν Δράκο του Κόμοντο που τιμά το είδος του, ότι ο «Μπαλαουρόδρακος» είναι το μεγαλύτερο σαρκοβόρο ερπετό επι γης;; Εσείς θα το αντέχατε;

Ο φοβερός Μπαλαουρόδρακος..... Έστηνε μόνιμα καρτέρι πίσω από το Διοικητήριο, έβγαζε καρεκλίτσες και σέρβιρε όλα τα καλά του κόσμου στους βαριεστημένους προπαιδευόμενους: Γλυκά, φαγητά, ποτά, και του πουλιού το γάλα... Ναύτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί πλησίαζαν σαν υπνωτισμένοι στο λημέρι του, όλες τις ώρες της μέρας και αγόραζαν, αγόραζαν, αγόραζαν...Ο Μπαλαουρόδρακος κατασπάραζε και το τελευταίο ευρώ τους, τρέφοντας ο ίδιος την καταναλωτική τους μανία με φανταχτερά και νόστιμα προϊόντα. Ευφυέστατο ζωντανό, πράγματι....Αλλά ανώτερο από έναν Δράκο του Κόμοντο; Ε λοιπόν όχι....

Έρχονται στιγμές που ένας Δράκος τρώει όχι από πείνα ή ανία αλλά για λόγους τιμής...Έτσι λοιπόν έγινε. Και λίγο πριν προλάβει ο συμπαθέστατος ναύτης να κατευθυνθεί για άλλη μια φορά στην κοιλιά του Μπαλαουρόδρακου, απλώς φρόντισα να καταλήξει στην δική μου. Μάταια τον αναζήτησε αργότερα ο αρχικελευστής...

Υγ. Κατόπιν, βεβαίως, πήγα κι εγώ στο Μπαλαούρο να ξεδιψάσω: Βλέπετε, είναι αλήθεια ότι ο μεγάλος Δράκος τρώει τον μικρό...

Έφυγε κι ο αγαπητός Δόκτωρ από κοντά μας!

Όχι, δεν έπεσε θύμα κάποιου ισχυροτέρου ερπομένου σαρκοφάγου (δεν υφίσταται άλλωστε τέτοιο) αλλά πήγε απ' ό,τι λέει το ρεπορτάζ στού μακρυνού (Π)αλάσκα, να ντυθεί παραλλαγή για να μπορεί να επιτίθεται σε ακόμη πιο ανυποψίαστα θύματα, ξηράς τε και θαλάσσης!

Κλαυθμός και οδυρμός στον Ε.Σ. Μάναι οδύρονται δια τα τέκνα των! ουχί μόνον καλούνται οι παίδες των να υπηρετήσωσι την ένδοξον Πατρίδα αλλά έχουσι την ατυχήν συγκυρίαν όπως συμπέσωσι χρονικώς και τοπολογικώς μετά τού αδυσωπήτου αυτού σιχαμερού doctor-ος, όστις ως λέγεται δεν έχει αφήσει ζωντανό αξιωματικό για αξιωματικό!

Αναμένουμε εναγωνίως νέα από το Μέτωπο, από τον ανταποκριτή της πρώτης γραμμής Ντόκτορα "eat 'em all" Komodo.

Μετά από μήνες αποκλεισμού στα μακρινά νησιά του Ισημερινού, κατάφερα επιτέλους να επανασυνδεθώ με την μακρινή αγαπημένη Grecia και να διαβάσω ορισμένα συμπαθή εγχώρια blogs, διαπιστώνοντας σε κάποια από αυτά την έκδηλη αγωνία των ιδιοκτητών bloggers έναντι των σκοτεινών ξένων κέντρων (ηλεκτρονικής διαδικτυακής) εξουσίας που απειλούν με...κατάργηση τη σελίδα τους. Κι αναρωτιέμαι ο αφελής:

-Τί το ξεχωριστό έχουν οι συγκεκριμένες σελίδες ώστε κάποιος (οποιοσδήποτε) ν'ασχοληθεί μαζί τους (αφού τις ανακαλύψει πρώτα) και να ενοχληθεί σε σημείο επιβολής...κατάργησης; Τόσο επικίνδυνες είναι οι συγκεκριμένες απόψεις (ανάμεσα σε χιλιάδες απόψεις που ρέουν από παντού στο internet) για την σκοτεινή διαδικτυακή εξουσία...;

-Οι συγγραφείς καταβάλλουν τιτάνιες προσπάθειες ώστε να σώσουν το συγγραφικό αρχείο (sic) των σελίδων τους (κάνοντας φαντάζομαι copy/paste). Υποψιάζομαι ότι το επίπεδο των κειμένων/αναρτήσεων αγγίζει την Δίκη του Κάφκα, οπότε αισθάνονται την ανάγκη σωτηρίας ως παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενεές. Είναι πράγματι σημαντικό να γνωρίζουν το 2025 πόσες καλημέρες, καληνύχτες και θαυμαστικά χρησιμοποιήθηκαν υπό τη μορφή (λυρικών) σχολίων...

-Πες ότι γίνεται το κακό και η σελίδα πέφτει θύμα της παγκόσμιας (ή και ελληνικής, λίγη σημασία έχει) διαδικτυακής νεφελίμ συνομωσίας. Ε και;;;; Δεν μπορούν να ανοίξουν όσα blogs θέλουν και να ξεκινήσουν από την αρχή την αντίσταση κατά του κατεστημένου; Ή μήπως η σελίδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχοσύνθεσης, της καθημερινότητάς τους ώστε η απώλειά της να καταστεί καίρια όσον αφορά στην διατάραξη της ψυχικής/πνευματικής τους ισορροπίας; Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση το δεύτερο.

ΥΓ Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν και για την συγκεκριμένη σελίδα. Αν κι έχω την υπόνοια ότι ένα πιθανό λουκέτο θα προξενήσει βαριά κατάθλιψη στα εγχώρια ιγκουάνα...Έχουν επενδύσει πολλά πάνω μας!

Ώρες ώρες, πετώντας πάνω από τους δρόμους της πατρίδας, όταν αναγκάζομαι να επιστρέψω για αποδημητικούς λόγους (ευτυχώς στα Γκαλάπαγκος δεν υπάρχουν παρά μόνο εναέριες διαδρομές και καθόλου επίγειοι δρόμοι), μετανιώνω οικτρά και το μόνο που σκέφτομαι είναι η επιστροφή στη γαλήνη του ειρηνικού.

Και δεν το κρύβω, πολλές φορές λυπάμαι που είμαι ένα ταξιδιάρικο φιλήσυχο πτηνό κι όχι ένα σαρκοβόρο ερπετό σαν τον Komodo, ώστε να μπορώ να αντιδρώ κατάλληλα απέναντι στην αγένεια και την καφρίλα που ρέει σα τον καταρράχτη του Ιγκουασού στους ελληνικούς δρόμους...

Κατ’αρχάς, έχω αρχίσει να αποκτώ ευαίσθητα αυτιά... αυτιά που πλέον διαμαρτύρονται στο άκουσμα της διαπεραστικής μακρόσυρτης κόρνας που σχίζει την ηρεμία της στιγμής για εντελώς ψύλλου πήδημα. Αλήθεια, ποιό είναι το απώτερο κέρδος από την συνεχή και με τέμπο χρήση της, κερδίζει μήπως κανείς χρόνο, ή απλά έχει συνηθίσει το χέρι να πηγαίνει αυτόματα εκεί, όπως πηγαίνει στις ταχύτητες, σαν κάτι δεδομένα κεκτημένο και αυτονόητο; Ή παράλληλα με το πράσινο. Μήπως είναι ένα εύκολο και προσιτό μέσο εξωτερίκευσης απωθημένων;

Έπειτα, στην εθνική, μπορεί να μου εξηγήσει κανείς τον λόγο που ο επίδοξος ραλίστας κολλάει σαν γραμματόσημο από πίσω σου προκαλώντας έναν ουσιαστικό εκφοβισμό, προκειμένου να πετάξει αν γίνεται από πάνω σου, σα να είναι ο ίδιος άλμπατρος; Φαντάζομαι στο μυαλό του, που δεν ξεπερνά τη νοημοσύνη ενός χρυσόψαρου, δεν υφίσταται ως ενδεχόμενο το μπροστινό όχημα να φρενάρει απότομα για κάποιο άσχετο λόγο... Και φυσικά, όταν σε προσπεράσει αφού έχει κάψει πρώτα την μπαταρία των φώτων αναβοσβήνοντάς τα, κάνει κι έναν τελευταίο θριαμβευτικό ελιγμό μπροστά σου, δήθεν για να σε τρομάξει, αλλά στην ουσία για να επιβεβαιώσει την απόλυτη νίκη και επικυριαρχία έναντι του ταπεινού αργοκίνητου όντος που φυσικά είσαι και τολμάς να περιφέρεσαι στην άσφαλτο. Εκεί βέβαια το IQ έχει πλέον εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη (μιλάμε για NASA-ακρωτήριο Κανάβεραλ) κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο παρά να υποκλιθείς.

Ξέρετε τι θα ήθελα; Να είχα ένα Bigfoot, σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι αμερικανάρες για επιδείξεις, προκειμένου να ποδοπατώ χωρίς κανένα περιορισμό αυτοκίνητα, οχήματα που κλείνουν δρόμους, γωνίες, γκαράζ, κάδους απορριμάτων (καινούριο αυτό), πεζοδρόμια κι όλα αυτά γιατί θέλουν να παρκάρουν απέξω ακριβώς από το περίπτερο για να ψωνίσουν τα τσιγάρα τους και όχι 20 μέτρα μακριά... Και φυσικά, το alarm νομιμοποιεί τα πάντα!

Αν και γενικά ήπιων τόνων πτηνό, τον τελευταίο καιρό είμαι εξαγριωμένο με τα τεκτενόμενα στη μακρινή Grecia, τεκτενόμενα που δεν τιμούν ιδιαιτέρως την εγχώρια κοινωνία, με κυριότερο τον μέχρι θανάτου ξυλοδαρμό εικοσάχρονου αυστραλού τουρίστα από μπράβους στη Μύκονο. Και βέβαια, ο (συνήθως) υποκριτικός τρόπος με τον οποίο προβάλλονται από την ελληνική τηλεόραση, γεγονός που αποδεικνύει (για πολλοστή φορά) το σύγχρονο επίπεδό μας.

Ομολογώ εντυπωσιάστηκα τις προάλλες, εντυπωσιάστηκα από κανάλι της Grecia, που παρουσίαζε εν μέσω αγανάκτησης και αποτροπιασμού το παραπάνω γεγονός, για ν'ακολουθήσει λίγο μετά η (εξίσου σημαντική) είδηση των...καλλιστείων της παραλίας. Μια (έγκυρη) δημοσιογράφος είχε περιμαζέψει τρεις (του κλάδου της πυρηνικής φυσικής προφανώς) γκόμενες, οι οποίες έψαχναν και έκριναν ανυποψίαστους νεαρούς λουόμενους παραλίας της κοντινής Πάρου, με κριτήρια ακαδημαϊκού επιπέδου: γραμμωμένους κοιλιακούς, φαρδιά στήθια, γενικώς σώμα ντουλάπα... Θα μου πείτε, πώς συνδέονται τα δύο παραπάνω γεγονότα μεταξύ τους, ώστε το κανάλι να τα παραβάλει (σχεδόν) κατ'αντιπαράθεση. Κι όμως, συνδέονται! Είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των αξιολογικών στοιχείων υπεροχής της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Οι συμπαθείς κοπέλες-κριτές των "καλλιστείων" έκριναν ως καίριο κριτήριο επιλογής τους...κοιλιακούς (ούτε καν την όμορφη φυσιογνωμία), ασχέτως αν αυτοί συνοδεύονταν από ένα κεφάλι-μυαλό μικρού αηδονιού (πιστέψτε με, όταν ο νικητής με τους τέλειους κοιλιακούς έκανε περήφανες δηλώσεις στην κάμερα, μόνο σε κάτι από χρυσόψαρο ή αμοιβάδα μπορούσε να παραπέμψει, με όλο τον σεβασμό προς αυτά τα όντα και θαλάσσιους οργανισμούς).

Βέβαια, οι αγαπητοί λουόμενοι της παριανής παραλίας δείχνουν άκακοι. Το πρόβλημα είναι όταν κάποιοι άλλοι "γρανιτένιοι", ελείψει εγκεφαλικής φαιάς ουσίας που μπορεί να οδηγήσει σε στοιχειώδη λογική συμπεριφορά, αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν το συγκεκριμένο τους "χάρισμα" και να το προβάλουν πλέον ως σαφή ένδειξη υπεροχής, παίρνοντας ενίοτε τον νόμο στα χέρια τους, ίσως γιατί πιστεύουν ότι με τέτοια δύναμη που διαθέτουν είναι αλεξίσφαιροι ακόμα και μπροστά στον (χαλαρότατο) ελληνικό νόμο. Κάτι δηλ. σαν τους μπράβους της Μυκόνου, που έβγαλαν το άχτι τους, τ' απωθημένα τους σ΄ένα αβοήθητο εικοσάχρονο.

Δεν εκπλήσσομαι όμως. Σε μια χώρα που καθημερινά από την τηλεόραση προβάλλονται τέτοιου είδους πρότυπα (πχ. όταν δημοσιογράφοι ολκής σκούζουν πως για να είσαι αξιοπρεπής στην παραλία οφείλεις να χτυπήσεις άπειρες εργατοώρες στο γυμναστήριο), είναι φυσιολογικά τέτοια φαινόμενα. Σε μια χώρα που όλοι καλύπτουν όλους με βασικό άξονα το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, είναι φυσιολογικά τέτοια φαινόμενα. Σε μια χώρα που η ίδια η πολιτεία κάνει τα στραβά μάτια με άξονα πάλι το (τουριστικό) κέρδος, είναι φυσιολογικά τέτοια φαινόμενα. Σε μια χώρα που ο νόμος απλώς υφίσταται αλλά σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζεται, είναι φυσιολογικά τέτοια φαινόμενα. Βεβαίως μετά το άτυχο συμβάν, τα κροκοδείλια δάκρυα περισσεύουν, οι φωνές της αγανάκτησης και του αποτροπιασμού ακούγονται στεντόρειες. Θα ήθελα μια φορά σ'αυτή τη χώρα να διαπιστώσω δείγματα πρόληψης και όχι καταστολής, μια φορά η πολιτεία να δράσει προγενέστερα και όχι κατόπιν εορτής. Δυστυχώς ο άτυχος αυστραλός δεν γνώριζε όλα τα παραπάνω στοιχεία που διέπουν την ευρωπαϊκή Grecia, αλλιώς πιθανότατα θα άλλαζε τον προορισμό του...

Εμείς όμως που ζούμε εδώ (τουλάχιστον όταν βρίσκουμε την όρεξη και πεταγόμαστε από τα Γκαλάπαγκος) καθημερινά τα βλέπουμε στους δρόμους. Ο σύγχρονος έλληνας που θέλει να σέβεται τον εαυτό του διέπεται από θράσος, αγένεια, τσαμπουκά, προσπαθεί να επιβάλει το νόμο του ισχυρού μέσω της βίας, όπως στη ζούγκλα, άσχετα αν ο παραλογισμός χτυπάει κόκκινο (άλλο παράδειγμα ο αστυνομικός που μαχαίρωσε πολίτη, ο οποίος τόλμησε να του ζητήσει να μετακινήσει το αυτοκίνητο γιατί τον είχε αποκλείσει). Φυσικά για χρησιμοποίηση του μυαλού και της λογικής ουδείς λόγος. Πώς θα βγεις άλλωστε στη παραλία με αξιοπρέπεια, αν το μόνο που διαθέτεις είναι εγκεφαλική ουσία αλλά οι κοιλιακοί δεν είναι...σωστά γραμμωμένοι...; Αμφιβάλλω αν έχει απομείνει κάποια ικμάδα λογικής στην Grecia...

Λίγα και ανούσια ερωτηματικά που προκύπτουν μετά από περιπλάνηση στις τηλεοράσεις και τα blogs της μακρινής και αγαπημένης Grecia, προσπαθώντας να απαλύνω λίγη από την καλοκαιρινή ραστώνη του ισημερινού...

1. Γιατί, όταν πιάνει πυρκαγιά, οι δημοσιογράφοι επιμένουν να μονολογούν πως ο αέρας δεν αποτελεί σύμμαχο στην κατάσβεση; Εννοείται πως ποτέ ο αέρας δεν πρόκειται ν'αποτελεί σύμμαχο! Αν δεν υπήρχε αέρας δεν θα εξαπλωνόταν η φωτιά εξ αρχής!

2. Πώς γίνεται η μακαρονάδα σε πλοίο (παλαιότητας λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο) άγονης αγαιοπελαγίτης γραμμής να κοστίζει περί τα 8 ευρώ; Υποψιάζομαι πως μέσα εμπεριέχονται μαγικά βότανα LSD συνταγής ώστε να μην καταλαβαίνει ο επιβάτης τις επώδυνες διψήφιες ώρες ταξιδιού και να φτάνει ευτυχής στον προορισμό του (έχοντας ολοκληρώσει στο μεταξύ το δικό του προσωπικό trip)... Μόνο αυτή (η θεάρεστη παρέμβαση) μπορεί να δικαιολογήσει το άνω τιμολόγιο.

3. Γιατί σε κάποια συμπαθή blogs παρατηρείται το φαινόμενο, ενώ σχεδόν όλες οι αναρτήσεις είναι αντιγραφές άλλων κειμένων και απλές παραθέσεις τους, να υπάρχει λογότυπο πνευματικών δικαιωμάτων;!! Πνευματικά δικαιώματα σε τί;;; Στο copy/paste; Εκτός αν εξυπονοείται ότι τα αρχικά κείμενα τα οποία απλώς παραθέτονται εκεί έχουν πνευματικά δικαιώματα. Μπορεί πάλι να εννοείται ότι η δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη κατά σειρά αντιγραφή έχει από μόνη της πνεματικά δικαιώματα. Ίσως πρέπει κάπως να κατοχυρώνεται, εκτός από τον original συγγραφέα, κι αυτός που προβαίνει στο ctrl a copy-paste. Ομολογώ είναι λίγο μπερδεμένη η κατάσταση και δεν γνωρίζω αν οι ίδιοι οι ευερέθιστοι σε τέτοια νομικά θέματα bloggers μπορούν να την ξεδιαλύνουν. Παραβλέπω βέβαια το (λογικό) ζήτημα της αυτο-θεώρησης των αναρτήσεων (αυθεντικών ή αντιγραμμένων) ως λογοτεχνήματα υψίστης σημασίας και δυσθεώρητης αξίας, ώστε να κατοχυρώνονται!

4. Γιατί σε ορισμένα ιστολόγια παραθέτονται, στη μορφή του παλαιού πλην αγαπημένου "σκέφτομαι και γράφω", παραστατικότατες λεπτομέρειες από την καθημερινή ζωή του εκάστοτε συγγραφέα; Από πού αντλείται αυτή η όρεξη για εξωτερίκευση, ώστε να πραγματώνεται πλήρης καταγραφή των προσωπικών καθημερινών εμπειριών; Άραγε ποιός νοιάζεται; Ποιόν ενδιαφέρει πχ πώς περνά ακριβώς τη μέρα του ένα πτηνό στα Γκαλάπαγκος; Ποιός από την άλλη ανακαλύπτει την διάθεση καλοκαιριάτικα να διαβάσει την καθημερινή ραψωδία του μπλογκο-ιδιοκτήτη; Από τις λίγες ματιές που τυχαία ρίχνω, υπάρχουν αρκετοί που όχι μόνο διαβάζουν, αλλά συμμετέχουν, συμπάσχουν με το ενίοτε ομηρικό δράμα που εξελίσσεται και προτείνουν λύσεις, σε μορφή κάθαρσης αρχαίας τραγωδίας, ως άλλοι από μηχανής θεοί...

5. Μήπως είναι προτιμώτερο τώρα που έσφιξαν οι ζέστες να κυνηγήσουμε την τελική λέξη του τίτλου του προηγουμένου ποστ, αντί να σπαταλάμε χρόνο σε ιστολόγια (μηδενός εξαιρουμένου, ούτε του συγκεκριμένου πτηνού φυσικά)... Α, και ν' αποβάλουμε την γκρινιάρικη διάθεση της συγκεκριμένης συγγραφής, που μάλλον δεν προδιαθέτει ευχάριστα τα μακρύποδα...

Το καλοκαίρι που η ζέστη χτυπάει κατακούτελα και τα ευφυή ζωντανά του κόσμου τούτου καταναλώνουν δυο-δυο τα σωληνάρια με τις αντηλιακές, εμείς οι Δράκοι δεν αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα: Το πολύ πολύ να σκάσουν κανα δυο φολίδες στο σκληρό δέρμα μας, οι οποίες όμως σύντομα θα αναγεννηθούν από μόνες τους, για να συμπληρώσουν και πάλι το χοντρόπετσο, ψηφιδωτό περίβλημα του ευαίσθητου εσωτερικού μας κόσμου.

Αν λοιπόν ο ήλιος και η υψηλή θερμοκρασία του καλοκαιριού διόλου δεν θίγουν το εξωτερικό κέλυφος ενός Κόμοντο, υπάρχει κάτι άλλο που θέτει εν κινδύνω τον εσωτερικό του κόσμο, κάνοντας την εμφάνισή του άμα τη ενάρξει του καλοκαιριού: Τα «Μακρύποδα»....

Τα Μακρύποδα φοράνε αεράτα, αιθέρια φουστανάκια ή κοντά παρεό, κοσμούν τις πατούσες τους με βραχιολάκια και τις προστατεύουν με κομψά σανδαλάκια, πασουμάκια ή λεπτές σαγιοναρίτσες. Κυκλοφορούν όλες τις ώρες της ημέρας (πρωί-μεσημέρι-βράδυ) και σε όλα τα σημεία της πόλης (κέντρο-προάστια) ασταμάτητα. Μοιάζουν έτσι με ένα φάρμακο που παίρνεις σταθερά σε δόσεις ή με έναν γνωστό σου, που τον βλέπεις συνεχώς στη γειτονιά σου και τα πέριξ. Τί συμβαίνει όμως όταν το φάρμακο είναι βαρύ ναρκωτικό και ο γείτονας ένα καυτό κορίτσι της διπλανής πόρτας;

Ε, τότε υπάρχει βεβαίως πρόβλημα: Γιατί ένας Δράκος που σέβεται τον εαυτό του και έχει διαβάσει το περί γυναικών δοκίμιο του Αρθούρου Σοπενάουερ, πρέπει να οπλιστεί με όσο θάρρος του απομένει και να αποφύγει τα συνεχή συναπαντήματα με τα Μακρύποδα. Η θέα τους και τα φρέσκα, μεθυστικά αρώματα που αποπνέουν τα καλοσαπουνισμένα τους σώματα και μαλλιά, είναι εντελώς επικίνδυνα: Έχω δει δράκους να τρακάρουν επειδή ένα Μακρύποδο διέσχισε τον δρόμο, άλλους πάλι να αλλάζουν πορεία ακολουθώντας ένα Μακρύποδο που τους γυάλισε και να φτάνουν βράδυ σπίτι τους, και κάποιους ακόμη –τους πλέον απρόσεκτους!- να πέφτουν σε φρεάτια και υπονόμους και να γελοιοποιούνται: Και όλα αυτά επειδή το μάτι τους ακολουθούσε πιστά την απαλή μυική σύσπαση ενός άτακτου τεταρτημορίου της γάμπας ή του μηρού του Μακρύποδου, καθώς αυτό εβρίσκετο εν κινήσει! Απίστευτα και θλιβερά πράγματα ζουν οι καημένοι οι Δράκοι το καλοκαίρι....

Ως νομικός Δράκος προτείνω τον περιορισμό της κυκλοφορίας των Μακρυπόδων μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες. Έτσι, τις καθημερινές, θα μπορούμε να είμαστε στοιχειωδώς παραγωγικοί όσοι Δράκοι ζούμε σε ζεστά κλίματα. Κατα τούτο, δηλαδή ως προς την προτεινόμενη ρύθμιση της κυκλοφορίας τους, τα Μακρύποδα μοιάζουν διπλά με τα φορτηγά: Γιατί τελικώς, ίσως να δραπέτευσαν από εκείνα τα γυαλιστερά πόστερ που αναρτά στα παράθυρα της καμπίνας του κάθε νταλικιέρης, τώρα το καλοκαίρι που τα παράθυρα μείνανε ανοικτά...

Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα είδος Δράκου μιας ιδιαίτερης συνομοταξίας με ένα μοναδικό επι γης ζωντανό δείγμα: Τον Δράκους Κρόκους.

Ο Δεινόγαυρος δεν μασάει τα λόγια του, ούτε κουτόχορτο. Είναι ευφυέστατο είδος και ξέρει να κερδίζει αυτό που θέλει. Και συνήθως τα θέλει όλα: Τη λεία του την αποτελούν αφενός κάποια συμπαθή, πολύχρωμα ζωντανά είδη αφετέρου και ορισμένα άψυχα αντικείμενα (κύπελλα, τρόπαια κ.λπ.): Τα τελευταία γεμίζουν την αχόρταγη κοιλιά του, με κάτι ανώτερο από την απλή υλική τροφή. Ο Δεινόγαυρος βλέπετε, δεν μπορεί να αρκεστεί στα ταπεινά πράσινα ή κίτρινα ζωύφια που περιτριγυρίζουν σαν μύγες την θανατηφόρα γλώσσα του, μέχρι να κολλήσουν πάνω της και να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο για πάντα ή τουλάχιστον για το τρέχον νταμπλ...Τόσο τα βαζέλια όσο και οι χανούμισσες είναι για τον Κρόκους απλά νόστιμα μεζεδάκια που τον τελευταίο καιρό τα τρώει για πλάκα, αλλά και που αδυνατούν να του προκαλέσουν αξιόλογο κορεσμό.

Έτσι, βασικός σκοπός του Δεινόγαυρου είναι να τραφεί με αντικείμενα μεγαλύτερης αξίας που θα κοσμήσουν με τον δέοντα τρόπο το εσωτερικό του τεράστιου στομαχιού του. Τα αντικείμενα αυτά βεβαίως, ο Κρόκους δεν μπορεί ή δεν χρειάζεται πάντοτε να τα αποκτήσει κυνηγώντας. Η ευφυία του είδους του έγκειται στο ότι έχει αναπτύξει τις κατάλληλες τεχνικές για να τα κάνει δικά του, ακόμη και όταν άλλοι κυνηγοί είναι πιο επιδέξιοι, πιο νέοι ή πιο ικανοί από τον ίδιο. Η τελευταία του τεχνική ονομάστηκε από κάποιους «Βάλνερ» και ξεσήκωσε διαμαρτυρίες στον κόσμο της γηπεδικής ζούγκλας, αλλά αδίκως: Εκεί ισχύει το δίκαιο του ισχυρού και για την ισχύ του Δεινόγαυρου δεν αμφιβάλλει κανείς...

Αν τώρα κάποια ζωύφια διαμαρτύρονται ή αμφιβάλλουν, καλά θα κάνουν να κοιτάξουν προσεκτικά τριγύρω τους: Ενδέχεται να διαμαρτύρονται ή να αμφιβάλλουν καθισμένοι πάνω σε λαχταριστά ευρώπουλα που ο Κρόκους έχει τοποθετήσει έξυπνα πάνω στη γλώσσα του προτού την ξαμολήσει στην άγρια βλάστηση προς άγραν τροφής: Μαζεύοντάς την, οι διαμαρτυρόμενοι θα βρεθούν σε ένα άνετο περιβάλλον που πολύ λίγο θυμίζει το στομάχι ενός Δράκου –δεν παύει όμως να είναι!

Και θα ακούσουν από το βάθος αυτής της κοιλιάς, ένα γνώριμο, γουργουριστό γέλιο και την ακόλουθη αιχμηρή φράση: «Όσοι αμφισβητούν την γνησιότητα των τροπαίων μου, ας μου επιστρέψουν τα πριμ που τους έδινα κάποτε»....

Όλα αυτά βεβαίως λίγο πριν ο Δράκους τους χωνέψει για τα καλά....

Ο Ρίμπο μπορεί να ήταν πολύ μεγάλος παίχτης, με τα αγγλικά όμως αποδεικνύεται πως δεν έχει και την καλύτερη σχέση. Και καθώς, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, οι δηλώσεις του κάνουν τον γύρο του κόσμου (σε αντίθεση με τις αντίστοιχες του Σωκράτη που κάνουν τον γύρο αποκλειστικά της Grecia), ίσως θα έπρεπε να είναι περισσότερο προσεκτικός στη σωστή χρήση αυτής της γλώσσας, προκειμένου να περάσει το ακριβές μήνυμα που επιδιώκει. Γιατί, μπορεί να έχει το δίκιο με το μέρος του, μπορεί πράγματι η ΑΕΚ να είναι η ηθική πρωταθλήτρια του 2008 (γιατί με το νόμο είναι ο Ολυμπιακός), αλλά η επιγραφή αυτού του μηνύματος στο μπλουζάκι προπόνησης θα κάνει τους ξένους (όποιους τουλάχιστον δούνε τη φωτογραφία) ν΄αναρωτιούνται… Ο λόγος απλός: ως γνωστόν στην αγγλική γλώσσα η ομάδα έχει έννοια πληθυντικού αριθμού, καθώς αποτελείται από σύνολο παιχτών, οπότε ακυρώνεται αυτόματα το is και το champion. Αν ο Ρίμπο ήθελε να είναι σωστός (και γνώριζε αξιοπρεπώς τη γλώσσα), το λογότυπο θα έγραφε AEK are the real champions…

Τελευταία σκέφτομαι σοβαρά να κρεμάσω πράσινο κασκόλ πάνω από τα πράσινα λέπια μου και να πάω Αλεξάνδρας. Μου αρέσει το κλίμα που έχει διαμορφωθεί με Πεσέιρο-Τεσέιρο, απανωτές ήττες και διαδηλώσεις με επικείμενη ποινικοποίηση των Νίκα, Βγενόπουλου και άλλων….Μυρίζει γενικώς ψόφιο, κι εγώ έχω εκ φύσεως μεγάλη αδυναμία στα ψοφίμια παντός είδους...

Περισσότερο όμως απόλαυσα το δράμα ενός Βάζελου που φαίνεται ότι σύχναζε στην περιοχή της Νεραντζιώτισσας. Αυτός ζούσε πραγματικά μια τραγωδία, αφού είχε βάψει με μαύρα σπρέυ τοίχους και τζάμια της περιοχής σε απόσταση τουλάχιστον χιλιομέτρου με συνθήματα που εξέφραζαν ανάγλυφα το συναίσθημα ηθικής εξανάστασης που του προκάλεσε η αδιαφορία του Τζίγγερ για το μέλλον της ομάδας των πρασίνων…Κάθε βράδυ έπαιρνε το σπρέυ του κι έβγαινε στη συγκεκριμένη περιοχή, καλύπτοντας τους τοίχους και σβήνοντας τον πράσινο πόνο του στη μαύρη μελάνη...

Τζίγγερ Πούλα! Έγραψε στον έναν τοίχο…
Τζίγγερ Πούλο! Έγραψε στον επόμενο…
Τζίγγερ Ψόφα! Έγραψε στο τζάμι έξω από τον ηλεκτρικό…
Τζίγγερ Πουτάνας Υιέ! Εξανέστη αρχαιοπρεπώς εκατό μέτρα παρακάτω...

Θα έγραφε περισσότερα αν δεν του τελείωνε το σπρέυ κατά τις τέσσερις χθες το πρωί...Είπε να γυρίσει σπίτι του στο Χαλάνδρι για να κονομήσει καινούριο και να ξεκουραστεί λιγάκι –τον περίμενε δουλειά και το επόμενο βράδυ- όταν τον χτύπησα στον ώμο φιλικά ...Γύρισε και είδα τους μαύρους κύκλους των ξενυχτισμένων ματιών, τα ανάκατα μαλλιά, τα κουρασμένα βλέφαρα...Με βαριά ανάσα πρόλαβε να πει μόνο ένα: «Κι εσύ Πανάθα φίλε;», μπερδεύοντας το πράσινο τριδάκτυλο στον ώμο του με το πονεμένο τριφύλλι στην καρδιά του...

Τον λύτρωσα χωρίς δεύτερη κουβέντα....
Και με το σπρέυ έγραψα: Τζίγγερ thanks for the dinner!

Τελικά, εδώ στον μακρινό ειρηνικό αποδεικνύεται πως, όποτε πιάνουμε τηλεοπτική εκπομπή από την ευρωπαϊκή Grecia, το (συνήθως άκρως σουρεαλιστικό) θέαμα μας χαρίζει απλόχερα απόλαυση πέρα κάθε προσδοκίας. Χθες βράδυ λοιπόν πήρε το μάτι μου ένα φαντασμαγορικό show της ελληνικής TV, το γλαφυρά λεγόμενο The Show Sexy, και κάθισα γεμάτος ειλικρινή περιέργεια να το παρακολουθήσω. Μπορώ να πω πως η θέαση άξιζε κάθε της λεπτό και με το παραπάνω!

Κάτι ημίγυμνοι τύποι (και των δύο ανθρωπίνων φύλων) περιφερόντουσαν σε μια λαμπερή (sic) πασαρέλα, λικνιζόμενοι αυτάρεσκα (για την ακρίβεια η κομπορρημοσύνη έρεε από πάνω τους), δεχόμενοι τις επευφημίες και την θετική ψήφο του κοινού, που αποφάσιζε ποιός από τους δύο εκάστοτε διαγωνιζόμενους θα προχωρούσε στον επόμενο γύρο. Ποιό ήταν το κριτήριο; Μα...πόσα καντάρια sexy είναι ο καθένας!!! Πόσες περισσότερες χορευτικές (δήθεν λάγνες) περιστροφές θα κάνει γύρω από τον εαυτό του, πόσες γραμμώσεις και κοιλιακούς διαθέτει (ο ανήρ), ή πόσο καλοσχηματισμένο και καλοστημένο στήθος και μπούτι έχει πετάξει σε κοινή θέα (η γυνή). Μιλάμε για πραγματικές μάχες, που δεν μπορούσα παρά να ταυτίσω με τον πάλαι ποτέ μεγάλο σκακιστικό "πόλεμο" των δύο κόσμων μεταξύ Φίσερ και Σπάσκυ στο επίσης μακρινό Ρέυκιαβικ! Το μοναδικό πρόβλημα στην συγκεκριμένη περίπτωση (των Σέξυδων) ήταν που η αμοιβάδα -που χάζευα στην πιο πέρα παραλία- φαινόταν να διαθέτει περισσότερα διανοητικά ταλέντα απ΄όλους τους διαγωνιζόμενους του show μαζί.... Άσε που διέθετε και πιο σεμνό προφίλ.

Όπως εύστοχα και με σοβαρό ύφος παρατήρησε και ο Komodo που έτυχε να περνάει (μάλλον να σέρνεται νωχελικά) από εκεί (αν και ο ίδιος αναμφίβολα θα καταποντιζόταν σε παρόμοιο διαγωνισμό): όποιος δηλώνει sexy παύει αυτομάτως να είναι... Ίσως θα έπρεπε κάποιος να τους το πει τελικά αυτό...

Μεγάλη μάχη έχει ξεσπάσει στην ένδοξη χώρα τού Έλληνος (νεωτέρου αδερφού τού Γραικού, υιού Δευκαλίωνος κ' Πύρρας).

Οι γραμμές ανεφοδιασμού έχουν εκλεπτυνθεί υπερβολικά και ο χαμένος θα ηττηθεί κατά κράτος, δια παντός...

Αυτές τις μέρες, είμαι ολίγον έγκυος…

Δεν τρελάθηκα, όχι, και μην τρελαίνεστε και σεις! Παραμένω δράκος αρσενικός και δεν θα μπορούσα ποτέ να εγκυμονήσω στ’αλήθεια. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι έχω μια τρανταχτή ομοιότητα με τις εγκύους τελευταία…

Είναι τοις πάσι γνωστό, ότι οι θηλυκές Δρακουλίνες που κυοφορούν τους απογόνους μας, έχουν πολύ συγκεκριμένες ορέξεις την περίοδο της εγκυμοσύνης τους. Ζητάνε μέσα στα μεσάνυχτα από τα ταίρια τους να βγουν από τις ζεστές τρύπες-φωλιές και να τους φέρουν στο πιάτο περίεργα εδέσματα. Θέλουν να φάνε λ.χ. Καραμανλή ραγού συνοδευμένο από γκαλαπάγκειες φράουλες, Γιωργάκη ποσομπούκο γαρνιρισμένο ρύζι Uncle Ben, Μάκη ψητό στη σούβλα με κραμπολάχανα ή έστω Λάλακο μπριάμ με πατάτες στη γάστρα (από τους παραπάνω, τον τελευταίο κύριο δεν θα τον ξέρετε, δεν είναι πολιτικός, είναι γνωστός μου, αλλά θα σας μιλήσω άλλη φορά γι’αυτόν!)

Έτσι λοιπόν κι εγώ, αν και δεν εγκυμονώ έχω τον τελευταίο καιρό μια έντονη, ακαταμάχητη θα έλεγα επιθυμία: Θέλω οπωσδήποτε να φάω Νικολιτσόπουλο εργατολόγο με ντρέσσινγκ από ψυχιάτρους του Αιγινητείου και επιδόρπιο Ανακριτή. Θέλω να τρυπώσω σα σαύρα που είμαι κρυφά στο Αιγινήτειο που κρύβεται αυτός ο μασκαράς και μελετάει τις εξελίξεις οργανώνοντας τις ποινικοδικονομικές του κινήσεις και να τον κάνω μια χαψιά, λίγο πριν ψευτοπηδήσει απ’το μπαλκόνι μέσα στον αυτοκτονικό του ιδεασμό. Παράλληλα, θέλω να πιάσω κι αυτούς τους ψυχιάτρους που τον καλύψανε, ιδίως εκείνον που τον πρωτοέμπασε στο καταφύγιό του και τον έκανε αλώβητο σε (παρωχημένες καθώς φαίνεται) συνταγματικές αρχές ισονομίας και δικαιοσύνης και να τους καταπιώ στο λεπτό, ρίχνοντας κι ένα αηδιαστικό ρεψιματάκι…

Και τέλος, θέλω να πιάσω και τον σεβαστό κύριο Ανακριτή που παραλείπει αδικαιολόγητα να πάει να πάρει μια κατάθεση από τον μασκαρά εργατολόγο και ξύνει τα γένεια του (ή κάτι άλλο) στην Ευελπίδων: Αυτόν θα τον σιγοψήσω κάτω από έναν φοίνικα στα Γκαλάπαγκος, κάνοντας πικ νικ με τα φιλαράκια μου…

Υγ. Φοβάμαι ότι αν φάω τόσο πολύ η κοιλάρα μου θα γεμίσει και θα φαίνομαι πράγματι έγκυος. Τι παιδί να βγεί όμως με τέτοια τροφή; Εμετός...

Χθες το απόγευμα έκανα (πετώντας εννοείται) μια βόλτα από το λιμάνι των νησιών, στον (υποτιθέμενο) ανθρώπινο πολιτισμό δηλ, και έπεσα σ' ένα ασυνήθιστο θέαμα είναι η αλήθεια. Σ' ένα μπαράκι με δυο τρεις ψαράδες μέσα και σε μια τηλεόραση που για πενήντα εξήντα δευτερόλεπτα περίπου έπιασε...Grecia (έτσι την αποκαλούν οι ντόπιοι, ισπανόφωνοι γαρ). Τί να δω! Συνταρακτικά τα νέα από την Grecia! Χιονίζει! Λευκό το τοπίο! Ο έλληνας δημοσιογράφος των ειδήσεων προφανώς συμμεριζόταν τα δικά μου έκπληκτα συναισθήματα και με εμφανή τρόμο ευχόταν σε κάτι συμπαθέστατους κατοίκους της Grecia...καλή δύναμη! Καλή δύναμη γιατί τους χτύπησε καμιά λαίλαπα; Φυσικά! Καλή δύναμη γιατί τους χτύπησε το...Χιόνι!! Τί λέμε τώρα! ΧΙΟΝΙ! Όπως δηλαδή ανεμοστρόβιλος από τον Κόλπο του Μεξικού ή τσουνάμι κατευθείαν από την Ινδονησία! ΧΙΟΝΙ! Όπως λέμε χιονοθύελλα του Καναδά ή της Γροιλανδίας και πολικές θερμοκρασίες της...Σιβηρίας!

Προς στιγμήν κλονίστηκα. Μήπως είχε δίκιο ο άνθρωπος και δικαίως ζούσε έναν εφιάλτη; Απ' ότι πρόλαβα ν΄ακούσω γιατί μετά κόπηκε η σύνδεση, άντε να έπεφτε η θερμοκρασία μέχρι -8, -9 σε κάποια ορεινά μέρη της Grecia... Μήπως τελικά σ' αυτή τη χώρα η νιφάδα αποτελεί φονικό αντικείμενο ή κάποιο τοξικό όπλο το οποίο πραγματικά θέτει σε κίνδυνο όλο το ανθρώπινο δυναμικό της, ώστε να είναι αναγκαία τέτοια ευχή;

Αρνούμαι, αν και από τόσο μακριά, να πανικοβληθώ με το θέαμα που αντίκρυσα. Αρνούμαι να ευχηθώ στους έλληνες "καλή δύναμη". Θα ευχηθώ όμως... "καλή διασκέδαση"! Ιδίως στις μικρότερες ηλικίες που σκιάζονται σαφώς λιγότερο από κάτι τέτοια λευκά θεάματα, συγκριτικά με τους μεγάλους. Μακάρι να χιόνιζε λιγάκι κι εδώ πέρα στον ισημερινό... Αυτό κι αν θα ήταν ακραίο θέαμα!

Δεν είναι και τόσο μακριά από εδώ, λίγο πιο πάνω στην Καραϊβική... Πίσω από την μπάρα του λάτιν beach bar "Del Mar" της ειδυλλιακής παραλίας Lamoya beach, οι δύο έγχρωμοι barmen συζητούν χαμηλόφωνα, ετοιμάζοντας με μεράκι παράλληλα ένα strawberry daiquiri για τον μοναδικό θαμώνα (ήταν αργά το βράδυ), έναν τύπο με φωσφοριζέ μαγιό και χαβανέζικο πουκάμισο. Ρε Themos, λέει ο ένας μπάρμαν στον άλλο, λες να μας καταλάβει; Μην ανησυχείς Makis, δεν πρόκειται, μ'αυτή την ανεξίτηλη μπογιά δεν παίζει, είμαστε καλυμμένοι. Ρε Themos, αυτή η άφρο περούκα μήπως είναι υπερβολική; Χαλάρωσε Makis, δεν υποψιάζεται γρι ο Greek Investigator, άλλωστε μια απλή στάση κάνει, on his way to the Bahamas Islands για διακοπές. Πάλι καλά που δεν πηγαίνει προς τα Κέυμαν, όπου κι έχουμε όλες τις φτωχικές offshore αποταμιεύσεις μας... Ρε Makis, μην αφαιρείσαι, ανακάτεψε καλά το lime, μην του πασάρουμε μούφα κοκτέιλ!!

Μεταφερόμαστε λίγο πιο μακριά από εδώ, κάπου στην Ευρώπη, σε ένα απομονωμένο νησάκι που έχει αποκτήσει αλματώδη τουριστική αύξηση. Μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα μεταφέρθηκε εκεί κάτω, Korydallos Resort & Spa, πέντε αστέρων, όχι ότι κι ότι, μόνο εύποροι έχουν τη δυνατότητα καταλύματος. Η ατραξιόν του νησιού, που συγκεντρώνει θεατές απ'όλη τη μεσόγειο, είναι αναμφίβολα το ετήσιο πρωτάθλημα φρίσμπι που οργανώνεται μεταξύ των θαμώνων του ξενοδοχείου: αντί για τον παραδοσιακό δίσκο, χρησιμοποιούνται κάτι ξεχασμένα dvd από άλλες εποχές, από σκοτεινές αραχνιασμένες αποθήκες κάποιων πάλαι ποτέ δικαστηρίων. Τα στοιχήματα για το φετινό πρωτάθλημα δίνουν και παίρνουν, οι μπουκ έχουν έτοιμες αποδόσεις για τον τελικό νικητή: Team Mega 2.00, Team Alter 5.00, Team Ant1 8.00, Team Star 15.00, Team Nova (adult zone) 50.00. Λογικές και πάλι, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ομάδα Mega έχει κατακτήσει πέντε κύπελλα στη σειρά. Κυρίαρχοι του φρίσμπι! Δεν είναι χαζοί βέβαια οι μπουκ...

Πάμε μια βόλτα κι από την έρημο, στον ξεχασμένο ναό εκεί κάπου στην Ιορδανία, όπου ο γέρος πλέον Harrison Ford, τρεκλίζοντας στο Indiana Jones no.7, εισέρχεται προσεκτικά στο εσωτερικό... Οι μυστικοί χάρτες που με αίμα ανακάλυψε κι έχει στην κατοχή του οδηγούν σε αυτό το σημείο, το δισκοπότηρο είναι κοντά, το ολοκληρωμένο uncut αμοντάριστο dvd με τη σκηνή Ζ, όπως πραγματικά γυρίστηκε, στην αυθεντική της εκδοχή. Δεν θα είναι εύκολο όμως, παντού κυριαρχεί μια ύποπτη ερημιά: ο μύθος υποδεικνύει πως το dvd φυλάνε τέσσερις Ιππότες της Στρογγυλής Διαπλεκόμενης Τραπέζης, έτοιμοι να πεθάνουν για να διαφυλάξουν το μυστικό... Και δεν είναι μόνο αυτό. Όποιος αντικρύσει το dvd με γυμνά μάτια αυτόματα θα...λιώσει σαν γρανίτα παγωτό Calippo. Η αποστολή του Indiana είναι δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Κάτι σαν Mission Impossible, χωρίς τον Tom Cruise, ή αποστολή εκτός έδρας, μες στη φωλιά του CuckooDimos...

Μπορεί με μια πρώτη ματιά να μη φαίνεται, αλλά όλως περιέργως οι τρεις παραπάνω ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους. Μ' ένα σκοτεινό και άκρως υποχθόνιο τρόπο... Μπαρμπάντος-Γαυδοπούλα-Ιορδανία, το νέο τρίγωνο των Βερμούδων, το σίκουελ της Βαβέλ. Ευτυχώς τα Γκαλάπαγκος είναι, κατά τα δύο τρίτα τουλάχιστον, μακριά...

Τελικά αποδεικνύεται πως δεν πρέπει να κάνω το λάθος να φεύγω (έστω και για λίγο) από τον χαμένο παράδεισο των νησιών και να επιστρέφω στον πολιτισμό... Κι αυτό γιατί γυρνάω πίσω με στραπατσαρισμένα τα φτερά μου. Ίσως γιατί κατάφερα να δεχτώ... χυλόπιτα στον αδυσώπητα σκληρό (όπως αποδεικνύεται) κόσμο των blogs, που δεν συγχωρεί μια άποψη λίγο διαφορετική, ίσως πιο χαλαρή, ανατρεπτική από τα καθιερωμένα, όχι κατ'ανάγκη παρομοίου ύφους και αντίληψης με τις υπόλοιπες του συγκεκριμένου μπλογκοχώρου. Ίσως γιατί πρέπει να συμφωνούμε με όλους και με όλα, να τους επαινούμε για το θεάρεστο έργο που παράγουν, να βγάζουμε μια τεράστια γλώσσα (δεν έχω και μεγάλη σαν πτηνό που είμαι) και να τους πασαλείβουμε από πάνω μέχρι κάτω, προκειμένου να μην δεχτούμε την απόρριψη, να μην φάμε πόρτα, να μη...σβηστεί το σχόλιο, φυσικά προς χάριν της διαδικτυακής δημοκρατίας των blogs.

Άραγε αναρωτιέμαι ποιός ο λόγος της ύπαρξης σχολίων (και μάλιστα επωνύμων), όταν υφίστανται λογοκρισία και στέλνονται στον Καιάδα, εάν δεν αρέσουν; Γιατί απαγορεύεται -κόσμια πάντα- να διαφωνούμε; Μήπως γιατί υπάρχει ο φόβος της...κατακερμάτισης του επιπέδου της σελίδας; Γιατί να υφέρπει ένας φανατισμός (στα όρια του χουλιγκανισμού) στην έκφραση των απόψεων; Εν πάσει περιπτώσει, στους κανόνες του πολιτισμού όλες είναι προσωπικές και δεκτές επιλογές, αν και προτιμώ την πλήρη ελευθερία του ειρηνικού, όπου όλα επιτρέπονται, δίχως πάθη αδικαιολόγητα. Όπου οι δογματισμοί απουσιάζουν, πόσο μάλλον μεταξύ...ζώων.

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι οι λογοκρίνοντες, ενώ κατά βάθος διέπονται από μεσαιωνικό συντηρητισμό, διαρρηγνύουν ιμάτια όσον αφορά στην ύπαρξη άκρατης δημοκρατικότητας εκ μέρους τους και θεωρούν τη διαφορετικότητα απόψεων υγεία! Και μετά, πιάνει δουλειά το ψαλίδι. Ψυχεδέλεια! Μάλλον με το ένα χέρι πληκτρολογούν και με το άλλο...κόβουν!

Είχα σκοπό να γράψω κάτι άλλο, εξίσου ανούσιο με το κείμενο που αναρτώ, καθώς τίποτα στη μπανανία δεν αλλάζει. Μετά την είδηση που άκουσα πριν λίγο για το θάνατο ενός οπαδού του Ολυμπιακού το βράδυ μετά από συμπλοκή (δεν με απασχολεί καθόλου η ομάδα, θα μπορούσε να είναι οπαδός της Άνω Ραχούλας ή της Ρεάλ Υμηττού) δεν άντεξα και θέλω να εκφράσω λίγες σκέψεις με το φτωχό (αηδιασμένο) μυαλό μου.

Άραγε υπάρχει περίπτωση να καταλάβει κανένας ότι το συγκεκριμένο άθλημα είναι απλά ένα άθλημα και όχι μέσο εξωτερίκευσης κόμπλεξ και απωθημένων, υπό την κάλυψη της ατιμωρησίας, συνηθισμένο φαινόμενο εδώ που ζούμε; Αμφιβάλλω.

Υπάρχει περίπτωση να καταλάβει κανείς ότι ο αθλητισμός υποτίθεται πως είναι διασκέδαση και απολύτως τίποτε παραπάνω; Αμφιβάλλω.

Υπάρχει περίπτωση να αναλάβουν ποτέ τις ευθύνες τους οι υπεύθυνοι, και εννοώ ανθρώπους που ασχολούνται με το αντικείμενο, δηλαδή προέδρους και διοικήσεις (οι οποίοι βέβαια αναλώνονται σε σχόλια και προκλήσεις εκατέρωθεν επιπέδου επιεικώς ελεϊνού) ή δημοσιογράφους κι εφημερίδες (με ευφάνταστα πρωτοσέλιδα κυρίως σεξουαλικού περιεχομένου), οι οποίοι δυστυχώς επηρεάζουν μερίδα του κοινού; Κι επειδή κι εδώ αμφιβάλλω, υπάρχει ελπίδα κάποιος άλλος αρμόδιος τομέας (δεν ξέρω, η δικαιοσύνη πχ) να τους εγκαλέσει στην τάξη; Χλωμό πάλι.

Αν και από μικρός ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο (μου αρέσει να παρακολουθώ), ομολογώ πως το ενδιαφέρον μου για τα εγχώρια τεκτενόμενα τείνει πλέον προς το απόλυτο μηδέν. Αισθάνομαι πως δεν με εκφράζει όλο αυτό που εκπροσωπείται στην Ελλάδα, με τον τρόπο που αυτό πλασάρεται (και το εν γένει επίπεδό του). Και βέβαια, μετά το χθεσινό αποτέλεσμα, οι περισσότεροι θα αναλωθούν σε σχόλια και εκατέρωθεν πειράγματα περί τεσσάρας, επιπέδου προσχολικής ηλικίας. Μάλλον ξεχνάνε ότι υπάρχουν σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθούν (εκτός αν δεν έχουν με τι άλλο ν'ασχοληθούν), όπως πχ η ανθρώπινη ζωή. Αν αυτή βέβαια είναι σημαντικότερη από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, δεν ξέρω, προφανώς στα μάτια και στα μυαλά των πιθήκων που σκαρφαλώνουν στις κερκίδες δεν είναι. Τουλάχιστον οι συμπαθείς και καλοί φίλοι μπαμπουΐνοι ανεβαίνουν στα δέντρα για ένα λόγο, οι αντίστοιχοι των γηπέδων για ποιόν ακριβώς;

Συγγνώμη για το ύφος, κατά τ' άλλα είμαι ήρεμο πτηνό.

Ο Meerkat μίλησε στο προηγούμενο post του για μια ξεχωριστή ιδιότητα που με καθιστά κι εμένα ιδιαίτερο σε σχέση με τα άλλα ζώα… Δεν είπε ψέματα, απλώς δεν ξέρω τι ακριβώς είχε κατά νου. Εγώ θα σας μιλήσω σήμερα για μια ιδιότητά μου, που την έχουν πολλοί ακόμη, και που κάνει πολλούς από μας «ιδιαίτερους»: Είναι η ιδιότητα του «τζαμάρειν» και εξηγώ αμέσως σε τι συνίσταται αυτή!